හැම පිරිමි හිතකටම බැරිද ආදරණීය වෙන්න ?
මට එහෙම හිතුනේ පුංචි සිද්ධියක් මුල් කරගෙන. වෘත්තියෙන් ගුරුවරියක් උනු මගෙ මව සෙනසුරාදට ඉරිදට පාසල් වෙලාවට අමතරව නිවසේ පුංචි පංති කිහිපයක් කරනවා කුඩා දරුවන්ට.
මේ කුඩා දරුවන් උදෑසන ගෙන එන්නේ, ආපසු එක්කන් යන්න එන්නෙ බොහෝ වෙලාවට එයාලගෙ තාත්තලා විසින්මයි.
ඉතිං අම්මා අද ගමනක් ගිහින් එන්න ටිකක් පරක්කු උනු නිසා, මං අද ඇය වෙනුවට කුඩා දරුවන් භාර ගන්න නිවස ඉදිරියට වී සිටියා.
එයත් ලොකු වගකීමක් වූ නිසා.
ඔය අතර මං ආදරණීයම තාත්තලා හදුන ගත්තා.
හැම පියෙක්ම ප්‍රාණ සමව තමන්ගෙ දරුවන්ට ආදරය කරන බව සැබෑවක්.
හැබැයි සුළුතරයක් හැරෙන්නට , බහුතරයක් පිරිමි හිත් ආදරය පිටට පෙන්නන්න කැමති නැ.
ඒකයි කියන්නෙ තාත්තෙක් කවදාවත් හිතෙ තියෙන ආදරය පිටතට පෙන්නන් නෑ කියල.
ඔය අතර ඉන්නවා හරිම ආදරණීය තාත්තලා.
එක කුඩා දියණියකගේ පියෙක්, දරුවව පංතියට රැගෙන විත්, හිද ගන්න අසුනක් වෙන්කරලා, බෑගයෙන් පොත් ටික එලියට අරන් දීලා, වතුර බෝතලෙ අරන් පැත්තකින් තියලා, ඒ හිසත් අතගාලා , ගුරුතුමිය එක්කත් සුහදශීලීව කතා කරලා, දරුවගෙ ඉදිරියට සිදු විය යුතු වෙනස්කම්, අවශ්‍යතා කතා කරලා යනවා.
ඔය අතර තවත් කුඩා දියණියකගේ පියෙක් , පංතියටත් ටිකක් දුරින් බයික් එක නවත්තලා, බෑගය පමණක් ඇගේ අතට දීලා, මඟින් හැරිලා යනවා.
ඉතිං හිත ඇතුලෙම සඟවන් සිටින ආදරයට වඩා, පුංචි දෙයිනුත් ආදරය පෙන්වන හිත් ආදරණීය නැද්ද. කුඩා දරුවන් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙත් ඒ ආදරණීය බව නොවෙද.
මඟින් නවත්තලා දාලා යන දියණියටත්, අර ආදරණීය බවම හමු උනානම් ඒ පුංචි හිත කොච්චරනම් සතුටු වෙයිද ?
අනේ මගෙ තාත්තත් මෙහෙම ඇවිත් කතා කරලා යනවනම් කොච්චර ශෝක්ද කියලා ඒ පුංචි මනසට හිතෙන්නත් පුලුවන්.
ඉතිං බැරිද හැම පිරිමි හිතකටම චුට්ටක් ආදරණීය වෙන්න.
හිත ඇතුලෙම ගල් කරන් ඉන්න ආදරය චූටි වෙලාවකට පිටට පෙන්නන්න.
එහෙම උනානම් දැවෙන හඩන හුඟක් ගැහැණු හිත් නිවී සැනසෙයි සත්තකින්ම.
උපුටා ගැනීම: Yenu shee