කාවඩි (වැල්වටාරම්)

එහෙනම් වැඩි කතා නැතුව කතාව ලියන්නම්කො .

මේ සිදුවීම 1980 දශකය තරම් ඈත කාලයට යනවා .

මේ කාලේ මම පාසල් යන දරුවෙක් පාසලේ 3 වසරේ තමයි ඉගෙන ගත්තේ .හැබැයි මම ඉගෙනීමට දක්ෂතා දැක්වූ දරුවෙක් නොවේ .

ඔබ විශ්වාස කරයිද දන්නෑ මේ කියන කාලේ 3වසරේ ඉඳලත් මට හරියට අම්මා කියලාවත් ලියාගන්න බෑ .

ඉතින් ගුරුවරු මාව හැඳින්වුයේ.ඉගෙන ගන්න අපහසු පසුගාමී දරුවෙක් විදිහට .

ඇත්තම කිව්වොත් සෙමෙන් මනස වර්ධනය වන දරුවෙක් හැටියට .

ඒකට හේතුව වෙනම ලිපියක මම ලියන්නම්.

මගෙ ලිපි කියවලා තියන අය දන්නවා ඇති මං කුඩා කාලේ ඉඳලම හැදුනේ තාත්තා නැතුව කියලා .

කුඩා කාලේම තාත්තා නැති නිසාම අම්මට සිදුවෙනවා රැකියාවට යන්න..අම්මා නැතිමට අම්මාගේ උනේ අක්කා

රැකියාවේ තිබුන කාර්ය බහුලතාවය නිසා ම.මගේ අම්මා මගේ ජීවිත කාලෙම පාසලට ආවේ එක වතාවයි ඒ මාව පාසලට භාර දෙන දවස විතරයි .

කරුණු එසේ වුණත් මායි පොඩි අයියයි හැමදාම පාසල් ගියා .අපි දෙන්න එකට යන නිසා කිසි ගැටලුවක් වුණේ නෑ දැන් පාසල් වලට යන 12 වසර දරුවන්වත් අම්මා , තාත්තා අතින් එල්ලන් යද්දී අපි එක වසරෙ ඉඳලම තනියම යන්න පුරුදු වුණා.මේ නිසාම ජීවිතයේ යම් යම් අභියෝග වලට අපි තනිවම මුහුණ දෙන්න ඉගෙන ගත්තා .

මම මේ අද කියන සිදුවීමට මුහුණ දුන්නේ ඇත්තටම තුන වසරේ ඉන්නකොට .එවක මා සිටි පාසල වන්නේ .දෙහිවල නගර සභාව ඉදිරිපිට පිහිටි ශ්‍රී උපනන්ද විද්‍යාලයයි.පින්වත පන්සලට අල්ලලා තමයි අපේ පාසල පිහිටියේ .ළමයි දාන්න ඉඩ මදි නිසා පන්සලේ බණ මඩුව තුළ අපේ ඉහල පන්ති තිබුනා.

මේ කාලේ අපේ පාසලෙන් විවිධ ප්‍රසංගයක් එහේම නැත්තං දරුවන්ගේ දක්ෂතා කළ එළිදැක්වීමේ මංගල්‍යයත් .වැල්ලවත්තේ රාම ක්‍රිෂ්ණා රඟහල තුළ පැවැත්වීමට කටයුතු සංවිධානය කළා .දක්ෂම දරුවන්ට තෑගි ප්‍රදානය කරන බවත් .ඒ සඳහා මනා ලෙස සූදානම් වන බවත් ගුරුවරු දැනුම් දුන්නා .

මම ඉතිං ඉතිං ඕව කිසි දෙයකට එච්චර කැමති නැහැ .තේරුමකුත් නැහැ .

දවසක් පන්ති භාර ගුරුතුමිය කියනවා මාව කාවඩි නැටුම් වලට තෝරා ගත්තා කියලා.ඉහල පංතිවල අක්කා කෙනෙක් ඇවිත් අපිට කාවඩි පුරුදු කරා .මං හොඳටම නැටුවා මං හොඳටම කාවඩි අල්ලගෙන තියෙනවා කියලා එ අක්කා ගොඩක් සතුටු වෙලා මට වැඩි වැඩියෙන් පුරුදු කළා .මාත් හරි ආසාවෙන එක පුරුදු වුණා.

ටික දවසක් යන විට පන්තිභාර මිස් කිව්වා කාවඩි නටන අය තම තමන්ට අවශ්‍ය කරන කාවඩි ඇඳුම් තමන්ම මහගන්න ඕනි කියලා .

