ලස්සන දවසක් එදා… මට මතකයි කුල්ලකට කැවිලි ගොඩාක් පුරවලා ඒ ලගින්ම හාල් කන්දක් තියලා මැද්දෙන් ලොකු පහනක් තියලා..අලි තැත්තත්තගෙ හොඩ තියන බඩ බෝල ලස්සන හිනාවක්
මන් හරිම අහිංසක කෙල්ලනෙ ඉතින් එදා ඉදම්ම. ඔන්න ඔය කියන කාලෙ මගෙ හිතේ සත්ත්ව කරුණාව කලුගග දිගේ මූදට බැහලා ගිය කාලයක්. මේකයි කතාව. අපේ ගෙවල්
මින්දු බබෝ ඉන්න මම ඔයාට බත් බෙදන් එන්නම් පැට්ටෝ සනුල් හරි ආදරෙන් බත් බෙදා මින්දුලිට දෝත පා කන්න දුන්නාය.ඊට පස්සෙ අපි අපේ ලෝකෙ මැනික……මේ ඒක
අප්සරාගෙ සිතට හරිනැත මොකක්දෝ අමුත්තක් දැනුනි.ලග එන කුනාටුවකපෙර නිමිති ඇයට දැනෙන්න විය .දැන් රෑ වීය සනුල් අද ගෙදර එන්න ප්‍රමාද වෙන බව අප්සරාට කල් තියා…..කියා
මින්දුලි නිවාඩුවක් දමා….පොලොන්නරු ගියේ සනුල් ගෙ අම්ම්ව හම්බෙන්නයි කොහොමහරි පොටක් පාදගන්නනම් මේ වයසක ගෑනිට කියල මොකක් හරි කරගන්න වෙනව..මින්දුලි සිටියේ හැපින්නක් මෙනි තම සිහිනය අසලටම
අප්සරා අක්කි ඔයා…..මෙහේ …අක්කි ඕක මගේ ටේබල් එක…..මින්දුලි ටේබල් එක උඩින් හෑන්ග්බැගෙ එක තබා….අප්සරා ඉදිරියෙන් කකුලක් පිට කකුල්ක් තබා ඉදගන්නට සැර්සුනි .. තමුන් කව්රු කියල
තම සොහුයුරිය …කියු දේවල් ගැන ඇය ආයෙ ආයෙ සිතන්න විය….අක්ක කියන්නෙ ඇත්ත බව ඇයට සිතුනි ඇය උඩ තට්ටුවෙ තිබු ඇගෙ කාමරයට දිව ගියේය කැඩපත් ඉදිරියට
අප්සරා…කෑ ගැසිල්ල ඇසුනි දෙසට දිව ගියේ හති දමමිනි ගම්මුන් කිහිප දෙනෙකුද ඒ දෙසට දිව ගියේය.ටිකකින් කෑගැසිල්ල අඩුවිය …අප්සරා ඇල ඉව්ර අසලට ගියේය..ඇය දුටු දසුනින් ඇයගෙ
අප්සරා දානෙ ගෙදර සියලු වැඩ හොයා බලා සිදුකලේය ඇය කොහොමත් කම්මැලි නැත පිලිවෙලට මුල්තැන දෙමින් සියලු කටයුතුම ම්නාව සන්විදානය කිරීමට ඇයට හැකියාව ඇත .සනුල්ගෙ අම්ම
සනුල්ගේ පියා ගාමිනි මහතා අභවප්‍රාප්‍ත් වී වසර පහක් ගෙවී යාම හේතුවෙන් හේතුවෙන්බ් සනුල්ගේ මහගෙදර දානයක් සූදනම් කර ඇති බව සනුල්ගෙ අම්ම සනුල්ට දුරකථනයෙන් දැනුම් දුන්න.
