දන්න කාලයේ සිට ම මට ලොජික් හෙවත් තර්ක ශාස්ත්‍රය විෂය ගැන මහා ආශාවක් තිබුණි. ඒ, ඒ විෂයට අදාල එක පොතක්වත් කියවා නොවේ.නමුත් සමහරවිට පානදුරාවාදය ගැන අසා දැන තිබූ නිසා වුවද විය හැක. කෙසේ වුවද උසස් පෙළට තර්ක ශාස්ත්‍රය විෂය ඉගෙනීමට මහා ආශාවක් වීය. ඒත්, අපේ පාසලේ ඒ වෙනුවෙන් ගුරුවරයෙක් සිටියේ නැත.මගේ උසස් පෙළට වෙලාව ආවේය.
-මං ලොජික් කරනවා.
-ඒ වුණාට ලොජික් උගන්වන්න ගුරුවරු නෑනෙ මෙහේ.
– ඒ වුණාට මං කරනවා.
උ.පෙළ විෂයයක් සඳහා ළමුන් පස් දෙනෙකුට වඩා වැඩි පිරිසක් ඉල්ලුම් කරනවා නම් ඒ විෂයයට අදාලව ගුරුවරයෙකු ලබාදීමට විදුහල්පතිවරයා කටයුතු කළයුතු බව මට කවුරුන් හෝ කියා තිබුණි. එහි ඇත්ත නැත්ත නොසොයා ම මම ලොජික් ඉගෙනගන්නට කැමති තව එවුන් හතරක් සොයාගෙන ප්‍රින්සිපල් මුණගැසුණි.
” නෑ.නෑ.පහක් නෙවෙයි දහයක් අරං ආවත් ඉතිං ගුරුවරු ඉන්න එපායැ.ඔය විෂයට ගුරුවරු හරි හිඟයි. ඔන්න ඔය ළමයි ජියොග්‍රෆි සබ්ජෙක්ට් එක කරන්න.”
ප්‍රිසිපල් ස’ ගේ
තග පිරි පැහැදිලිකිරීම එය ය.
” හරිනේ එහෙනං. ඔව්! ජියොග්‍රෆිකරන්න” ප්‍රින්සිපල් ස’ සාකච්ඡාව බර හඬින් එසේ අවසන් කරද්දී මා රැගෙන ගිය ඉතිරි හතරදෙනා ම හොඳමයි ස’ කියන්නට මෙන් ඔවුන්ගේ හිස් සැලූහ. මට උන් ගැන තරහ උතුරයි.
“ස’, මට ලොජික් කරන්න ම ඕන. ස’ ට ගුරුවරයෙක් දෙන බැරිනම් ස’ මම ඒ සබ්ජෙක්ට් එක ප්‍රයිවෙට් හරි ඉගෙනගන්නද ස’..?” මම ප්‍රශ්නකළෙමි. විදුහල්පතිතුමාගෙ උත්තරය මට පත දිග් ගුටියක් එව්වා සේ ය.
” ප්‍රයිවෙට් ඉගෙනගෙන කොහොමද මිනිහෝ ඉස්කෝලෙන් විභාගෙට අයදුම් කරනේ.?”
මගේ අනික් උන් ප්‍රින්සිපල් ස’ ව අනුමතකරන ගුරු භවතුන් පිරිසක් සේ උන්ගේ හිස් වනති. ඒවා ඇත්තට ම හිස් ය. ඇතුළේ කිසිවක් ම නැත.
“ජියොග්‍රෆි කියන්නෙ මුලු ලෝකෙ ම ගැන ඉගෙන්නගන්න පුළුවන් විෂයයක්. ලොජික් වලට වඩා හොඳයි. හරි! ජියොග්‍රෆි කරමු.!”
එසේ කියා එතුමා සාකච්ඡාව අවසන් කළේ සිය අල්ල පුරවා අතේ ඇඟිළිවලින් විදුහල්පති මේසයට ද තීරණය දැනුම් දෙමිනි. ඒත්,
මට එය අවසන් නැත. පැමිණි වුවමනාව ඉටුවී නැත.
“ස’ එක්ස්ක්‍යුස් මී” මම යළිත් හඬ එළියට දැම්මෙමි.
” ඒ පාර මොකක්ද කියන්න හදන්නෙ..?” උපරිම නෝක්කාඩුවෙන් ප්‍රින්සිපල් ප්‍රතිචාර දුන්නේය. මේ වෙද්දී අපේ සෙට් එකේ අනෙක් ශිෂ්‍ය භවතුන් එතැනින් නික්ම යන්නට ආපසු හැරී ද අවසන් ය.
” ස’, මම එළියෙන් ලොජික් කරනවා. අනිත් සබ්ජෙක්ස්ට් තුන ඉස්කෝලෙන් කරනවා.”
