මේක උනේ මම කැම්පස් එකේ අන්තිම අවුරුද්දෙ. උදෙන්ම පණ කඩාගෙන ටවුමට ගිහින්, තිබුන සීටීබී බස් එකේ එල්ලුනේ සීට් තියෙන එකක් එනකල් හිටියොත් වෙලාවට යන්න බැරි වෙන නිසා.
ඔන්න ඉතින් කොහොම හරි වවුල් වන්නම ඉවර වෙලා යාන්තම් පස්ස සීට් එකක් උඩ තියා ගත්ත විතරයි කොන්දොස්තර අයිය ආව ටිකට් දෙන්න. කියපු පරක්කුවට කොහුවලට ටිකට් එකක් ගත්ත මම වෙලාවෙන් උපරිම ප්‍රයෝජන අරගෙන කෙටි නින්දක් දැම්ම . කොච්චර කෙටිද කියනවනම් කොන්දොස්තර අයිය නොඉන්න මම යනව කොළඹටම.( මගේ ගමන් සගයා කවදාවත් උදේට මාත් එක්ක සෙට් නොවීමේ විපාක)
කොහොම හරි කොහුවලින් බැහැල, කැම්පස් එකටත් ගිහින් , මගේ ගමන් සගයත් එක්ක ආපහු හවස පහට විතර කොහුවලට ආවෙ වවුල් වන්නමේ අඩව් කස්තිරම් එහෙම මතක් කරගෙන. මොකද කවදාවත් හවසට හොරණට එනකල්ම අපිට වාඩි වෙන්න වෙන්නෙ නැති බව දන්න නිසා. (ගමන් සගයගේ බඩ ගෙඩිය දැක මුලාවේ වැටුන අහිංසක මගියෙක් සීට් එක දුන්නොත් හැර)
176 බස් එකෙන් බැහල හොරණට එන බස් නවත්තන හෝල්ට් එකට පණ කඩාගෙන දුවගෙන එනකොටම අපි දෙන්නම දැක්ක බස් එකක්. ලං වෙනකොට තමයි දැක්කෙ මම උදේ ආපු බස් රත්නය තමයි මේ කියල .
පිටිපස්සෙ දොරෙන් බෙල්ල එලියට දාගෙන හිටපු කොන්දොස්තර අයියට හිනාවක් දාගෙනම මම බස් එකට නගින්න හැදුව විතරයි මේක මට නගින්න බැරි වෙන්න පඩි පෙළ හරස් කරනව. කොට මොඩල් එකක් වෙච්ච මගේ සගය ඒකගෙ අත යටින් රිංගල කොහොම ම හරි නැගගත්ත. උණගස් පූජ කරපු මට නැග ගන්න බෑ.
මග අහුරන ගමන් මූ කියනව ” පිළියන්දලින් එහා නගින්න පිළියන්දලින් එහා නගින්න ” කියල. අනේ ඉතින් මම හිතුව වෙන කවුරු හරි නගින එකෙක්ව තමයි මේ නවත්තන්නෙ කියල, මම ආපහු නගින්න හැදුවම ආපහු මූ මට නගින්න දෙන්නෙ නෑ.
මම ඉතින් වට පිට බැලුවා කවුද මේ සිංහල තේරෙන්නෙ නැති එකා කියල. අනේ මම ඇරෙන්න මොකෙක්වත් බස් එකට නගින්න නෑ.
ඩ්‍රයිවර් මාම කන්ණාඩියට රව රව බස් එක අද්දන්න හදනව. මගෙ එක කකුලක් බස් එකේ පඩිය උඩ. කොන්දොස්තර මට නගින්න දෙන්නෙ නැතුව මගුලක් කියවනව. නිකන් හින්දි චිත්‍රපටියක අන්තිම සීන් එක වගේ.
මගෙ කුඩා මොළේට එක පාරටම තේරුනා වෙලා තියෙන්නෙ මොකක්ද කියල. උදේ එනකොට මේක මට ටිකට් එක දුන්නෙ පිළියන්දලින් කොහුවල පැත්තට කිට්ටු තැනකදී. මේකට මතක නෑ මම හොරණ ඉදලම ආව කියල.
අනේ ඉතින් කොන්දොස්තර අයියගෙ හත්මුතු පරම්පරාවම මතක් කරගෙන මම ඉතින් ගොනා සේ කිව්ව “මම උදේ එනකොට නම් හොරණ තිබුනෙ පිළියන්දලින් එහා…. දැන් වෙනස් වෙලා කියල මම දන්නෙ නෑ” කියල.
අනේ ඕක ඇහුන බස් එකේ හිටපු පොඩි කොල්ලො ටිකක් අර අහිංසකයට හිනා නොවෙන්න, අයියා කොහුවල ඉදල හොරණටම ටිකට් කඩනවනෙ මට. වැඩේ කියන්නෙ බැහැල දුවල ගිහින් ඉස්සරහ දොරෙන් එල්ලුන කොන්දොස්තර අයියව ඊට පස්සෙවත් මට හම්බ උනේ නැති එකනෙ.
උපුටා ගැනීම: Vindya Thilakarathna