අක්ශි දිරිඇල්ල මහ ගේ දිහා හැම අස්සක් මුල්ලාක් නෑ බැලුවේ ලස්සන මතකයන් අවදි කරන ගමන්. වැඩි ලොකුවන් නැති කාමර දෙකයි සාලෙයි ඉස්තොප්පු කැල්ලයි ගේ පිටි පස්සෙ ලොකු කුස්සියයි ඒ විදිහටම තිබ්බෙ කෙල්ලගෙ ඇස් ආයෙත් කදුලු එද්දි. ඒ කුස්සියේ දැලි බැදුන ගොම මැටියෙන් කරපු දර ලිපේ නීලා වතුර රත් කලේ තේ හදන්න කියලා. ඒ ලගම බන්කුවෙ ඉදගෙන බිම කොනහන කොල්ලා දිහා බලලා සීතල කදු යාය දිහා බැලුවා.
සුදු නොනේ… කහට ඩින්ගක් බොමු……
අක්ශිගෙ ඇස් ඉස්සරහා රූස්ස ගස් වලින් වට උන ගරා වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙන මහ ගෙදර දිහා කෙල්ල ඇස් වල කදුලු පුරොගෙන බලාන් හිටියා. දශක ගනාවකට කලින් මානවි ඉපදුන මහ ගෙදර. අයියලා මල්ලි එක්ක සෙල්ලම් කරපු මහ ගෙදර. සතුට වගේම වේදනාව විදපු ආදරනීය මතකයන් තියෙන මහ ගෙදර.
මහ ගේ…
අක්ශි මිමිනුවා. ඒත් කෙල්ලව එකපාරටම නොසන්සුන් උනේ නොපුරුදු කොපයක් එක්ක වේදනාවක් දැනෙද්දි. ලස්සනට අතු ගාපු මිදුලේ වතු සුද්ද මල් පිපුන මිදුලේ හේත්තු කරලා තියෙන අබලන් බයිසිකලයයි පරන මොටර් සයිකලයයි දිහා කෙල්ල කේන්තියෙන් බලලා මානම්ගෙ අත මිරිකලා අල්ලා ගත්තා.
උදේ හිරු සගවාගෙන පොලොව සිප ගන්න තරම් ඝන මීදුමෙන් වසා ගත් මානම්කුල පොඩි ටව්මේ එකම බස් හොල්ට් එකෙන් බස් එක නතර කලේ අක්ශිගෙ ඇස් කෙලින්ම බලාන් හිටියේ සන්සාරගත අමතක කල නොහැකි ඒ මනස්කාන්ත මුත් භයනාක මීදුමෙන් වැසුන මානම්කුල කදු යාය දිහා. අතීත මතකයන් නොව හැබැහින් අක්ශි එදා ආදරය කල අද වෛරයට වඩා වේදනා දෙන ඒ පෙම්බරය හමු වූ පෙම්බර අඩවිය අක්ශි බලාගෙන හිටියා.
මන් ලස්සනයි නේද…
මානම් කෙලින්ම ඇවිල්ලා කෙල්ල ලගින්ම ඉද ගත්තේ මූන රතු කරගෙන කොල්ලාට දෙකක් දෙන්න තරම් කේන්තියෙන් ඉන්න අක්ශිගෙ මූන දිහා බලාගෙන.
මානම්… පිස්සුද… ඔයා කොහොමද… සමන් අන්කල් පිස්සු නටයි… යන දිහාක යනවකො මට මගේ වැඩේ කර ගන්න දිලා…
අනේ මේ සුද්දි… නවත්ත ගන්නවා කියවිල්ල… අප්පච්චි දන්නවා මන් ආවා කියලා… අන්ඩපාල වැඩක් කරන්න යනවා කියලා දන්න හින්දා ආවේ…
මන් මොන අන්ඩපාල වැඩේ කලාත් ඔයාට වැඩක් නැනේ… ඔයාට අදාලත් නැ… මන් යන්නෙ මගේ මානම්කුල අඩවියට… ඔයාට කිසිම අයිතියක් නැ මට බාදාවක් වෙන්න…