සමීර දුරකතනය ඇඳට විසිකර ටිකවෙලාවක් ඇඬීම නිසා කඳුලුවලින් තෙමුණු රත්පැහැ වුන මුහුණ සෝදාගැනීමට ගියත් එය යන්තමින් ඔහුගේ අම්මා දැක්කා. “සමීර ඇඬුවද? මොකද ඔය මූණ එහෙම
අහඹු ලෙස වගේම කල් තබා සැලසුම් කළ අවස්ථාවක් උණත්, හරිම මොහොතේදී ඡායාරූපගත කරගැනීම ලේසි පහසු කටයුත්තක් නොවෙයි. මේ ලිපියෙන් ඔබට ගෙනෙන්නේ ඒ විදිහට හරිම මොහොතේදී
නිරෝධායනේ කියන්නෙ මහා භයානක අත්දැකීමක් කියල හිතාගෙන මිනිස්සු පැනල යන්නෙ ඇයි කියල මට නම් හිතාගන්න බෑ. ගෙදරට වඩා සැලකිලි එතන. මේ කතාව පූනානි වල නිරෝධායනේ
“ඇයි බන් ප්‍රාර්ථනා උඹ ලෙක්චර්ස් ඉවරවෙලා ආව වෙලාවෙ ඉඳන් කල්පනා කරන්නෙ.මොනවද උඹට ඔච්චර තියෙන ප්‍රශ්න.අපිට කියන්න බැරි දෙයක්වත්ද?” නිමේෂා ඇසුවේ බලා හිඳ බැරිම තැනයි.ඔහේ බිත්තියක්
“අම්මේ ,තාත්තේ මම ගිහින් එන්නම්…..” සමීර සුපුරුදු ලෙස වව්නියා යාමට මවගෙන් හා පියාගෙන් ආශිර්වාද ලබාගෙන නිවසින් පිටත් වුනා.නමුත් ඊයේ තරම් උද්‍යෝගිමත් බවක් ඔහුගෙ මුහුනෙන් පෙනුනෙ
අපේ කාලෙ නම් හාන්දුරුවනේ ශිෂ්‍යයත්වය සමත්වීමට අවශ්‍ය වූයේ ලකුණු 113කි. මට ලැබුණේ 112කි ලකුණු 1ක් හෝ 2ක් අහිමි කරගත් ඒ ඓතිහාසික ප්‍රශ්නය මෙසේය. විදුලි පේනු