අවුරුදු හතරක ඇම්ඩෙකුගේ අඩංතේට්ටම් වලට ලක් වූ මාමා වරයෙකුගේ සංවේදී සත්‍ය කතාවේ දෙවන දිගහැරුම.
අක්කාගේ කොල්ලා යනු අක්කාගේ පෙම්වතා නොව, පෙම්වතාව හිඳ, පසුව ස්වාමියා වූ ජීවියාට දාව ඉපදුන “අමුතුම ජීවියා” බව මම මීට පෙර කතාවේ සඳහන් කර ඇත.
මෑන් තවම යන්නේ පෙර පාසැල්ය. සිතා සිටින්නේ සරසවි සිසුවෙක් කියාය. කඩෙන් බඩු ගෙන ඒමට මම ලියු “බඩු ලිස්ට්”එකක් කොහේදෝ තිබී අහුලාගෙන විත් “මාමේ මේ මොන අකුර දැයි” එය පෙන්වමින් මගෙන් අසන්නට විය. පොඩි එකෙකුට තියා කඩේ මුදලාලිටවත් කියවා ගැනීමට අපහසු මගේ “බ්‍රාහ්මීය අක්ෂර” පොඩි එකෙක් කොහොම කියවන්නද..
“එව්වා මහප්‍රාණ අක්ෂර. ඔයාලට දැන්ම ඔව්වා උගන්නන්නේ නෑ” කියා ශේප් උනෙමි.
අක්කා තරමක් දුරට සිංහල හෝඩිය ගෙදරදී උගන්වා ඇති බැවින් මේ ඇත්තේ ඔහු දන්නා අකුරුම යැයි දැන ගතහොත් මගේ ගරු ගාමිභීර “මාමා” සායම හේදී යනු ඇත.මගේ අත් අකුරු එතරම් පැහැදිලි ය.
නිවසේ ඇති ඇතැම් භාන්ඩ ඔහු භාවිතා කරන්නේ ඊට අදාල කාර්යය සඳහාම නොවේය. “පනාව” මීට කදිම නිදසුනකි. හිස පීරන පනාව ඔහු භාවිතා කරන්නේ “දත් මැදීමට” ය. ඒකත් උජාරුවෙන් මට පේන්නටය. මම එය ගෙන කන්නාඩි මේසය උඩින් තැබුවෙමි. ටිකකින් ආයෙත් ගෙන දත් මදියි. මම නැවතත් ගෙන “බුදු පහණ” තියන තැන පැත්තකින් තැබුවෙමි. මෑන් එතනට උස නැත. මට පට්ට සතුටුය. ටික වෙලාවක් මට රවාගෙන සිට යන්නට ගියාය.
නිවසේ කාගේ උපන් දිනයක් පැවතියත් කේක් ගෙඩිය කැපීම ඔහුට බාර දිය යුතුය. මෑන් සිතා සිටින්නේ කාගේ උපන් දිනයක වුවද “කේක් කැපීම භාර නිලධාරියා” ඔහු කියාය.
වරක් මගේ උපන් දිනයකට කේක් නොකපා රාත්‍රී ආහාර වේලක් පමණක් සකස් කීමට සූදානම් කර තිබූ දිනක කේක් කැපීමටම උවමනා යැයි කියා මේ පොර කෑ මොර දුන්නේය. බේරීමටම බැරි තැන කලින් දිනක ගෙනවිත් තිබූ “පොල් කේක්” කෑල්ලකට ඉටි පන්දමක් ගසා කපා ගැනීමට දුන් පසු දොලදුක සංසිඳුනේය.
වාදනය කිරීමට නොහැකි උවද මා සතුව “බොක්ස් ගිටාර්” එකක් ඇත. දිනක් මම මෙය “ටියුන්” කරමින් සිටින අවස්තාවක ටියුන් වැඩි වී ගිටාරයේ E1st (පහළ කුඩාම කම්බිය) එක “ටැයිංං” යනුවෙන් මර හඬක් දී කැඩී ගියේය. ආලවකයා කොහේදෝ සිට දුවවිත්,
“මාමේ කම්බිය කැඩුනා නේද” යැයි මට නක්කලයට මෙන් ඇසුවේය.
