ලේලිලා (වැල්වටාරම්)

අනූෂාගෙ ගෙදර යන්න දවසක් දා ගත්තට මාලනීට ඕවා ගැන තේරුමකුත් නෑ.

තාත්තාත් නැතිව ළමයි තුන්දෙනාට හොඳට උගන්නන්න මහන්සි වෙද්දී විමලා නැන්දා තමයී හැමදේටම මාලනීගේ තනියට හිටියේ. විමලානැන්දාට ඔය දේවල් ගැන අත්දැකීම්, දැනුම් තේරුම් තියන හින්දමයී මේ ගමනට සම්බන්ධ කරගත්තෙත්.

“ඒ ළමයා හරියට මූණ දිහා බලලා හිනා වුණේවත් නෑ. මට නම් ඇල්ලුවෙ නෑ ඒ බැල්ම. ටිකක් හොරයක් තියනවා. එන්න ලෑස්ති වෙලා වඳිද්දිවත් හරියට මූණ බැලුවෙ නෑනේ”

අනූෂාව බලලා ආපූ දවසෙම විමලානැන්දා මාලනීට එහෙම කීව හින්දා පුතාගෙ කැමැත්තටම ඉඩ දුන්නේ ටිකක් අකමැත්තෙන්. කොහොමත් ලොකු පුතා පදිංචි වෙන්නෙ කොළඹ වෙනම ගෙදරකනෙ කියලා හිත හදාගත්තා.

ඒ වුණාට කාලයක් යද්දී මාලනීට හිතුණා අනූෂාව ගෙනල්ලා ගෙදර තියාගන්න. පුතාටත් වඩා අනූෂාට ආදරේ වුණා. වැඩිය කතාවක් නැති වුණාට හැමවෙලේම තිබුණේ හිනාවෙන මූණක්. අඳුරන්නෙ නැති අය එක්කනම් කොහොමත් කතාවක් නෑ. තරමක් ලැජ්ජාශීලීයි. පුතා බඳින්න කලින් කොළඹ රස්සාව කරන කාලේ දවස් දෙක තුනකට සැරයක් කතා කරාට දැන් හැමදාම කතා කරනවා. ඒ අනූෂා කියන හින්දා වෙන්න ඇති කියලා මාලනීට හිතුණෙ. මාලනී ටික ටික ආගම දහමට ලැදි වෙද්දී අනූෂයි පුතයී මාසෙකට පාරක් ගෙදර එන වෙලාවට බණ පොතක්, කවි බණ තියන අලුත් සීඩී එකක් හරි වරදින්නෙ නෑ.

කතාවට වැඩිපුර දක්ෂ නැති අනූෂා , “ගේ ඉස්සරහ අම්මට පොඩි බුදු මැදුරක් හදලා දෙමුද?” කියලා පුතාගෙන් අහනවා මාලනීටත් යන්තම් ඇහුණා.

හරියට අනූෂා මාලනීගෙ හිත කියෙව්වා වගේ. මාලනී එහෙම බුදුමැදුරකට ආසාවෙන්මයි හිටියේ.

_______________________________________

මාලනී දෙවෙනි පුතා එක්කන් සම්බන්ධයක් තිබුණ ගෑනු ළමයා බලන්න ගියේත් අනූෂාව හිතේ මවාගෙන. ඒ ගියෙත් විමලා නැන්දා එක්කමයී.

ගියපු දවසෙම දිලිනි හරි හරියට කතාව. අම්මා තාත්තා පැත්තක ඉද්දී කෑමට ආරාධනා කළෙත් දිලිනිමයී. කෑම මේසේ අඩුපාඩු බැලුවේ, තව කන්න කියලා පෙරැත්ත කළෙත් දිලිනිමයී.

“අනේ මන්දා අනූෂා දුව වගේනම් නෙවේ . පුතා ඉතින් කරන්නම ඕනෑ කියනවානේ. ඔන්න ඔහේ ඕන දෙයක් කරගත්තාවේ” කියලා මාලනී, දිලිනිට කැමතී කියලා හිත හදා ගත්තෙ අකමැත්තෙන්.

