මම සෙනසුරාදා සහ ඉරිදා ක්‍රිකට් සෙල්ලම් කිරීම ගැන මගේ නෝනාගෙ කැමැත්තක් නැත්තේ එයා ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවට අකමැති කමටත් වඩා ගෙදර තනියම ඉන්න කම්මැලි නිසාත්, ටිකක් හරි එලියට යන්න පුලුවන් සමර් කාලෙවත් පික්නික් එකක්වත් මා එක්ක යන්න බැරිවෙන නිසාත් ය. ඒත් මම අර වචන හුවමාරු වෙන වෙලාවට කියන්නෙ ‘මම සතුටු වෙනවා බලන් ඉන්න බැරි කම නිසා’ කියලා.
ඒ වගේම වත්තෙ වැඩත් මග හැරෙනවා මේ සෙල්ලම නිසා. තනකොල කපන එක, වල පැල ගලවන එක, hedge එක ගානට කපන එක වගේ දේවල්. ඉතින් මේ සීසන් එක පටන් ගන්නකොටම මාව උනන්දු කරවන්න හිතාගෙන එයා මට කිව්වා
‘ඔයා ක්‍රිකට් ගහන්න ගියාට කමක් නැහැ, වත්තෙ වැඩ ටික සතියෙ මැද හරි, සෙනසුරාදා උදේ හරි කරල යනවා නම්. මට එතකොට අලුත් පැල ඉන්දන්න, වතුර දාන්න පුලුවන්. ඔයා ඒව කරන්නෙ නැත්නම් මමත් වත්තට බහින්නෙ නැහැ’.
එයා එහෙම සාධාරණ මනුස්සයා.
මම ඉතින් එයාව අසතුටු කරලා ක්‍රිකට් ගහන්නත් හිතට මොකක්ද වගේ. මට ආවා ගණ දෙවි නුවණ. මම සොයාගත්තා වතු නඩත්තු/කලමනාකරණය කරන කෙනෙක්. එයාට එන්න කිව්වා නෝනා නැති වෙලාවක. මිනිහා ආවම මම කරන්න තියෙන් වැඩ ටික පෙන්නලා සති දෙකකට සැරයක් හැම සිකුරාදාවකම හවස 2 පස්සෙ ඇවිල්ලා ඒ වැඩ ටික කරලා දාලා මට කෝල් කරන්න, මම සල්ලි එයාගෙ ගිනුමට දාන්නම් කියලා. නෝනා සිකුරාදට වැඩ කරන්නෙ දවල් 2 ඉදලා 11 වෙනතුරු.
ඉතින් මිනිහා සිකුරාදා වත්ත සුද්දකරනවා, නෝනා වත්ත දැකලා
‘හොද ලමයා ලස්සනට වැඩේ කරලනේ’ කියනවා සතුටෙන්. ඉතින් එයා සතුටු නිසා මාත් සතුටෙන් සෙල්ලම් කරන්න යනවා. සෙල්ලම් කරලා මහන්සි වෙලා මම එනකොට එයා උයලා, මම ෆ්‍රිජ් එකෙන් බීර එකක් අරන් බොන කොටත් හිනා වෙවී දවසෙ එයා කරපු දේවල් මට කියනවා. හරිම සුන්දර කාලයක්.
එක සිකුරාදාවක උදේ 10 විතර මට ආවා කෝල් එකක් නෝනගෙන්.
‘මාර වැඩේනේ. කවුද මිනිහෙක් අපේ බැක්‍ යාඩ් එකේ තනකොල කපනවනේ. මොකද කරන්නේ? අහන්නද මිනිහගෙන් ඇඩ්‍රස් එක වැරදිලාද කියලා?’
අර කාලකන්නියා උදේ ඇවිල්ලනේ. දැන් මොකද කරන්නෙ? ඇත්ත කියන්නත් බැහැ, නොකියත් බෑ.