මම ද අවසර නොපතා මගේ තීරණය කියූවෙමි. හැබැයි ගෞරව පූර්වකව ය.
මා දිහා බලා සිටි විදුහල්පතිතුමා හැරුණේ පස්ස හරවා එතැනින් යන්නට සූදානම් අනෙක් හතරදෙනාටය.
” තමුසෙලා මෙයා කරන්න හදන ගොං වැඩේ ම කරන්න ගිහිං අමාරුවෙ වැටෙන්නෙ නැතුව මං කියපුදේ කරනවා. මෙයාට ඕන ඕන විදිහට මෙතන ක්‍රමවේද වෙනස් කරන්න බෑ. තමුසෙ එහෙනම් එක්සෑම් එක ප්‍රයිවෙට් ම දාගන්නවා.. දැන් යනවා. ”
අර හතරදෙනාට වඩා වේගයෙන් මම හැරුණෙමි. මම මට වුවමනා දේ ඒ කටින් එළියට ගත් සතුට ම මට ඇති ය.
ඇත්තට ම මට උසස් පෙළ ලියන්නේ ප්‍රයිවෙට් ඇප්ලයි කරලාද,ඉස්කෝලෙන් ඇප්ලයි කරලාද කියා වෙනසක් නැත. ඒත්, මට තව අවුරුදු දෙකක් පාසල් ඒමට ඇති අයිතිය තහවුරුකරගත යුතුය. ඇත්තට ම මට ඉස්කෝලෙ එන්න ඕනෑය. සියලු සුන්දරකම් එතැන වූ බැවිනි.
වේගයෙන් එළියට ආ මම පිරිස ඇමතීය.
” මං ලොජික් කරනවා. මෙහෙන් විභාගෙ දාන්න බැරිවුණොත් මම ප්‍රයිවෙට් දාල හරි කැම්පස් යනවා. උඹලා මොකද කියන්නෙ. ලොජික් කරමුද.?”
මිතුරු පිළිතුර මෙසේ ය.
” මචං උඹ කෙලෝගන්න හදන්නෙ. යකෝ අන්තිමට කිව්වොත් ඉස්කෝලෙන් එක්සෑම් දාන්න දෙන්න බෑ කියලා. එතකොට?”
” බූරුවො,මෙතන අවුල අපේ නෙවි. අපි ඉගෙනගන්න බෑ කියල කියනවා නෙවි. අපි ආසා විෂයකට ගුරුවරයෙක් ව ඉල්ලනවා.ඒක බැරි නම් අපිට ඒ විෂය කොහෙන් හරි ඉගෙනගන්න දෙන්න සහ, අපිට ඉස්කෝලෙන් විභාගෙට ඇප්ලයි කරන්න දෙන්න. එච්චරයි.”
” හරි. ප්‍රින්සිපල් ස’ විභාගෙ කට උඩ තියලා කියනවා ඉස්කෝලෙන් විභාගෙ දාන්න දෙන්නෙ නෑ ලොජික් කරපු අයට කියලා.එතකොට ? ”
“එතකොට ? එතකොට යකෝ ප්‍රයිවෙට් දානවා..”
මම සාකච්ඡාව අවසන් කළෙමි.
පසුදා සිට උන් ජියොග්‍රෆි ය. මම ජියොග්‍රොෆි වෙලාවට පන්තියේ ද නැත ය. මගේ ලොජික් ගුරුවරයා කේ. එදිරිවීර නම් මට හමුවූ බොහෝ ගෞරවණීය වූ ඇත්තට ම ගුරුවරයෙකි. නීතීඥයෙකි. මම නොකඩවා එතුමාගෙ පෞද්ගලික පන්තිවලට ගියෙමි. ඒ කාලයේ රිවිශන් කියා ඇත්තේ මාස තුන හෝ හතරක පමණ කාලයට තවත් පංතියකි. මා එයට ද ගියෙමි.වෙන කිසිම කිසි ගුරුවරයෙක් ලොජික් වෙනුවෙන් මට නොසිටියේය.
උසස් පෙළ විභාගයට ඇඩ්මිශන්ස් අත්සන් කරන දවසේ අර මිත්‍ර සේනාව මට කෙළවෙනතෙක් කඳුළු නැතුව බලා සිටියේ නමුත්, උසස් පෙළ අපේ පාසලේ සියලු ම අයට කලින් මම විභාගයට පෙර දෙන ඇඩ්මිශන් එක අතට ගත්තෙමි.
පන්තියක් පන්තියක් ගානේ යමින් මම ඇඩ්මිශනය පෙන්වමින් කීවේ එක දෙයක් පමණි.
” ඒහ්! මෙන්න ලොජික්. මේං. මේ තියෙන්නෙ ඇඩ්මිශන්.”