වැඩි වියදමක් නෑ රතු රෙද්දක් හොයා ගත්තා .ඒ එක්කම කරේ තියන් නටන කාවාඩි උපකරණය හදාගන්න ඕන වුණා.

බොහොම අමාරුවෙන් අම්මගෙන් සත පණහක් ඉල්ලගෙන රතු සවිකොලයක් ගෙනවා ගෙවල් ගාව නැන්දා කෙනෙක් ගාව තියලා මොණර පිහාටු හතරකුත් ඉල්ල ගත්තා .

අයියයි අක්කයි මායි තුන්දෙනාම එකතු වෙලා මේක හරි ලස්සනට හදාගත්තා .ඇත්තටම එක ගොඩක් අලංකාර යි වියදම් උනේ සත පනහයි.ඒ දවස්වල සත පනහ වුණත් අපිට මහමෙරක් .

ඔන්න දැන් උත්සවය දවස උදා උනා වුනා අපිව බස් එකක නංවාගෙ රාම ක්‍රිෂ්ණා උත්සව ශාලාවට රැගෙන ගියා .

මම හදාගත්ත කාවඩි උපකරණය අතහරින්නේ වත් නැතුව එතන ළඟින්වත් හෙල්ලෙන්නෙ නැතුව හිටියා .

අපේ නැටුම පටන් ගන්නට ඉස්සර ඡායාරූප ශිල්පියෙක් ඇවිල්ල එතනින් ඡායාරූප ගත්තා එක ඡායාරූපයක් රු.30 ගානේ දෙනවා කිව්වා .අපිට කොහෙද රුපියල් තිහක් කියලා මං පොටො ගන්න ගියේ නෑ .

ජයාරූප ශිල්පියා දැක්කා මගේ කාවාඩ් උපකරණය. එක තමයි ලස්සනම එක. හැම ළමයෙකුට මේක කරේ තියන් පොටෝ ගහන්න පුළුවන් කියලා එයා කිවුවා මං දෙන්න බෑ කිවුවා.

එහෙම බෑ කියපු ගමන්ම එක ළමයෙක්ගේ අම්මා කෙනෙක් ඇවිත් මගේ කවාඩි උපකරණ උදුරගත්තා එක උදුරගන්න වෙලාවේ පැත්තක් ඉරුණා.

මගේ කාත්කවුරුත් ඇවිල්ල හිටියෙත් නෑ. පොඩි අයියත් වෙනම තැනක. පුංචි හිතක් විශාල දුකක්. බලාපොරොත්තුවක් තියාගෙන හිටපු නැටුම නටන්න නැති වෙයිද කියලා මගේ පුංචි හිතට ලොකු බයක් දැනි ඇස් වලින් කඳුලු ගලාගෙන ආවා.

හීන් සැරේ අඬමින් මම මගේ පන්ති භාර ටීචර් ගාවට ගියා .

ඇයි ඔය ළමයා අඬන්නේ

teacher මං අමාරුවෙන් හදාගෙන ආපු මගේ කාවාඩි එක අර ඇන්ටි උදුරලා ගත්තා එක ඉරුණා.

ඔයාලා නම් හරිම වදයක් තමයි ළමයෝ .ගෙදරින් කවුරුවත් එන්නෙත් නෑ තමන්ගෙ බඩු පරිස්සම් කරගන්නේත් නෑ

මං ඒක මගේ අතේ තියාගෙනමයි ටීචර් හිටියේ හිටියේ ඒ ඇන්ටි එක උදුරා ගත්තා.

බොරු කියන්න එපා කවුරුත් ඔයාගේන් උදුර ගන්නෙ නෑනෙ ඔයා ඉරලා ඇවිල්ලා අනිත් අයව අල්ලනවා නේද ..

.මං බොරු නෙමෙයි ටීච කියන්නේ බලන්නකෝ ඒ ඇන්ටි මගෙන් උදුරලා ගත්තා

ඔය ළමයා නං හරිම වදයක් හරි මම බලන්නම්කෝ යන්කෝ. කියා ගුරුතුමිය මාවත් රැගෙන මගේ කාවඩි උපකරණය උදුරාගත් මව සමීපයට ගියා ඇගෙන් ප්‍රශ්න කළේ මේ විදියට.

මොකද අම්මා වුණේ මේ කවුද මෙයාගේ මේ කවඩියි එකක් උදුරගත්තේ කියන්නේ .

