මේක 1950 ගණන්වල දි ජපන්බඩු ගැන ලංකාවෙ මිනිස්සු කියපු කතාවක් . ඒ කාලෙ ජපන්නු වැඩිපුර හැදුවෙ අපේ බාසාවෙන් නම් ‘ටොයිස් ‘ බඩු. මේ ටොයිස් කියන්නෙ ‘ Toys ‘ කියන එකෙන් හැදුණු වචනයක් . අහල ඇතිනෙ ජපන් බෝනික්කො ගැන .
මේ කතාවෙ හැටියට ජපනගෙන් බඩුවක් සල්ලිවලට ගත්තු මිනිහ පුදුම වෙනවලු මේතරම් ඉස්තරම් බඩුවක් මේවගේ අඩුගානට දුන්නෙ ජපනට වැරදිලා, ඒකනිසා ඌ ආපහු ඇවිත් නියම ගාන ඉල්ලන්න කලින් මේක අරන් ඉක්මනට යන්න ඕන කියල මිනිහ දුවනවලු. ඒ අතරෙ ජපන කල්පනා කරනවලු දැන් අරූ ගෙනිච්ච බඩුව මෙලහකටත් කැඩිල ඇති , ඒක නිසා ඌ සල්ලි ඉල්ලන් ආපහු එන්න කලින් මාරුවෙන්න ඕන කියල ජපන අනිත් පැත්තට දුවනවලු!
එහෙම අපි කෝචොක් කරපු ජපනා අද ඉන්නෙ කොහේද? මන් මේ කතාකරන්න හදන්නෙ ජපනගෙ තාක්ෂණික , මූල්‍ය දියුණුව ගැන නෙවෙයි . ඒ ඇර ජපනගෙන් අපිට ඉගෙනගන්න තියෙන වෙනත් දේවල් ගැන .
කියන්න හුගාක් දේවල් තිබ්බත් මට හිතුනා මේ කතාවටම අදාල කොටස විතරක් කියන්න. ඒ කියන්නෙ භාණ්ඩවල ගුණාත්මක බව. අද ‘ Made in Japan ‘ කියල ගහපු භාණ්ඩ අපිට දීල ජපන දුවන්නෙ නෑ. අපි ජපනගෙ පස්සෙන් දුවනව ඒ බඩු ගන්න! ඒ හුගාක් භාණ්ඩ ජපානෙ හදන්නෙ නෑ. නමුත් ඒව ජපනගෙ නම ගහන්න අවසරයක් විතරක් දීල වෙන රටවල හදපුව .
ඒ උනාට අපේ රටේ භාණ්ඩ ගැන ‘ සියරට දේ සිරිසැප දේ! ‘ කියල කිව්වට ඒව ගැන අපේ විශ්වාසයක් ඇත්තෙම නැතිතරම්.
ඒ විතරක් ද අපේ භාණ්ඩ ගැන විදේශීකයන් තුල තියෙන කීර්ති නාමයත් නැතිවෙන්න අපි ඒවට බාල ද්‍රව්‍ය කවලම් කරනව.
භාණ්ඩයක් නිෂ්පාදනය කරනකොට ඒකෙ නිමාව ගැන නම් හිතන්නෙම නෑ.
‘පිහිය කැපෙනවනම් ආයෙ මොනවද? ‘
‘ උයන්න ගන්න පුලුවන් නම් භාජනේ හැඩබලන්නෙ මොකක්ද ? ‘
‘ඉතින් මේ භාණ්ඩවලට වෙළඳපොලක් හොයාගන්න බෑ. ටිකක් මහන්සිවෙලා ඒවායෙ පෙණුම ,නිමාව, ගුණාත්මක බව වැඩිකරගන්න උනන්දුවෙන්නෙ කීයෙන් කී දෙනාද?
පලතුරු වගේ දෙයක් ගත්තත් එච්චරයි . ඔය කඩේ විකුණන්න තියෙන අඹ, අලිපේර , මැංගුස් වගේ ඒව ගෙදර ගෙනිහින් කන්න පුලුවන් හොඳ තත්ත්වයක තියෙනවද?
මම සුපර්මාර්කට් එකට ගියාම ඇපල් ,දොඩම් ගන්න කැමතියි ගාන වැඩිපුර ගියත්! දන්නවනෙ ගෙදර ගෙනැල්ල කන්න පුලුවන් බව. අපේ පලතුරුවලින් වැඩිහරියක් ගැටකාලෙම කඩල කාබයිඩ් ගහල එවන නිසා කිසිම ගුණයක්, රසක් නෑ. බාගයක් වීසිකරන්න වෙන්නෙ.
සේවාවල තත්ත්වයත් ඕකමයි! පුද්ගලික , රාජ්‍ය කියල ලොකු වෙනසක් නෑ. තමන්ගෙ සේවය මීට වඩා හොඳට අඩු වියදමෙන් කරන්නෙ කොහොමද කියල කල්පනා කරල කටයුතු කරන අය හුගාක් අඩුයි. එහෙම හොඳ සේවාවක් රටේ තියෙන්න ඕන කියල හිතන අයත් අඩුයි !!
ඉතින් අපේ රටේ නිෂ්පාදනවලට තැනක් නෑ කිය කිය ඉන්නව මිසක් ඒව මිනිස්සුන්ට ගන්න හිතෙන විදියට තත්ත්වය උසස්කරන්න බැලුවොත් නරකද? අමතර මහන්සියක් ඇරෙන්න වියදමක් නැතුවම කරන්න පුලුවන් දෙයින් පටන්ගත්තෑකි!!
මොකද මිනිස්සුන්ට මේ ලෝකෙට දූවිලි කැටයක්, වතුර බිංදුවක්වත් අලුතින් එකතුකරන්න බැරිවුණාට තමන්ගෙ කල්පනා ශක්තිය යොදවල අලුත් නිර්මාණ ඕනතරම් කරන්න පුලුවන් !
අපෙන් බඩුගන්නෙ වැඩිපුර ම යුරෝපීය ජාතීන් , ඇමෙරිකානුවන්! ඒ අය භාණ්ඩවල තත්ත්වය ගැන හොඳට හොයනව. බාලබඩු හදන චීන්නු, ඉන්දියන්කාරයො අපෙන් බඩු ගන්නෙම නැතිතරම්.
ආහාරපාන සපයන අපේ සමහර හෝටල් නම් මේ තත්ත්වය තේරුම් අරන් තිබ්බ බව පෙනුන කොරෝනා කාලෙට කලින් රටපුරා ඇවිදින්න යනකොට.
අපි හොඳ ඇඳුම් මහල රට යවනව. ඒවයෙ ගුණාත්මක භාවය ඉතාම ඉහලයි! නමුත් රෙදි, නූල් , යන්ත්‍ර ඔක්කොම පිටින් ගේන නිසා අපිට ආදායමක් ලැබෙන්නෙ ශ්‍රමයට විතරයි!
‘ සිටියොත් හොඳට හැදී
දෙවියොත් නමට වඳී ‘
මේක අපේ නිපැයුම්වල නමටත් අදාල කරගමු!!
උපුටා ගැනීම: Channa Witha