විභාග අවසන් ව ප්‍රතිපල පැමිණි බව දැනගෙනත් මම එදා පාසලට නොගියෙමි. නමුත් හෝ ගා පණිවුඩ එති. මම එක්සෑම් ගොඩගොසිනි. ලොජික් සබ්ජෙක්ට් එක ඉහළින්ම ය.
දෙසතියකින් පාසලට ගියේ විභාග දෙපාර්තමේන්තුවෙන් පාසලට එවා ඇති ඒ දිග ප්‍රතිපල ලේඛණයේ මගේ නම ඉදිරියෙන් ඇති ඉංග්‍රීසි අකුරුටික බලන්නට වඩා ප්‍රින්සිපල් ස’ දෙස බලා එන්නට ය.
විදුහල්පති කාර්යාලයට ඇතුලුවනවාත් සමග ප්‍රින්සිපල් ස’ හමුවීය.
” ආහ්! මොකෝ එන්න පරක්කුවුණේ. අපේ මුළු පාසලට ම ඔය ළමයා ලොකු ගෞරවයක්…
තර්ක ශාස්ත්‍රයට ඔන්න ඉහළම ලකුණු තියෙනවා.”
හරියට ඒ ලකුණු ප්‍රින්සිපල් ස’ තමන්ගේ ම අතින් මට දුන්නා වගේ ය ඒ වචන පෙළ.මම කිසිත් නොකීවෙමි. සතුටට නොව පැලෙන්න තරම් දුක නිසාය. මා ගැන නොව, අර මා හා ඉඳ ඒත්, ලොජික් නොකර ප්‍රින්සිපල් ස’ ට ඇති මරබයට ජියොග්‍රෆි කළ මගේ මිතුරන් ගැනය.
ප්‍රතිපල මගේ ඇස් දෙකින් බලා මම ආපසු හැරුණෙමි. මට ස්තූති කරන්නට නම්
කෙනෙක් එතැන නොසිටියත් දෙයක් කියා එන්නට කෙනෙක් එතැන සිටිනවාම ය. මම විදුහල්පතිතුමා ඉදිරියේ සිටගතිමි. මට මීට වසර දෙකකට පෙර ජියොග්‍රොෆි කරන්නට යැයි තග දැමූ එතුමාගෙන් මම එදා කළ ඉල්ලීම ම මම අදත් කළයුතුය. ඒ මම වෙනුවෙන් නොවුණාට තවත් මම වගේ අය එක්කෙනෙක් හෝ වෙනුවෙනි. ඔව්! මම ප්‍රින්සිපල් ස’ ඉදිරියේ සීරුවෙන් සිටගත්තෙමි.මීට වසර දෙකකට පෙර සිටියාට වඩා අද මගේ නම පාසලට වටිනවා ය. පසුගිය දින කිහිපයක ම උදාමුළුව රැසීවේමේදී ගුරුවරු මගේ නම කියා කතාකළ බව මට ආරංචිවී තිබුණු නිසාය. ඔව්! එදා කිව්ව නම් මට අද කියන්න බැරි ඇයි.?
“ස’.
එක්ස්ක්‍යුස් මී”
“ඔව් පුතා,කියන්න.”
” ස’.අලුත් ළමයින්ටවත් ලොජික් සබ්ජෙක්ට් එකට ගුරුවරයෙක් ගෙනත් දෙන්න ස’.නැත්නම් ස’ මං කරපු දේ ඒගොල්ලන්ටත් කරන්න ඉඩදෙන්න ස’.”
විදුහල්පතිතුමා සිය මේසය මත තිබූ දිග සීආර් පොතක පිටු පෙරළන්නට ගත්තේය. මම එතැන නොසිට ආපසු හැරුණෙමි. කාර්යාල සහායක මා දෙස සිනා දුන්නාය. මම ද සිනා දුන්නෙමි.
විදුහල්පති කාමරයට ඉදිරියෙන් ඈතින් ඇති පාසල් බුදුමැදුර මට පෙනේ. ඒ අරලියා ගස මට පොඩ්ඩකට එතැනට ඇවිත් යන්නට වරෙං කියා අඬගසනවා වැනිය. මට මහා තනිකමක් දැණුනි. මට තනියෙං ඔතනට එන්න හිත දෙන් නෑ.මං යන්නං කියා මම ඒ යාළු අරලියා ගසට හිතෙන් කියාගෙන ප්‍රධාන ගේට්ටුව දෙසට ඇදුණෙමි. මට මතකයට ආවේ සතියකට දවසක් පැය දෙකක් අපිට ලොජික් ඉගැන්වූ ගුරුතුමාවය. මට මැරෙනකම්ම ඒ මුහුණ අමතකවිය නොහැක.
“මාව ගොඩදාල දුන්නට බොහෝ ම ස්තුතියි එදිරිවීර ස’.
[ඡායාරූපය අන්තර්ජාලයෙන්]
උපුටා ගැනීම: උදයා දේවාමුල්ල