1894 දී ග්‍රීසියේ ඇතැන්ස් නුවරින් ආරම්භවූ නූතන ඔලිම්පික් ක්‍රීඩා ඉතිහාසයේ වඩාත්ම සමච්චලයට ලක්වූ ක්‍රීඩකයා බිහිවූයේ ශ්‍රී ලංකාවෙන් බව කීවොත් නිවැරදියි. එසේම එහි වඩාත්ම ගෞරවණීය පරාජිතයා බිහි වන්නේත් ශ්‍රී ලංකාවෙන්. වඩා වැදගත් කාරණය වන්නේ ඒ දෙදෙනාම එක් අයෙකු වීමයි. එසේම එකී සමච්චලය හා ගෞරවය ඔහුට ලැබුණේ එකම දිනෙක මිනිත්තු හතරක් වැනි කෙටි කාලයක් තුළ වීමයි.
සමස්ත ඔලිම්පික් ඉතිහාසයේ අපේ රට වෙනුවෙන් වෙන්වී ඇත්තේ රිදී පදක්කම් දෙකක් පමණයි. ඒ ඩන්කන් වයිට් සහ සුසන්තිකා ජයසිංහ නිසා. ඒ වගේම උසේන් බෝල්ට්,කාල් ලුවිස්, මයිකල් පෙල්ප්ස් ආදී අග්‍රගන්‍ය ක්‍රීඩකයන් ගැන ලෝකයම දන්නවා. නමුත් ඔලිම්පික් රන් පදක්කම් ලාභියෙකුටත් වඩා අතිශය ගෞරවාදරයට පත්වූ ක්‍රීඩකයෙක් අපේ රටෙන් බිහිවූ බව බොහෝ දෙනා දන්නේත් නැහැ. ඒ රණතුංග කරුණානන්ද නම් පුංචි මිනිසෙක්.
1964 ජපානයේ ටෝකියෝ නගරයේ පැවත්වූ ඔලිම්පික් ක්‍රීඩා සැණකෙළිය දෙවන ලෝක යුද්ධයේ පරාජිතයන් වී හෙම්බත්ව වැටී සිටි ජපානයට නැවුම් බලාපොරොත්තුවක් ගෙන දුන්නා. ක්‍රීඩා උළෙලට සහභාගී වීමට ලෝකයේ නන්දෙසින් ක්‍රීඩකයන් පැමිණ සිටියා. ශ්‍රී ලංකාවෙනුත් මේ සදහා ක්‍රීඩකයන් සය දෙනෙකුගෙන් සමන්විත කණ්ඩායමක් සහභාගී වුණා. ඒ කණ්ඩායමට කරුණානන්ද ඇතුළත්ව සිටියේ මීටර් 5000 හා 10000 දිගුදුර ධාවකයකු වශයෙන්.
මළල ක්‍රීඩා ඉසව් පවත්වන්නේ ඔලිම්පික් උළෙලේ උච්චතම අවස්ථාව ලෙසයි. ඒ අනුව හත්වැනි දිනයේ මීටර් 10000 ධාවන තරගය ආරම්භ වුණා. තරගයේ මුළු වට ප්‍රමාණය 25ක්.කරුණානන්දගේ බැනියමේ 67 අංකය පැහැදිලිව පෙනෙන්නට තිබුණ අතර ඔහු පළමු වටයෙන්ම බොහෝ සෙයින් පසුබා සිටියා. පළමු වටයේ ඔහු සිටියේ ප්‍රථමයාට වඩා මීටර් 200ක් පිටුපසින්. එම පරතරය වටයෙන් වටය තවත් දීර්ඝ වුණා. තරගයේ 20 වන වටය වන විට ඔහු අන්තිමයා ලෙස දුවමින් සිටියා. කෙසේ නමුත් අවසාන වටය වන විට ඔහු සිටියේ පළමු වැන්නාට වඩා වට හතරක් එනම් මීටර් 1600ක් පිටුපසින්. සරලව කිවහොත් බොහෝ ධාවකයන් කරුණානන්දව සිව් වතාවකට වඩා පසු කරමින් ගොස් තිබුණා.
ජයග්‍රහණය සදහා ඇමෙරිකාව,ටියුනීසියාව හා ජපානය තරග වදිමින් සිටියා. ක්‍රීඩාලෝලීන් ඔල්වරසන් දෙමින් ඔවුන්ව දිරිමත් කරමින් සිටියා. ඇමෙරිකාවේ විලියම් මිලාස් රන් පදක්කම දිනාගනිමින් තරගය නිමාකළා. ඒත් එක්කම ටියුනීසියානු හා ජපාන ක්‍රීඩකයන් දෙදෙනාත් පිළිවෙලින් රිදී හා ලෝකඩ පදක්කම් වලට අයිතිවාසිකම් කියමින් තම ධාවනය නිමා කළා. අනෙකුත් බොහෝ ක්‍රීඩකයන් ප්‍රථිපලය දැක අතරමගින් ධාවන පථයෙන් ඉවත් වුණා.ඒ අතරම ඊළග තරගය සදහා ලහි ලහියේ පිටිය සූදානම් වුණා.