අප්සරා වතුර ටිකක් ගේන්න ඉක්මනට අප්සරා කාර් එකෙන් වතුර බෝතලයක් ගෙන මින්දුලී ගේ මුහුණ මතට ඉස්සේ වෙන කරන්න දෙයක් නැති කමටයි මින්දුලී ඇස්පියන් බොහොම අමාරුවෙන්
අනේ මම ඔයාගෙන් කකුල් දෙක අල්ලලා වදින්නම් නන්ගි මටයි මගෙ මහත්තයටයි පාඩුවෙ ඉන්න දෙන්නේ සනුල් මගෙ මහත්තයා අනේ පින් සිද්ද වෙන්න අනේ අප්සරා අක්කි මට
ඇදේ හරි බරි ගැහිල ඉදගෙන මින්දු එයයි සනුල්ගෙයි අප්සරාගෙයි පලවෙනු හමුවීම ගැන එයාගෙ යාළුවා සිතූට විස්තර කරන්න ගත්තා…….. මේ ඒ අතීත හමුවීමයි… මින්දුලි කියන්නේ පොඩි
කවුරු කොහොම නැතැයි කීවත් කොයි කොයි වීරයටත් ඇති බිරාන්ති ගැන මේ ඇත්තෝ නොදන්නවා නොවෙයිනේ. එහෙව් බයක් ඔන්න මටත් තිබුනලු. දැනුත් තියේලු. ඉස්සරහටත් තියේවි මයෙ හිතේ.
මා අද මෙතනට පැමිනියේ මගුල් කතාවක් කියන්නයි. මන් සුටිම කාලෙ මල්කුමාරියන්ට හිටියා මිසක් සම්‍තින්ග් එකක් හොයාගන්න විදියක් තිබ්බෙ නැ. ඒ කීවෙ මාව අර ජයමංගල ගාතා
“නෙතුලි අහන්නකො පැටියො.නගින්න අපි යමු.ගිහින් තනියම කතාකරන්න පුලුවන් නිදහස් තැනකට ගිහින් කතාකරමු…..” “අනේ අනුහස් අයියා ප්ලීස්….ඔයා වාහනේ දාලා එන්නකො…අපි පයින් යන ගමන් කතාකරමු….” “මොකක්ද ලමයො…මං
කලබලයක් කියලා තේරුණ නිසාම නෙතුලි ඉක්මනින්ම ලෑස්තිවෙලා පහල තට්ටුවට ආවා.අසංකත් ඒ වෙද්දි ලෑස්ති වෙලා බලන් හිටියෙ නෙතුලි එනකල්…. “තාත්තා….කාර්එකේ යතුර දෙනවද?” “පුතා අර ළමයා බ….”
“ඒත් අපිට තව ටික දවසක් ඉවසන්න වෙනවා මිස්ටර් අසංක…” “ඇයි ඒ ඩොක්ටර්?” “පේෂන් තව ටිකක් අපේ ට්‍රීට්මන්ට් යටතෙ ඉන්න ඕනි…මොකද මෙයා තවම කලින් තත්වෙට ඇවිත්
නෙතුලි නිවසට ගොස් කාමරයට වී කල්පනා කලේම මේගැනමයි…. “මේ ප්ලෑන් එක කොහෙන්හරි මිස්ටේක් එකක් වුනොත් මොකද කරන්නෙ…..” නෙතුලි එහෙමත් තනිවම හිතුවා….ඒ බිය විතරයි නෙතුලිගෙ හිතේ
“නෙතූ අහුවෙන්න නම් එපා…ඌ හොඳ එකෙක් නෙවෙයි,හොඳ මූණ පෙන්නගෙන හිටියට…මම වික්‍රමසිංහ ගෘප් එකේ වැඩකරන කාලෙ මටත් දවස් දෙක තුනක්ම එකඑක යෝජනා අරන් ආවා මිනිහා…ඒක හින්දමයි
