මේක උනෙත් මම මීට කලින් කතාවකත් කියලා තියෙන දුෂ්කර සේවය සම්පූර්ණ කරන්න උතුරු පලාතේ එක්තරා ප්‍රදේශයකට ගිහින් හිටපු වෙලාවක.
මගෙ ළඟ ඒ දවස් වල ඩයලොග් පෝස්ට්පේඩ් පැකේජ් එකක් තිබුනා. ඒක වන්නිනායක කියලා මගෙත් එක්කම එකට වැඩ කරපු යාළුවෙක් උට වැඩක් නෑ කියලා ඩී ඇක්ටිවේට් කරන්න හදද්දී මම පැනලා අරගත්ත උඹට එපා නම් මට දීපං මම බිල් එක ගෙවන් පාවිච්චි කරන් යන්නම් කියලා.
හවස ඕෆ් වෙලා ගෙදර යන්නත් නැති එකේ ඒ දවස් වල ඉතිං නිතරම අන්තර්ජාලෙම තමයි අපි රාත්‍රිය ගත කරන්නේ. ඕකේ තියෙන වැදගත් දේවල් ඇරෙන්න අනිත් හැම දහදුරා මල ජරාවක්ම බලන්න අපි අන්තර්ජාලය ඒ කාලේ ඉඳන්ම පාවිච්චි කලා. දැන් වගේ නෙවෙයි ඒ දවස් වල එක පාරටම 3G සිග්නල් නැතුව යනවා. දැන් නම් ඉතිං සුපිරි අන්තර්ජාල වේගයක්නේ තියෙන්නේ අපිට. ඉතිං එහෙම උන වෙලාවට පට්ටම අවුල්. කර කර හිටපු, බල බල හිටපු දේවල් එක පාරම අතර මඟ ස්ටක් උනාම දැනෙන වේදනාව ආය ඉතිං වචන වලින් කියලා ඉවර කරන්න බෑ. ඩයලොග් මාමලව මරාගෙන කන්න හිතෙනවා.
ඉතිං ඔන්න එකෝමත් එක දවසකත් ඒ ආකාරයෙන්ම අන්තර්ජාලයේ සැරිසරමින් ඉන්න අතරේ එකපාරම සිග්නල් නැතුව ගියා. හැමදාමත් මේක බලන් ඉන්න බැරිම තැන ගත්තා කම්පැනියට කෝල් එකක්. “සිංහල භාෂාව නම් එක ඔබන්න, අහවල් එකට නම් තුන ඔබන්න, අනිත් අහවල් එකට නම් දෙක ඔබන්න ගගා කියපු කියපු ඔක්කොම ඔබලා අන්තිමට පාරිභෝගික සේවා නිලධාරියකු අමතනකන් අහන් ඉන්න වෙන, අහන් ඉන්න බැරි සිංදුව යන්න පටන් ගත්තා.
ඔය සිංදුව පැය බාගයක් විතර අහන් ඉන්න වෙනවා කියලා දන්න හින්දම මුලින්ම ෆෝන් එකත් ලවුඩ්ස්පීකර් දාගෙන වැසිකිළියට රිංගුවා. ඒ වැඩේ කරගෙන ඇවිත් රෙදි අයන් කලා. සපත්තු පොලිෂ් කලා. තවම සිංදුව යනවා. ඊට පස්සේ සිරිත් මල්දම කියවන්න හිතුනත් හැම උදේකම ඒක කියවන හින්දා බත් එකත් බෙදන් කන්න පටන්ගත්තා. බත් කටවල් දෙකයි කන්න උනේ “ආයුබෝවන් සර්, මං බ්ලා බ්ලා බ්ලා, කෙසේද ඔබට සහය වන්නේ” කියලා එහා පැත්තෙන් පොරක් කතා කලා. වෙලාවේ හැටියට නම් මං බත් එක කනකන් ආපහු අර සිංදුව දාහන් කියන්න හිතුනත් බත් එක පැත්තකින් තියලා මම සිග්නල් නැති ප්‍රශ්නේ විස්තර සහිතව පොරට කිව්වා. පොරත් ඒක කම්ප්ලේන් එකක් විදියට සටහන් කරගෙන මට කම්ප්ලේන් නම්බර් එකකුත් දීලා “තව මොකුත් ප්‍රශ්ණ තියෙනවද” කියලා ඇහුවා. හත්වලාමේ ප්‍රශ්ණ නම් තව කොච්චර තියෙනවද.. ඒ උනාට පොරගේ නම “දුක්ගන්නාරාල” නොඋන නිසා මගේ අනිත් ප්‍රශ්ණ මම විසඳගන්නම් කියලා පොරට මේ ප්‍රශ්නේ විතරක් ඉතුරු කරලා ෆෝන් එක තිබ්බා.
දවසක් මමයි, සිම් එක මට දීපු යාළුවයි දෙන්නා වාහනේ යනවා. ටිකකින් මට කෝල් එකක් එනවා.
“හෙලෝ.. මිස්ටර් වන්නිනායක ද”
“ආහ් පොඩ්ඩක් ඉන්න”
යාළුවගෙන් ගත්ත සිම් එක නිසා උගෙ පරණ කන්ටැක්ට් එකක් වෙන්න ඇති කියලා මම උට ෆෝන් එක දුන්නා. දැන් ඌ කතා කරගෙන යනවා. ඌත් අඳුරන කෙනෙක් නෙවෙයි වගේ කතා කරන්නේ.
“මොකක්, වන්නිනායක ?, ඔව් මං තමයි, මොකා..!, සිග්නල් නැත්තං කොහොමද යකෝ කතා කරන්නේ, උඹ කවුද, ඈහ්.. ?, මොන කුණුහරුපයක් ද යකෝ තේරෙන්න කියපංකෝ”
මුගේ යාළුවෙක්ද කොහෙද. මූව බයිට් කරන්න හදනවා ඇති කියලා මමත් හිනා වෙවී පැත්තක ඉඳන් අහන් හිටියා.
“මොකක්ද බං, හරියට ඇහෙන්නෙත් නෑ උඹ කියන එක, කවුද උඹ, මං වාහනේ යන ගමන්, ඈහ්, කොහෙන් ද ?, ටවර් එක ළඟ.. ??”
ටවර් එක ළඟ කියද්දී මට ලාවට වගේ පත්තු උනා වෙලා තියෙන්නේ මොකක් ද කියලා. ඒත් මම පරක්කු වැඩියි. අරූ ඉස්සර උනා.
“මොන හු##ක්ද බං උඹ, ආහ්..ටවර් එක ළඟද ඉන්නේ, එහෙනං ඕක උඩටම නැඟලා පු# දියං. තියපිය හු## ෆෝන් එක.
ඔය ඔක්කොම උනාට පස්සේ තමයි මට මතක් උනේ සිම් එක රෙජිස්ටර් වෙලා තියෙන්නේ උගේ නමට කියලා. ඉතිං ආය සිග්නල් ගැන ඩයලොග් එකෙන් අහන්න ගියේ නෑ. අරූගේ කුණුහරුප වලට මට මූණ නෙවෙයි, කට හඬවත් දෙන්න ලැජ්ජා හිතුනා ඩයලොග් එකට.
උපුටා ගැනීම: Sherlock Holms