“නෑ නෑ.. මම මේ හිතලමයි ඒක කැඩුවේ. අළුත් එකක් දාන්ඩ.”
“කොයි ඉතිං අළුත් එක” මූ අසයි.
දැං ඉතිං හොයපංකෝ කම්බියක්. කම්බිය දානකන් මූ හෙලවෙන්නේ නැත. මුළු කාමරයම පීරා අවසානයේ අල්මාරිය මුල්ලෙන් E 6th ( ඉහළ මහතම කම්බිය) වර්ගයේ නොගැලපෙන එකක් දැමුවෙමි.
“ඒක ලොකුයි නේ” යකෝ ඒ ටිකට මූ ඒකත් බලාගෙන.
“එහෙම තමයි අළුත් විදිය. ගිහිං පොතක් බලා ගන්නවා”
මම රවාගෙන ගොස් ගිටාර් එක කාමරය මුල්ලෙන් තැබුවෙමි. මුං මට සංගීතෙත් එපා කරවනවා.
විටෙක ඔහු ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියෙකි. නිවසේ ඇති කුෂන් පුටුවේ කොට්ට බිම දමා ඔහු කදිමට වැඩ දමා නිවාස ඉදිකරයි. පොර එතුලට රිංගන තුරු සිට මම පුටු කොට්ටයකට පයින් ගසා ඈතින් ඇති පුටුවකට ගොස් වාඩි වී පාඩුවේ සිටිමි.
“මාමේ.. ඔයාද මගේ ගේ කැඩුවේ ..?
“මම කොහොමද මෙතන ඉඳන් ඔහේ තියෙන ගෙවල් කඩන්නේ. ටීමී නං දැන් ඔතනින් ගියා” මම ක්ෂනිකව බල්ලාව පාවා දුනිමි.
මා ගැන සැක සිතුනත් එය ඔප්පු කරගත නොහැකි බැවින් මට මුවින් නොබැන ඔහුට ඉවසන්නට වූවාය.
තවත් නිවාඩු දිනක මම ගේ පිටුපස “ගෙපලක්” කපා පස් අදිමින් සිටියෙම්. මේ පන්ඩිතයා එතනටද කඩා පැන්නේය.
“මාමේ මටත් වැඩ කරන්න ඕන”
ඉඳපන්කෝ හොඳ වැඩක් කරන්නම් යැයි සිතා පරණ වීල් බැරෝවත්, සවලකුත් ගෙනත් දී “ආ.. මේකෙන් පුරවගෙන ඇදගන්න එකයි ඇත්තේ” කියා මගේ පාඩුවේ වැඩ කරගෙන ගියෙමි.
ටික වෙලාවක් යනවිට කෙඳිරි ගාමින් සවල හසුරවන්නට දරන උත්සාහය දුටු විට මට ඉබේම සිනා පහල විය.
මාරයා ආවේස වූ පුත්‍රයා “උ ඹ පලයාංං” කියා සවල මගේ දෙසට වීසි කලේ මට ඉවතට පැනගැනීමටවත් ඉඩක් නොතබමින්ය. සවලේ තලය තල්ලු වීගෙන විත් මගේ මහපටඟිල්ලට දශමයක් ඉදිරියෙන් නතර විය. මෑන් මරහඬ දෙමින් විලාප තියමින් ගෙතුලට දිව ගියේ මම පහර දුන්නා වාගේය.
පොඩි උන් කරන්ට ඕනෑ උන්ට පුළුවන් දේ ය. ඌට සවල උස්සගන්ට බැරි උන එකටත් පලි මම ය. සවල් පාරින් බේරුනේ අනූ නවයෙන් ය. ගෙදරින්ද යාමට සිදු වන දිනය වැඩි ඈතක නොවන බව නම් පැහැදිළි ය.
උපුටා ගැනීම: Sherlock Holms