‘නැහැ කෙල්ලෙ, අද මට ඕව කරන්න වෙලාවක් නැති නිසා, මිනිහෙකුට එන්න කිව්වා. ඔයා තවම නිදි කියලා හිතපු නිසා ඔයාට කෝල් කරේ නැහැ ඒක කියන්න ඔයා ඇහැරවන්න වෙන නිසා’
‘හා ඇත්තද?’ කියලා තව ටිකක් වෙලා ආදරයෙන් කතා කරලා මම
‘ල්ව් යූ’ කිව්වම ‘ලව් යූ ටූ’ කියලත් කිව්වා.
සිකුරාදා මම ගෙදර ඇවිල්ලා, යාලුවෙකුටත් එන්න කියලා පොඩි ශොට් එකක් දාලා කාලා, ලෝකේ තියෙන හැම ප්‍රශ්න වලටම පිලිතුරු සොයලා, රෑ 10:30 වෙන කොට මිනිහ බායි කියල ගියාට පස්සේ ටිවී එක බල බලා ඉන්නකොට මෙයා ගෙදර ආවා.
මම ඉතින් හිනාවක් දාලා
‘අද ලෙඩ්ඩු පිරිල හිටියද?’ කියල ඇහුවේ තත්වය බලාගන්න.
අබ කාපු මිනිහගේනෙ මොලේ දන්නෙ.
‘ඔයා හැමදාම ඔය වැඩේනේ කරේ?’
ටිකක් තරහ ගිය ස්වරයෙන් ඇහුවා මගේ ප්‍රශ්නයට පිලිතුරු නොදී.
මට දැන් ශුවර් නැහැ මොන වැඩේ ගැනද මේ අහන්නෙ කියලා. ඇයි ඉතින් මම කරන ඒවා ඉතින් මම නේ දන්නේ.
‘මොකක් ගැනද ඔයා කියන්නේ?’
‘අර තනකොල කපපු මිනිහා. ඔයා හිතන්නෙ මම මොඩියෙක් කියලද? ඔයා හැරෙනකොට දන්නවා මොකක්ද ඔයා කරන්න යන්නෙ කියලා’
දැන් නම් මාර ලැජ්ජයි. ඒත් එහෙම කට වහගෙන ඉන්න එක පුරුෂ කමට ලැජ්ජාවක්.
‘හරි, ඔයාට ඕන දෙයක් හිතා ගන්න. මම හිටියෙත් නිදා නොගෙන ඔයා ගෙදර එනතුරු, ඔය තනියම ඩ්‍රයිව් කරගෙන නිසා. මම එහෙමයි ඔයාට ආදරේ, ඔයා පොඩි දේවල් අල්ලාගෙන රන්ඩු වෙන්න යනවා’
බලමු ඒ තුරුම්පුව හරි යයිද කියලා.
‘මේ ඒවා මේකට අදාල නැහැනේ. මම කිව්වේ මාව රවට්ටපු එක ගැන’
කියලා හිනවෙන්න ගත්තා
ඒක හරි ගියෙත් නැහැ.
‘මම යනවා නිදාගන්න, ඔයාට ඕන දෙයක් කියවගන්න’
කියල මම ගියා නිදා ගන්න ගියා
අපේ සුන්දර ලෝකය කඩා බිද දැම්ම අර තනකොල කපපු නපුරු මිනිහට බැන බැන. එදා ඉදලා උගේ කොන්ත්‍රාත්තුවත් ඉවරයි.
මේක මතක් උනේ ඊයෙ ක්‍රිකට් ගහලා මහන්සිවෙලා ගෙදර ආ මට තනකොල කපන්න උනු අවස්ථාවේදී. ගෙදර සාමය මගේ මහන්සියට වඩා අගය වැඩි නිසා නැතුව නෝනට බයේ නම් නෙවෙයි.
උපුටා ගැනීම: Devapriya Siriwardena