මේ සිද්ධිය වෙනකොට මම හතර වසරෙ. ඒ කියන්නෙ 1990දී ( දැන් වයස හොයන්න මහන්සි වෙන්න එපා. හෙට අනිද්දට හතලිහක් වෙනවා)
පන්තියේ හැමදාම වලි දා ගන්න යාළුවෙක් හිටියා. ඒත් ඉතිං හොදම යාළුවාත් ඌම තමයි. අපි ඌට චනක කියමුකො. උගෙ වැඩ හින්දම ලූසා කියල කාඩ් එකක් වැදිල තිබ්බා.
දවසක් මේකා මොනවද කළුපාට තලපයක් වගේ තියෙන චූටි පැකට් එකක් ගෙනත් කනවා. අපිටත් මාර කුතුහලේ. මොනවද මචං ඔය කියල මම ඇහුව. ආ ඒ මට ලූස් නිසා දීපු බෙහෙතක් කියල ඌත් කිව්වා. ඒ කාලෙ ඉතිං කන්න පුළුවන් නම් පාට කූරු, ක්ලේ උනත් අතෑරපු නැති එකේ අපිටත් දීපං මචං කියල ඉල්ලුවා. චනකත් ඉතිං දන්සල වගේ අපි හතර පස් දෙනෙක්ටම චුට්ට චුට්ට බෙදල දුන්නා. ඉතිං කට හාරවන පැණි රසක් තිබ්බ ඒක කාල අපි සතුටින් විසිර ගියා.
ඔහොම ටික දවසක් ඉඳිද්දි අපේ ආච්චි ( කිසිම දිනක අපව දැක නැති දෑසම අන්ධ තාත්තගෙ අම්මා) ලඟත් අර වගේ තලප පැකට් එකක් තියෙනවා දැකල මට ආයෙ කුතුහලය හැදුනා. ඉතිං ආච්චිට ප්‍රශ්න වැලයි.
(තලප පැකට් එක ආච්චි අතට දී) ආච්චි මේ මොනවද?
(මදක් අත ගා බලා) ආ පුතේ ඔය මෝදකේ, මගේ බෙහෙතක්
ඉතිං ආච්චි මේක කනවද
ඔව් පුතේ
ආච්චි , මමත් ටිකක් කන්නද
හපෝ පුතේ, ඕකට මත් වෙනවා, අබ ඇටයක් වගේ චුට්ටක් කන්නෙ
හා එහෙනම් චුට්ටක් කන්නම් කියල චුට්ටක් කෑවා.ආයෙත් අර කට හාරවන පැණි රස දැණුනා. ඉතිං මම ඔය විදියට දවස් තුනක් විතර කුතුහලය නිවා ගත්තා. මොකෝ ආච්චිට පේනව කියලය.
ඔහොම ගිහිං එක දවසක් තලප පැකට් එක බිම වැටිලා තිබිල මට අහු උනා. එසැනින් මම ඒක අරං ආච්චි ලඟ.
ආච්චි, අර මෝදක ආච්චි දැන් කන්නෙ නැද්ද ?
නෑ පුතේ
එහෙනම් මම ඒක ගන්නද
ඒකට මත් වෙනවා
හරි හරි මම චුට්ට චුට්ට කන්නම්
දැන් ඉතිං රටක් , රාජ්‍යයක් ලැබුනා වගේ තලප පැකට් එකම අතේ. ඒකත් අතේ තියන් වටපිට බල බල ඉන්න කොට තුන වසරෙ ඉන්න මල්ලි එනවා. සහෝදරයො උනාම බෙදා හදාගෙන කන්න ඕන නිසා පොරටත් කතා කර ගත්තා. දෙන්නත් එක්ක ජනේලය උඩට වෙලා පැකට් එකටම වග කියල හිස් පැකට් එක බිමට දැම්මා. මල්ලි මට බාල නිසා සාමාන්‍යයෙන් වෙන විදියටම එයාට චුට්ටක් දීල අයියා වශයෙන් මම වැඩි කොටසකට දායකත්වය සැපයුවා.
