දින 90කට වරක් හැඩය හා ප‍්‍රමාණය මඳක් වෙනස් වෙන, ගස් චුම්බක උතුරට ඇලවී තියෙන, මිනිසුන්ගේ උස වෙනස් කරන, මිහිමත ඇති මහා අබිරහසක් වූ ඔරෙගන් සළාව..
මේක මම ස්කෝලෙ යන කාලෙ උන සිදුවීමක්. මොන කාලෙද කියලා මගෙ වයස කියන්න මට හරියට මතක නෑ. ආදරයක් නොවන ආදරයක් ගැන කතාවක් නම් නෙමේ ඔන්න.
ඔබ ෆොරෙන්සික් (2020) නම් මලයාලම් චිත්‍රපට නරඹා තිබේද…? එම චිත්‍රපටයේ එක් තැනක ප්‍රධාන නළුවා විසින් තම සඟයන්ට දාම ඝාතකයකු පිළිබඳව විස්තර කරන අතර සත්‍ය වශයෙන්ම
1938 වසරේ චීන පුරාවිද්‍යා මහාචාර්ය චී පූ තෙයි සිසුන් පිරිසක් සමඟ විශේෂ ගවේෂණ චාරිකාවක යෙදුණා. මොවුන් ගවේෂණය කළේ හිමාලය කඳුකරයයි. ගවේෂණය ආරම්භ කරද්දී කිසිවෙක් දැන
“මහත්තයා කවුද…?” “මම නගර සභාවෙන්…!” “මොකද කෙරෙන්න ඕන….?” “මහත්තයා කඩේ ළගදීද දැම්මේ….?” “ඔව් මාසයක් හමාරක් ඇති…..” “මහත්තයා මේ කඩේ ගැන බෝඩ් එකක් ගහල තියෙන්නේ. ඒකට
දිනපතා දහස් ගණනකගේ පා නොගැටෙන,ඒත් අවුරුදු ගානක් පුරා දහස් ගානකගෙ පා ගැටුණු පාරක් අයිනෙ රූස්ස ගහක් තිබුණා. ඒ පාර දිගේ යන එන බොහෝ අය තද
සප්‍රයිස් තියා උපන්දිනයක් සෙලිබ්‍රේට් කරන්නවත් පුළුවන් ආර්ථික හැකියාවක්වත් අවබෝධයක්වත් තිබුන පවුලක දරුවෙක් නෙමෙයි මම. කලින් කතා කියවලා තියෙනවනම් දැනටමත් දන්නවා ඇති මම ගැණු ළමයි තුන්දෙනෙකුගේ
කැරපොතු භීත සීන් වලට නොදෙවෙනි ඒ ළඟින් යන සීන් එකක් වෙද්දී මා හිටියේ 6 වසරේ විය යුතුය. එදවස අපේ විෂය නිර්දේශයට අනුව දළඹුවාගේ ජීවන චක්‍රය