බස් එකකට නැග්ගාම එක එක විධියේ වෙළෙන්දො එනවා. ඒ වෙළෙන්දන්ට පුළුවන් මේ විකුණන දේ ගත්තෙ නැත්නම් තමන් ජීවත් වෙලත් වැඩක් නෑ කියලා මිනිස්සුන්ට හිතෙන තරමටම කතාකරන්න.
දැනට අවුරුදු කීපයකට කලින් දවසක් තාත්තා ගමනක් ගිහින් එද්දි ගෙනාවා බෙල් පෙපර් ඇට තිබුණ පැකට් එකක්. බස් එකක විකුණද්දි අරගෙන.
ඒවා සාමන්‍යෙන් කඩේකින් ගන්නවනම් ගොඩක් ගණන්. තාත්තාට ආසා හිතිලා ගෙනත් තිබුණා. පැකට් එකට රුපියල් පනහයී.
ඉතින් ඒවා ගෙනාපු එක හොඳයි කියලා මටත් හිතුණා.
ඉතින් අපි බෙල් පෙපර් පැළ කරා. කළු පාට උර ගෙනල්ලා. පන්චර් එකෙන් හිල් විදලා. වත්තෙ තියන හොඳම පස් දාලා. ගොඩක් තිබුණෙ නැති හින්දා සාමන්‍ය මිරිස් හදන විදිහට පාත්ති දාලා පැල ගත්තෙ නෑ.
තාත්තා ඒ දවස්වල ගෙදර හිටියෙනෑ. ඒ පැළ වල වගකීම තිබුණෙ මට. ඒවා අව්වට ඔරොත්තු දෙන්නේ නෑ කියල මම කොහෙන් හරි අහලා තිබුණා. ඒ හින්දා ගේ ඇතුළෙ තිබුණෙත්. ඒත් ඒ පැළ ගහක් වගෙ නැතිව වැලක් වගේ වුණා. මට හිතුණ මේ අව්ව නැති හින්දා කියලා.
ඉතින් මම ඒ පැළ තිබුණ උර දහය රෑට එළියෙන් තියනවා. උදේ නවය විතර වෙනකම් අව්ව වැටෙන්න දෙනවා. ඊටපස්සෙ ගේ ඇතුළටම ගන්නෙ නැතිව මිදුලේ වහලෙ හෙවණැල්ල යටින් තියනවා. දවල් අව්ව සැර වෙද්දි ගේ ඇතුළට ගන්නවා.
රෑ ට නිදියන්න යනකම්ම පැය බාගෙන් බාගෙට වගේ ගිහින් බලලා ගොළුබෙල්ලො එළවනවා. උන්ව කැත වුණත් හබරල කොළේකට එකතු කරලා අරන් ගිහින් ඈතකට විසික්කනවා. උදේ පාන්දරටත් ගොළුබෙල්ලො ඉන්නවද බලනවා. මට බයක් තිබුණා උන් ඒ පැළ කාලා දායී කියලා. සමහර ගොළුබෙල්ලො මිරිස් පැල උඩ නැගලා බදාගෙන කනවා.
කොහොමහරි ඒ පැළ තරමක් ලොකු වුණාම මිදුලෙ හෙවණකින්ම තියලා තිබ්බා. සාමන්‍ය මිරිස් ගහක මල් හැදෙනවට වඩා කල් ගියා මේවයෙ මල් පිපෙන්න.
අපි දන්නෙ නැති වගාවක් හින්දා ඉවසීමෙන් බලාගෙන හිටියා. මල් එකක් දෙකක් පිපුණා. චූටිවට කොච්චි කරල් වගේ මතුවෙද්දි මම බලාගෙන හිටියා ඒවා බෝල වගේ පිම්බෙනකම්.
ඒත් එහෙම වුණේ නෑ. ඒවා අමු මිරිස්. අමු මිරිස් කීවාට ලස්සනට දිලිසෙන සිනිඳු අමුමිරිස් නෙවෙයී. වැරනියා.
එතන උර දහයක් විතර තිබුණා. ඒ කියන්නෙ පැල විස්සක් විතර. වැරනියා කරල් හරි හැදුණෙ ගස් කීපයක විතරයි. අනිත්වගෙ මොකුත්ම හැදුණෙ නෑ. හැදුණ ගස් වලත් කරලයි දෙකයී.
සාමාන්‍යයෙන් වැරනියා ගහක් ඉබේ හැදුණත් හොඳට කරල් හැදෙනවා. ඒවා වගාවක් විදිහට කරන්නෙත් අස්වැන්න හොඳ හින්දා කියල මම අහලා තියනවා. මෙච්චර පොහොර දාලා සාත්තු කරලත් මේවයේ හැදුණෙ නෑ. සමහරවිට අව්ව මදි වෙන්න ඇති. ඒ වුණත් ඉතින්…..
මේ ළඟදිත් මම දැක්කා බස් එකක ඒ බෙල් පෙපර් ඇට පැකට් විකුණන මනුස්සයෙක්. මිනිස්සු හරි ආසාවෙන් ගන්නවා. බොරුව නම් තමයි. රුපියල් පනහට වැරනියා පැකට් එකක් වුණත් කමකුත් නෑ එක අතකට.
රැවටුණ කෙනෙක් ආයෙ නම් ගන්න එකක් නෑ.
කාටහරි හිතෙන්න පුළුවන් ඇයි අනිත් මිනිස්සු රැවටෙනකම් බලාගෙන ඉන්නෙ කියලා. ඒත් ඒ බෙල් පෙපර් නෙවෙයි කියල ක්ෂණිකව ඔප්පු කරන විදිහක් කවුරුවත් දන්නවද දන්නෙ නෑ.
බස් වල යන හැම මනුස්සයෙක්ම ඒවා අරගෙන පැළ කරලා කාලයක් ගිහින් රැවටුණාම ඒ වෙළදාම සමහරවිට නවතියි. එතකොට එයා වෙන එකක් හොයාගනී.
බෙල් පෙපර් බලාගෙන ඉඳලා වැරනියා දැක්කාම මට ගස් එක්කත් තරහයී.
හරියට නිකන් බෙල් පෙපර් ගහේ වැරනියා හැදිලා කියල මට හිතුණේ.
ඒ වුණාට බෙල් පෙපර් කියලා හිතන් හිටියේ වැරනියා ගස් වලටනම් වැරැද්ද සහ ගොන්කම මගේ මිසක් වැරනියා ගස් වල නෙවෙයී.
උපුටා ගැනීම : Subhashini Rathnayaka