අම්මගෙ Online පන්තිය (වැල් වටාරම්)

ටීච ටීචකියලා 500වතාවකට වැඩිය කිය කිය කෑ ගහන ළමයි තමා මටනම් එපාම වෙන්නේ.ටීච පේන්නේ නෑ.board එක පේන්නේ නෑ කියලා එක කොටසක් කෑ ගහනවා.ඒ අස්සේ ළමයින්ගේ අම්මලා බත් පිගන් උස්සන් ඇවිල්ලා බත් කවනවා.ඒවගේ මිරිස් කෑලී හැපුනා කියලා අඩනවා.පොඩි නංගීලා මල්ලිලා ඉන්න ළමයි ඒගොල්ලන් එක්ක රංඩු වෙනවා.මටනම් නිකම් පන්තිය එකම යුද්ධ පිටියක් වගේ.අපේ තාත්තා නම් අම්මගේ පන්තිය ඉවර වෙනකම් ඒ පැත්ත පළාතේ එන්නේ නැහැ.

අපේ අම්මත් ළමයි ටීච ටීච ,කියද්දි ඊටත් වඩා හයියෙන් උගන්වනවා ළමයි එතකොටවත් අහන් ඉන්න වද බලන්න.ටීච කනෙක්ශන් එක ගියා.සිග්නල් නෑ.ඩේටා ඉවරයි.අනේ ටීච රීකනෙක්ට් වෙනවා. අනේ ටීච ආයේ කියන්නකෝ කියද්දී සූම් විනාඩි 40ඉවරයි.

එක දවසක් අම්මා ක්ලාස් කරනකම් මම එතන ඉදගෙන

හිටියා.මේ ළමයි මේ කියන ,කෑ ගහන තරම් ප්‍රශ්නද බලන්න.එතකොට තමයි මම දැක්කේ,එක ළමයෙක් පොත් ගොඩක් ෆෝන් එක තියලා තවත් පුටු එකක් දෙකක් තියලා ඉස්සි ඉස්සි බලන් ඉන්නවා.තව ළමයෙක් මඩුවක් වගේ එලීයෙ ගස් එහෙම පේන තැනක වාඩිවෙලා ෆෝන් එක දිහා බලන් ඉන්නවා.තව ළමයෙක් කැමරා එක ඔන් කරන්නෙම නෑ.අම්මා ඒ ළමයට කැමරා එක ඔන් කරන්න කිව්වෙත් නෑ.මම පස්සේ අම්මාගෙන් ඇහුවම අම්මා කීවේ එ ළමයගේ අම්මායි තාත්තයි දෙන්නම නෑ.අම්මගේ නංගී ඒ කියන්නේ පුන්චි එක්ක ඉන්නේ,මහන්සි කෙරෙව්වොත් විභාගේ පාස් නම් වෙයි කියලා.

මේ ළමයි මේ තරම් මහන්සි වෙන්නේ පහ වසරේ විභාගේ පාස් වෙන්න නේද කියලා හිතද්දි මට අඩන්නද හිනාවෙන්නද කියලා හිතා ගන්න බෑ.අපේ අම්මාගේ පන්තියෙන් බාගෙට බාගයක් අඩු ආදායම් ලබන් දෙමව්පියන්ගේ දරැවන්.ඉතින් ඒ ළමයින්ට පහ වසරේ විභාගෙන් පාස් වෙලා වෙන පාසලකට ගියේ නැත්නම් ඒ ළමයින්ට ලැබෙන්න තියෙන අවස්ථාවන් ගොඩක් මග ඇරිලා යන්න පුලුවන් .ඒ නිසාම තමයි අපේ අම්මා වගේ දුශ්කර පාසල් වල උගන්වන ගොඩක් ගුරැවරැ පන දාගෙන උගන්වන්නේ “එකෙක් හරි තල්ලු කරන්න ඕනා කියලා” හිතාගෙන.

මේ වසංගතය කවදා ඉවර වෙයිද දන්නේ නෑ.හැබැයි මම හිතුවේ මේ වගේ දේවල් ඇහෙද්දි දකිද්දී අපි මොනවා කරන්නද ඊලගට කියලා හිතා ගන්න බැරිව අසරණ වෙනවා.එ වගේම අපේ අම්මගේ පන්තියෙ ළමයි වගේ තව අසරණ ළමයි කීයක් නම් ලංකාවේ මෙහෙම ප්‍රශ්න මැද්දේ ඉගෙන ගන්නවා ඇද්ද.ඒ ළමයි ගැන හිතලා බලනකොට දුප්පත්කමත් වලිගය නැති ගොනා වගේ කියලා කිරි අත්තා කියලා දීපු කතාව ඇත්තක් නේද කියලා හිතෙනවා.

උපුටා ගැනීම: Darshani Abeyrathna