“ආ ඕක ලොකු කේස් එකක් නෑ”
“ඕක මටත් කලා දවස් දෙකක් විතර අමාරුයි “
“අයියෝ කොයි තරම් අමාරු සර්ජරි තියෙනවා ද ඕක පොඩි සීන් එකක් “
ඒ කතාව පටන් ගත්තේ එහෙම. එයා
මේ තරම් කාලයක් මට වද නොදී හිටියා..ඒත් දැන් එයා වෙනස් වෙලා
මට දැන් එයාලව දැනෙන්නේ ම නෑ …
“ආ අක්ක එන්නකෝ එක්ස් රේ එකක් අරන් ඉමු”
ඒ වාට්ටුවේ ඉන්න මල්ලි . ඒකත් එදාම පෙන්නුව.
“මේක නම් පොඩ්ඩක්විතර අවුල්. සර් ට පෙන්නන්න ඕන”
දැන් ඔන්න ටිකක් බයයි.
“අයියෝ බය වෙන්න එපා අක්ක හෙට එන්න කෝ”
ඒ අස්සේ දවල් කෝල් එකක්.
“අක්කේ මේක ලෝකල් බෑලු. ජී.ඒ දෙන්න ඕනලු. අක්ක හෙට එන්න “
දැන් කරකැවිල්ල වගේ… බඩත් රිදෙනවා
නෑ නෑ සිහිය නැති කරනවට බයේ නෙවෙයි. සිහි එද්දි මොනව කියයිද කියලා දන්නේ නැති කමට.
“මොන යුනිට් එකේද ඉන්නේ ඩොක්ටර්…
ආ ඇත්ත ද මට අදත් ඔයාලගේ සර් හම්බ උනා..
ම් ම්… මේකයි දරුවො මේක නර්ව් රූට් එකත් එක්කම ලගින් තියෙන්නේ. .
හිරි වට්ටල බෑ.
සිහි නැති කරන්න වෙනව”
ඒ සර්…
ඊලග දවසේ දේවල් මං වැඩිය කියන්නේ නෑ.
“දැන් කොහොමද පුතා? ටිකක් ඉදිමිලා නේද?
හිතුවට වඩා සෑහෙන්න ඩීප් තිබ්බෙ ඒක.
නර්ව් එක උඩම වගේ ..
ආ හිරිය ද ඒක නම් සමහර විට මාස දෙකක් තුනක් විතර යද්දී හරි යයි. “
හෑ… මාස දෙකක්???
අපරාදේ මට එයා තියං ඉන්න තිබ්බෙ…
“හායි සිස් මොකෝ සීන් එක…කට අරින්න බැරිද? ඒ තරං අමාරුයි ද? අපි හිතුවෙ දැන් හොඳයි කියලා”
ඒ කතා කරපු අය කීව දේ .
“හොද වැඩේ ඔය ගෑනිගේ කට ට”
ඒ කතා නොකර හිතපු ඒව සමහරක්.
“දතකට පුලුවන් ද මගේ කට වහන්න??”
ඒ මං හිතං හිටපු හැටි
“ඔව් පුලුවන් උනා. තිත්ත ඇත්ත ඒක තමයි!!!
මේක නම් වහක් “
ඒ දැන් දවස් හතරක් බත් කටක් නැතුව වේලි වේලි ඉන්න මම!!
උපුටා ගැනීම: Pubuduni Panangala