නමුත් සංවිධායකයන්ට ඊට අවස්ථාවක් ලැබුණේ නැහැ. යම් අමුතු සිදුවීමක් ධාවන පථයේ සිදුවෙමින් තිබුණා. අංක 67 දරණ කෙසඟ හා කුඩා ක්‍රීඩකයෙක් පිටියේ තනිවම දුවමින් සිටියා. ඒ ලාංකික (සිලෝන්) ක්‍රීඩක කරුණානන්ද. ඔහු කුමන රටකට අයත්දැයි ඒ වන විටත් කිසිවෙකු දැන සිටියේ නැහැ. ලක්ෂයකට අධික ප්‍රේක්ෂකයන් අවඥාවෙන් සිනාසෙන්නට පටන් ගත්තා. උසුළු විසුළු කරන්නට ගත්තා. සමහරු ඔහු වෙත දමා ගසන්නට හිස් බෝතල් සොයන්නට ගත්තා. කරුණානන්ද තවදුරටත් දුවමින් සිටියා. මුළු ප්‍රේක්ෂකාරයම දැන් මේ විහිළු සහගත ඉසව්ව දෙස නෙත් යොමා සිටිනවා.
ඔහු කිසිම දෙයක් සිදු නොවූ අයුරින් ඊළග වටයටත් අවතීරණ වූවා. මුළු ප්‍රේක්ෂකාගාරම එක වරම මහා නිහඩතාවයක ගිලී ගියා. කරුණානන්ද බිම බලාගෙන දුවමින් සිටිනවා. අනෙකුත් සියල්ලෝ ඔහු දෙස තුෂ්ණිම්භූතව බලා සිටිනවා. ඔලිම්පික් ඉතිහාසයේ හෝ වෙනත් ජාත්‍යන්තර ක්‍රීඩා ඉසව්වක එවැනි දෙයක් ඊට පෙර සිදුවී තිබුණේ නැහැ. එක් අයෙකු හෝ දෙදෙනෙකු අත්පුඩු ගසන්නට ගත්තා. කෙමෙන් කෙමෙන් අත්පොළසන් නාදය වැඩි වන්නට ගත්තා. පසුව මුළු ප්‍රේක්ෂකාගාරයම ගිගුම් දෙමින් ප්‍රීතිඝෝෂා රැව්දෙන්නට ගත්තා. අවසාන වටය වන විට ලක්ෂ සංඛ්‍යාත නරඹන්නන් තම අසුන් වලින් නැගී සිට මේ ධෛර්යවන්ත තරුණයාට ගෞරවය පුදකර සිටියා. බොහෝ අය හඬන්නට ගත්තා. ඔවුන් මේ තරුණයාගෙන් සමාව යදින්නට මෙන් තෙත් වූ දෙනෙත් වසා ගත්තා. මිනිත්තු හතරකට කලින් ලෝකයේම නින්දාවට ලක්වූ මේ පරාජිත ක්‍රීඩකයා ලෝකයටම අලුත් ආදර්ශයක් සපයමින් අපරාජිත වීරයෙකු මෙන් තරඟය නිමා කර සිටියා.
මුළු ලෝකයේම ක්‍රීඩාලෝලීන්ට මෙය අමුතුම ආශ්වාදනීය අත්දැකීමක් වූවා. තමන් රන් පදක්කම දිනාගත්තද තරගයේ ඇත්ත ජයග්‍රාහකයා කරුණානන්ද බව ඇමෙරිකානු ක්‍රීඩක මිලාස් පසුව පවසා සිටියා. ඩොලර් මිලියන ගණන් වියදම් කරවත් ලබාගත නොහැකි රාජ්‍යතාන්ත්‍රික ජයග්‍රහණයක් අප දිනාගෙන ඇති බව පැවසුවේ එවකට ජපානයේ ලංකා තානාපතිවරයා විසින්. වැරදීම් වලින් බිමට සමතලා වී සිටි ජපානයටත් මෙය මහාර්ඝ ආදර්ශයක් වුණා. ඔවුන් තමන්ට වටිනාකමක් ඇති කිසිවක් නිකරුණේ ඉවත දමන්නේ නැහැ. ඔවුන් මේ දිරිය ක්‍රීඩකයාගේ කතාව පාසැල් පෙළපොත් වලට පවා ඇතුලත් කළා.ඒ එරට පාසැල් වල පස් වැනි පන්තියේ විෂය නිර්දේශයේ පළමු පාඩම වන “ධෛර්යවන්ත මිනිසා”ලෙසින්.
“අප පැමිණෙන්නේ ජයග්‍රහණයටම නෙවෙයි. අවසාන කිරීමටයි.”අදත් ක්‍රීඩාවට ජීවය සපයන ඒ වදන් පෙළ එදා ඔහුගේ මුවින් පිටවූවක්. ජපානයේ පාසැල් දරුවකු වුවද දන්නා මේ ශ්‍රී ලාංකිකයා පිළිබඳව අපේ රටේ බොහෝ වැඩිහිටියන්වත් දන්නවාදැයි සැකයි.
ලෝකයට මහා පාඩමක් කියාදුන් මේ ක්‍රීඩකයාට 1974දී ජපානයට පැමිණෙන ලෙස ආරාධනා ලැබෙනවා.නමුත් ඊට සති දෙකකට පමණ පෙර ඔහු නාමල් වැව ජලාශයේ ගිලී අවාසනාවන්ත ලෙස මියයනවා. ඔහුගේ මරණය අදටත් අභිරහසක් ලෙස පවතිනවා. ඒත් එක්කම ඔහුගේ කතාව අපේ ඉතිහාසයෙන් මැකී යනවා. ඒත් ලෝක ක්‍රීඩා වංශකතාවේ කරුණානන්ද නාමය රන් අකුරින් අදටත් ලියැවී තිබෙනවා. ඒ ක්‍රීඩාවෙහි එතෙක් මෙතෙක් බිහිවූ ගෞරවනීයම පරාජිතයා ලෙසින්.
අන්තර්ජාලයෙන්
උපුටා ගැනීම: Ridma Lasanthika