කාලය ගෙවී ගියා. ටිකක් මොකක්දත් වගේ. මේසෙ උඩ පිටි පැකට් එකක් තියෙනවා ඇඹරි, ඇඹරි. බලං ඉන්නම බැරි තැන ගිහින් ඒක ගත්තා අතට. අඩේ ඒක හතරැස්. ඇයි ඒක හතරැස්. මම දැන් පිටි පැකට් එක කරකව කරකව බලනවා කොහොමද මේක හතරැස් වෙන්න හදල තියෙන්නේ කියල. එහෙම කරකවන කොට දැක්ක ඒකෙ අකුරු ගහලත් තියෙනවා. ඇයි සමහර අකුරු නිල්? සමහර අකුරු රතු? සමහර ඒවා ලොකුයි, සමහර ඒව පොඩියි. ඒත් ඉතිං වෙනද දැකපු පිටි පැකට් එක ඇයි අද අමුතුවට පේන්නෙ? ප්‍රශ්න කෝටියක් හිතට ගලාගෙන එනවා. ඒ එක්කම හාන්සි වෙන්න ඕන කියල හිතිල හාන්සි උනා. මුහුද යට උඩු අතට ඉඳිද්දි මූදු රැළි මූණ උඩින් යනකොට දැනෙනවා වගේ දැනෙනවා. දැන් ඉතිං ඒකත් ප්‍රශ්නයක්. ඇයි මට විතරක් මෙහෙම වෙන්නෙ. අම්මයි, මාමයි දෙන්න ඇඳ ලඟ වාඩිවෙලා කතාවක්. මමත් මුහුදු රැලි පහස විඳ විඳ ඇඳේ ඉන්නවා. ඔහොම ඉඳිද්දි මට හිතුනා අඩේ මම මත් වෙලාවත්ද කියල . ඒත් ඉතිං ඒක කොහොමද අම්මට කටක් ඇරල කියන්නෙ. ටිකකින් මුහුදු රැලි මැද්දෙන් මට ඇහෙනවා මල්ලි අඬ අඬ කෑ ගහනවා. මමත් ඇඳෙන් නැගිටලා වැනි වැනි ඒ පැත්තට ගියා. බැලින්නං මේකා අම්ම බදාගෙන කෑ ගහනවා අම්මේ පොළොවත් කැරකෙනවා, අම්මත් කැරකෙනවා කියල. අම්මත් බය වෙලා පොරගෙ මූණ හෝදනවා, සතෙක් කෑවද අහනවා. මමත් පැත්තකට වෙලා සීන් එක බලන් ඉඳල ආයෙ වැනි වැනි අම්ම ලඟට ගිහින් කිව්වා බයවෙන්න එපා අම්මේ, මටත් ඔහොමයි කියල. ම්හ්. ප්‍රතිචාරයක් නෑ. අම්මා මල්ලිගෙ සීන් එකේමයි. ආයෙ සැරයක් ටිකක් බර කරල ඒකම කිව්වා. අම්ම හැරුණ හැරිල්ලක්. දැන් මගේ අතින් අල්ලගෙන ප්‍රශ්න අහනවා
ඒ කියන්නෙ ඔය ළමයටත් මෙහෙම කැරකෙනවා දැනෙනවද
ඔව් (ඇදල අරං මගෙත් මූණ හේදුවා)
මොනවද උනේ, සතෙක් විද්දද
එහෙම නම් නෑ. ඒත් ආච්චිගෙ බෙහෙත් වගයක් නම් කෑවා
කෝ, මොකක්ද, මොනවද කෑවෙ?
ඉතිං අර ලෝකෙ කැරකිච්ච එකා ජනේලෙ ලඟට දුවල ගිහින් එතන බිම තිබ්බ හිස් තලප පැකට් එක අරං ආවා.
සද්දෙ ඇහිල අල්ලපු ගෙදර ඇන්ටි දුවගෙන ආවා. අම්මගෙන් විස්තරේ අහල අක්කේ දරුවො දෙන්න හුළං වදින්න තියන්න කියල ෆෑන් එකේ ෆුල්ම දාල අපි එතන හුළං වදින්න තියල දුවල ගිහින් සීනි ගෙනල්ල ග්‍රෑම් සීය සීය විතර අපි දෙන්නගෙ කටවල්වලට හැලුවා (ඇන්ටිගෙ හබීත් තලප කාල ඒකටම සීනිත් කාල හුළං වැදි වැදි ඉන්නවා දැකල තියෙන නිසා වෙන්න ඇති). අනේ ඉතිං අර මුහුදු රැල්ල වැඩි උනා වගේ දැණුනත් ඒ අවස්ථාවෙ හැටියට කට හොලවන්න විදියක් තිබ්බෙ නෑ. කොහොම හරි පණිවිඩ යවල තාත්තා ගෙන්නගෙන අපි දෙන්නම ඉස්පිරිතාලෙට එක්ක ගියා. බෙහෙත් වලට අමතරව දොස්තර මහත්තයාගේ දෝෂාරෝපණයත් අහගෙන තාත්තා අපි ගෙදර එක්ක ආවා. ගුටි නම් කන්න උනේ නෑ. උඹලත් තුන හතර වසරෙදි ගුලි කාල තියෙනම් පහළින් කොටාගෙන පලයල්ලා. මොකද දන්න තරමින් තවමත් රෙකෝඩ් එක මගෙයි, මල්ලිගෙයි.
උපුටා ගැනීම: Nawin Chinthana Wimalsiri