අනේ නැහැ ටීචර් මේ ළමයාගෙන් ෆොටෝ එකක් ගහන්න මේක පොඩ්ඩක් ඉල්ලුවාම දෙන්න බැහැ කියලා ඉර දාලා අඩාගෙන ගියා.

බොරු කියන්න එපා ඇන්ටි මං ඔයාට දෙන්න බැහැ කිවුවාම ඔයානෙ මගෙන් උදුරගෙන ගියේ .

බලන්න ටීචර් මේ ළමයා කියනවා බොරු .

මං බොරු නෙමෙයි ටීචර් කියන්නේ .

හරි හරි මං දන්නවනේ මේ ළමයගෙ හැටි ගෙදර මොකෙක් වත් එන්නෙත් නෑ කිසි දෙයක් හරියට කරන්නේත් නැහැ .ඒ මදිවට අනුන්ගේ ඒවා අරන් ඉරනවා.

අනුන්ගේ ඒවා ගත්තෙ නෑ ටිචර් එක් මගේ.

බොරු නොකිය ඉන්න ඔයාගේ ගෙදරින් කවුරුත් එන්නෙත් නැතුව කවුද ඕක හදල දුන්නෙ.

අයියයි අක්කයි ටිච හදලා දුන්නේ .

කොහොමත් ඔයාට එක හරියන්නෙ නෑනේ අර පුතාට තමයි ඒක හරියන්නේ. ඒක එයාට දීලා නටන්න දෙන්නකෝ. ඔයා පිටිපස්සෙන් නටන්න. ඔයා ඔය තියෙන වෙන එකක් අරන් නටන්න .කියා පවසමින් ඇය පිටව ගියා.

මොනව කරන්නද තියෙන තැනට තමයි හැමදේම .පුංචි එකා වෙච්චි මම විනාඩි පහක් විතර ඇඩුවා.කොච්චර දුක උනත් ඒක හිතින් අත ඇරලා දැම්මා.

වේදිකාවේ පැත්තකට දාලා තිබුණු තවත් කාවඩි උපකරණයක් අරන් මං නැටුමට සූදානම් වුණා .

පුංචි වුණත් මගේ හිතට දැනිච්ච දේ තමයි අපෙ මොනදේ කවුරු ගත්තත් අපේ හැකියාව කාටවත් උදුර ගන්න බෑනෙ

මං හිතාග්තා ඉස්සරහම පේළියේ නටනවා කියලා.

ඔන්න දැන් අපෙ නර්තනය.මම අන්තිමට වේදිකාවට ගොඩ වුණා .කවඩි සංගීතය දැම්මා විතරයි ඉස්සරහටම ගිහින් හිතෙ දුක අමතකරලා පුළුවන් උපරිමයෙන් නැටුවා.කොච්චර හොඳට නැටුවද කිවුවොත් .අන්තිමට වේදිකාවෙන් බිමට වැටුනා.

. මා කල උද්වේගකර නර්තනය නිසාම මාව හොඳම නැටුම් ශිල්පියා හැටිය තොරාගෙන තිබුනා නමුත් මට එක ගන්න යන්න වාසනාව ලැබුණේ නෑ .මොකද අද අධික ලෙස මහන්සි වුණ නිසා මගේ පපුව මහන්සිය උත්සන්න වෙලා.කලුබෝවිල රෝහලේ 15 වාට්ටුවෙ නතර කරලා එ වෙලේ මට ඔක්සිජන් දෙනවා .

මේ කාලේ දැඩිලෙස මං ඇදුම රෝගයෙන් පීඩා වින්දා .

එදා එදා ඉඳලා අතහරින්න පුරුදු වෙච්ච දේවල් නිසා මට ගොඩක්ම ලැබුණේ හොඳම දේ.

ඒ වගේ කතා ජීවිත කාලය තුළ ගොඩක් තියෙනවා .

හැබැයි මං ලබපු මේ කටුක අත්දැකීම් නිසාම .මගේ ගුරු ජීවිතය තුළ කිසිදු දරුවකුට මගේ අතින් පුංචි හෝ වරදක් නොවෙන්න මං හැමවෙලේම වගබලා ගන්නවා.

අර ගුරුතුමී සමග හෝ අම්මා සමග හෝ අර ළමයා සමග තදට වත් මට කිසිම තරහක් නෑ එක ඒ වෙලාවෙම අමතක කරලා දැම්මා .

හැබැයි මං අභියෝගවලට අභියෝග කරනවා.ඒක අදටත් එහෙමයි .

තව දවසක ලියන්නං මට හම්බෙච්ච අම්මා වගේ ගුරුතුමියක් ගැන .