“න්…න්…නෙ..තූ….ඕක කො…හෙන්..ද ඔ…යා..ට….?” දිනූෂාත් අමාලිත් අැසුවෙ එකවරමයි…දෙදෙනාගේම හඬේ තිබුණේ බියමුසු බවක්….. “ඕ..ක සෙල්ලම් එක..ක් නේ…ද?” “ඇයි වෙඩිතියලා පෙන්නන්නද උඹලට මේක සෙල්ලම්ද ඇත්තද කියලා…. ආ…” “අ..නේ
පසුදා පාන්දරම නෙතුලි අවදිවුනේ සැලසුම ක්‍රියාත්මක කිරීමට සිතාගෙන…ඇඳෙන්වත් නොබැස උදෑසන 7 පමණ වනතුරු පියවරෙන් පියවර සැලසුමේ අඩුපාඩුවක් තිබේද කියා නෙතුලි යලි යලිත් සිතුවේ මෙය වැරදුනහොත්
“එහෙනම් එහෙම එකෙක්වද අපේ අම්මා මට ජෝඩු කරන්න හදන්නෙ.?” නෙතුලි තනිවම හිතුවෙ ගෙදරින් එනවිට තිබුණාටත් වැඩි කෝපයකින්. “නෙතූ අහුවෙන්න නම් එපා…ඌ හොඳ එකෙක් නෙවෙයි,හොඳ මූණ
“සර්…..නෙතූත් අපිත් එක්ක ලන්ඩන් යනවද……?” සමීර අැහුවෙ අසංකගෙන්…හමුවුන දා ඉඳන් සර් කියූ නිසා සමීරට දැන් කියවුනෙත් සර් කියලා…. ” ‘සර්.’ මේ නෙතූ මේ බලනවකො මගේ
“සර්…..නෙතූත් අපිත් එක්ක ලන්ඩන් යනවද……?” සමීර අැහුවෙ අසංකගෙන්…හමුවුන දා ඉඳන් සර් කියූ නිසා සමීරට දැන් කියවුනෙත් සර් කියලා…. ” ‘සර්.’ මේ නෙතූ මේ බලනවකො මගේ
අසංක ඉක්මනින්ම ගියේ ඩොක්ටර් ව හොයන් එන්නයි….ඒ අතර වෝර්ඩ් එකේ සමීරයි නෙතුලියි විතරයි ඒ මොහොතෙ හිටියෙ… සමීරට ශක්තියක් තිබුණෙ නෑ නෙතුලිගෙ අත තදින් අල්ලගන්න.ඒ නිසා
“මම මේ කොහෙද ඉන්නේ…?….අනේ කවුරුහරි කියන්නකො මට මොකද උනේ කියලා….” නෙතුලිට සිහිය එද්දි හිටියෙ ජාතික රෝහලේ සාමාන්‍ය වාට්ටුවක ඇඳක් උඩ…ඒත් එකවරම ඒබව හිතාගන්න නෙතුලිට නොහැකි
ටික වේලාවකින්ම කුරුණෑගල රෝහලට එන්න අසංකටත් නෙතුලිටත් පුලුවන් උනා…අසංක තනිවම රෝහලතුලට යන්න උත්සහ කලත් නෙතුලි කැමති වුනේ නෑ.. “අයියා ඔහොම ඉන්න.මමත් එනවා….” “නෙතූ ඔයා ඉන්න..මම
නෙතුලි කාර්එකේ දොර ඇරලා බස් එක ළඟට දිවුවා.අසංකටවත් ඇයව නතර කිරීමට නොහැකි වුනා…..බස් රථය ළඟට ගොස් ඇය එහි මුහුණ වසා තිබූ කලුපැහැ ටෙන්ට් රෙද්ද පැත්තකින්
නෙතුලි කාර්එකේ දොර ඇරලා බස් එක ළඟට දිවුවා.අසංකටවත් ඇයව නතර කිරීමට නොහැකි වුනා…..බස් රථය ළඟට ගොස් ඇය එහි මුහුණ වසා තිබූ කලුපැහැ ටෙන්ට් රෙද්ද පැත්තකින්