හිතුවා වගේම දිලිනි අනූෂා වගේ නෙවෙයී. දෙවෙනි පුතයී දිලිනියි මහගෙදරම නැවතුණේ බාල පුතා ගමේ පදිංචියට කැමති නෑ කියල කලින්ම කියපු හින්දා. දිලිනි කටකාරයී. කියන ඕනැම දෙයක් මූණටම කියනවා. කතා කරන්න කවුරුවත් නැත්නම් සින්දුවක් හරි කියවනවා. උවමනාවකට හදිස්සියේම ගෙදරට එන කෙනෙක්ට වුණත් තේ එකක් බලෙන්ම පොවන පුරුද්දක් දිලිනිට තිබුණේ. මාලනී ටිකක් තරහෙන් හිටියේ මාලනී කැමති නැති මිනිස්සුන්ට පවා ආගන්තුක සත්කාර කරන හින්දා. වැඩි කාලයක් යන්න කලින් දිලිනි ගමේ හැමෝම එක්කන් හිතවත් වුණා.

පොඩි පොඩි රණ්ඩු නැතුවාම නෙවෙයී. ඒත් දිලිනිට ඒවගේ ගාණක් නෑ. මාලනී එක්කන් විතරක් නෙවෙයි දිලිනිට තරහ ගියොත් ඕනැ කෙනෙක් එක්කන් රණ්ඩු වෙනවා. ඒත් පස්සෙ ඒවා අමතක කරල දිලිනිම කතා කරනවා.

“අම්මා ඕවාත් බලනවද? මම හිතුවෙ බණ විතරයි බලන්නෙ කියලා” දිලිනි එහෙම කීවේ මාලනි ඉන්දියානු ටෙලිනාට්‍යක් නරඹමින් ඉද්දී.

“ටිකක් බලනවා. පුතාල කැමති නෑනේ අපේ ගෙදර මේවා බලනවට”

“අනේ මේ හරි වැඩක්නේ. අම්මා අම්මාට ඕනෑ එකක් බලන්න. එයාල බලන ඒවා අම්මා බලන්න කැමති නෑනේ. අනික අම්මා පිට ගෙදරකට ගිහින් බලන්නවැයි”

ඒ කීවෙත් සද්දෙන් පුතාට ඇහෙන්න. කොහොමත් දිලිනිට හෙමින් කතාවක් බෑ.

මාලනී වැඩිය ගෙදරින් පිට යන්නෙ නැත්තේ පොඩි පුතාගේ කෑම බීම ගැන බලන්න ඕනෑ හින්දා.

“අනේ අම්මේ මල්ලි කියන්නෙ බබෙක් නෙවේනේ. අපි දෙන්නත් ඉන්නවානේ. මම උයනවා. එයා කාලා ඉදී. අම්මා යන්න. සිල් නොගත්තත් කමක් නෑ. අම්මගෙ වයසෙ යාළුවෝ එක්කන් කයියක් ගහල හරි එන්න පුළුවන්නේ. ගේ අස්සටම වෙලා ඉන්නෙ නැතුව”

දිලිනි ගැන නොදන්න කෙනෙක් අහන් හිටියොත් හිතන්නෙ අම්මට බනිනවා කියලා.

වැඩිහිටි සමිතියෙන් සංවිධානය කරන වන්දනා චාරිකා වලට මාලනී බලෙන්ම යැව්වෙත් දිලිනිගෙ උවමනාවට.

අකමැත්තෙන් වගෙ ගියාට මාලනී ගෙදර එන්නෙ දිලිනිට පින් දිදී.

තමන්ගෙ පුතාල දෙන්නටත් වඩා මාලනී දැන් ආදරේ ලේලිලා දෙන්නට. පුතාලම තුන්දෙනෙක් ඉන්න නිසා මාලනී කොහොමත් දුවලට ආදරෙයී. ඒත් අහලා දැකලා තියන ඒවා හින්දා මාලනී බයෙන් හිටියේ ලේලිලා ට.

තුන්වෙනි පුතා බඳින්න ඉන්න ගෑණු ළමයා බලන්න ගියේ මාලනී විතරයි.

ඒ ගියෙත් ඉතින් යායුතු නිසා. මාලනීට තේරුණා හැම දුවක්ම එකම අච්චුවේ වගේ නෑ. එක එක්කෙනා වෙනස්. හැමෝම හොඳයී හැබැයි එකම විදිහට නෙවේ කියලා.