වාසනාවට චතූගේ ජීවිතය අපායක් වීමෙන් වැලකිණි.චතූ වහාම දිවගියේ දෙමාපියන් අසලටයි.ඔවුන් නැවතවරක් ඇයව වැළඳගත්තේ මහත් සෙනෙහසිනි.”ඇයි චතුම්යා අපිට බොරුකලේ.අපි ඔයාට කොච්චර ආදරේ කළාද.ඔයාට ඒ ආදරේ මදිවුනාද
“මගේ මේ තීන්දුව පැමිණිලි කරුවන් හා චූදිතයින් පිළිගත යුතුයි.ඒවගේම එය අභියෝගයට ලක්කල නොහැකියි.” මෙසේ පවසා නඩුකාරතුමා තීන්දුව ලබාදුන්නේ සියලු දෙනාගේ විශ්මිත දෑස් එතුමා වෙත යොමු
“මොන කරුමයක්ද දෙයියනේ මං මේ කරගත්තේ.මංවගේ මෝඩියෙක්.නිසල් කියනදේ නිකමට හරි ඇහුවනම් මෙහෙම වෙන්නෑනෙ.ඒ ළමයා මං හින්දා ගුටිකාලා ඉස්පිරිතාලෙ.මං මහ පව්කාරියක්”ඇය දවස පුරා තනිවම කියවන්නේ ඔය
“ප්‍රවීන් දොර ඇරහන්.උඹ කිවුවෙනම් කොහොමද.උඹේ වැඩේ ඉවරඋනගමන් මට දෙනවා කියලා.උඹේ සුරංගනාවි මගේ කරගන්න ඉවසිල්ලක් නැතුව ඉන්නෙ මං”ඔහු උමතුවෙන් මෙන් කියාගෙන ගියේය.ඇය තමාටම දොස්නගා ගත්තේ කල
ප්‍රවීන්ගේ වියරු සිනාහඬ පරදා චතූ කලේ කඳුළු හලමින් හැඬීම පමණි.මෙතෙක් අම්මයි තාත්තයි තමාව හදාවඩාගැනීමට කල වෙහෙසත් ඇය ප්‍රවීන් නිසා ඔවුන්ට බොරු කල අයුරුත් මැවී පෙනුන
දින දෙකකට පසු චතූට දැනගන්න ලැබුණේ පහරකෑමක් නිසා නිසල් රෝහල් ගතකර ඇති බවයි.එහෙත් ඒ ගැන ඇයට පසුතැවීමක් නොවිණි.” චතූ අපි හැමදාම පන්තියෙදි විතරයි හම්බවෙන්නෙ.හරියට කතාකරන්නවත්
චතූගේ සිතේ දෙමාපියන්ට දුරකතනය හසුවේවි යැයි බියක් තිබුණි.ඇයට දුරකථනයක් අරන් දෙන්නට තරම් චතූගේ මාපියන්ට වත්කමක් තිබුණේ නැත.චතූගේ පියා ඇයව උස්මහත් කලේ ලොතරැයි කූඩුවක ලොතරැයි විකිණීමෙනි.නමුත්
ඇය චතුම්යා දේවින්දි සේනාරත්න.හැමෝම ආදරේට ඇයව ඇමතුවේ චතූ යන ආදරණීය නමින්ය.ඇයට සිටියේ මව හා පියා පමණි.ගමේ පාසලේ දී හොඳින් ඉගෙන ගත් ඇය සාමාන්‍ය පෙල විභාගයෙන්
“අයියෙ පොඩ්ඩක් ඉක්මනට යමුද….” මම ත්‍රීවිල් එකේ අයියට කිවුවෙ අහිංසා මිස්ගෙන් බැනුම් අහන්න වෙයි කියලා බයට. “පේනවනෙ මල්ලි ට්‍රැෆික් එක.ඉක්මනට යන්න බෑ…” ඒකත් ඇත්ත. පේන
මමත් කලබල වුනා එකපාරටම.මොකද කියලා.ඉක්මනට දිවුවෙ ඒකයි එයා ළඟට. “අක්කෙ ඇයි මොකද ප්‍රශ්නෙ…”මම ඇහුවෙ අඳුරන්නැතිවුනත් කෙල්ලෙක්ට කරදරයක් වෙලාවට පිහිට වෙන්න ඕන නිසා. “අනේ මල්ලි අර
මගේ වෙලාවට බොරුවක් මතක් වෙන්නෙත් නෑ.”ආ අපේ සර් කැමතිද දන්නෑ ඒකට….” මට වෙන කියන්න දෙයක් නැතුව නිකන්ම කියවුණා. “ඒක ප්‍රශ්නයක් කරගන්න එපා.මම එයාට කථාකළා.මුලින් නම්
මම පොඩ්ඩක් ඉඳලා ඇඳුම දාගත්තා.ඒක ගානට.මටම කියලා මැහුවා වගේ.මම එතනින් එලියට එන්න හදන කොටම මාව හොයාගෙන වේටර් අයියා ආවා. “මේ මල්ලි ඔයාගෙ නම මොකක්ද?” “මම
මගේ ජීවිතේ මම කරන්නෙ අරමුණක් නැතුව ඔහේ ඇවිදින එක පාරවල් දිගේ.සමහර විට ඒ මගේ දෛවය වෙන්නඇති.කන්න මොනවාහරි ලැබුණොත් කාලා නැත්තම් වතුරටිකක් බීලා බඩගිනි නිවාගන්න ජීවිතයක්
අම්මේ …..මට කියනවද අරකිගෙයි අර ඇමතියාගෙයි සම්බන්දෙ මොකක්ද කියලා .එක පාරටම කඩාපත්වුනේ මෙහෙට එකිව හොයාගෙන..මොනවා උනත් ආයේ නම් එකිව මේ ගෙදරට ගෙන්න එපා… එකීව නොගෙනාවොත්