හොලිඩේ බංගලාව (වැල් වටාරම්)

ඉතින් ඔය බංගලාව පටන් ගත්ත දා ඉඳලම රෙසවේෂන් බාරව කටයුතු කලේ මම. කාව හරි ට්රේන් කරනකන් පොඩ්ඩක් බලන්න කියල හීන් සැරේ මගේ ජොබ් රෝල් එකට බද්ද කරපු ඩියුටිය අද වෙනකම් අවරුදු දහයක් විතර මම කරනව. ඉතින් ඔය රාජකාරිය කරනකොට හරි අපූරු අත්දැකීම් තියනව. විශේෂයෙන් දුරකථන ඇමතුම් වලට උත්තර දෙනකොට.

ඔන්න එක දවසක් කෝල් එකක් එනව රෑ දහයමාරට විතර.. අනෙක් පැත්තේ ඉන්න එක්කෙනා ටිකක් ඇදල පැදල අහනව මිස් ඔයිලාගේ ගෙස්ට් එකක් තියනවා නේ නුවරේලියේ..එකේ කෝමද ගාන.. අපි කොල්ලෝ දායක් විතර එන්න ඉන්නේ කියල. පලවෙනි වාක්යෙන්ම මම දන්නවා එන කෙනෙක්ද නැද්ද කියල එත් හොටෙල් කර්ටසි තියා ගන්න ඕන හින්ද අපේ ගණන් මිනුම් කියනව. ඒ එක්කම මට ඇහෙනවා මචන් මම වැරදිලා පිටරට හොටෙල්ලෙකකට කෝල් කරලා තියෙන්නේ අපි වෙනේකක් බලමු කියල..

තව දවසක් මල්ලි කෙනෙක් කතා කරනවා අක්කේ මම ගෙස්ට්ල දෙන්නෙක් අරන් එනවා.. පොඩ්ඩක් රෑ වෙයි හොටෙල් එකට කියල තියන්න කියල. මම ඉතින් ස්ටාෆ් එකටත් කියල උනුත් ඔෆ් වෙන්නේ නැතිව බල ඉන්නවා. රෑ අට නමය දහය වෙනකනුත් නැතිකොට ඇමතුම් වලට උත්තරත් නැතිකොට අපි බූකින් එක කැන්සෙල් කියල හිත හදාගෙන ඩියුටි ඕෆ් වෙනවා..ඔන්න මට කෝල් එකක් එනවා රෑ එකොළහට විතර.. අක්කේ මම ඉන්නේ කොහෙද කියල හිතා ගන්න බෑ පට්ට මීදුම.. දෙපැත්තේම කැලේ.. සුද්දෝ දෙන්නත් බයවෙලා ඉන්නේ කියනව..නිදි මරගාතේ ඉතින් මාත්‍ උත්තර දෙනව ගූගල් මැප් GPS ට්රැකර් අරව මේවා.. එකක් වත් හරියන්නේ නේ නැති තැන මේකා යක්කු ගස් නගින වෙලාවේ කිරිගල්පොත්තවත් නගින්න යනවද කියල.. මල්ලි ඔතනින් එහාට යන්න බැරිනම් ආපු පාරේම හරවාගෙන නුවර එලියට ගිහින් ඔය දෙන්නව කොහේ හරි හොඳ තැනක් බලල දාන්න කියනව. පහුවද දවල් වෙනකොට මල්ලි ආයේ කතා කරනව. අක්කේ ඔයා කියපු හින්ද මම හරවාගෙන ආව..අදුරන ගෙස්ට් එකකට දැම්ම සුද්දෝ දෙන්නව. අව්ලක් නෑ.. තැන්කු.. කියල නිකන් ඉන්න වෙලාවට කෝල් එකක් ගන්නකො කියලත් ටිකක් අමුතු විදියට කියනව.

ආයේ මහත්තයෙක් කතා කරනවා. මේ ඔයාලගේ බැන්ගලෝ එකේ ප්රිවසි තියනව නේද අහනව.. තව ඇඳන් වල සයිස් එක, බත් ටබ් තියනවද..උණුවතුර තියනවද.. නොයෙක් විස්තර අහල.. තවත් පොඩ්ඩක් කටහඩ අඩු කරලා ඔයා ඉන්නෙත් හොටෙල් එකෙමද කියලත් අහනව.

නෝන කෙනෙක් කතා කරලා ෆැමිලි රූම් එකක් එල්ලනවා.. එයයි මහත්තයයි බබාල තුන් දෙනයි ඉන්නේ කියනවා.. චයිල්ඩ් පොලිසි එක අනුව අවුරුදු හයට අඩු බබාල ෆ්රී හින්ද මම වයස අහනවා..ලොකු බබා විසි දෙකයි.. දෙවෙනියා දහනමයයි.. පොඩ්ඩාට දාසයයි කියනව.. අවරුදු පනහක් ගියත් අම්මලට දරුවෝ බබාල හින්ද මම පවුලම එකට ඉන්න පුළුවන් විදියට ක්‍රමයක් හොයනව..

තවත් නෝනා කෙනෙක් එයාගේ මහත්තයට මම කතා කරලා තියනවා හේතුව මොකක්ද අහනව.. එයාගේ මහත්තය මගෙන් රේට් ශීට් එක ඉල්ලුව බවත් ඒකට කතා කල බවත් කිව්වට නෝනට විශ්වාස නැති බවක් දැනෙනවා.. සමහරවිට නෝනා නැතිව යන ට්‍රිප් එකක් වෙන්න ඇති කියල මට හිතෙනව.. එත් එහෙම දේවල් කරකනොට ෆෝන් එක නෝනට අහුවෙන්න තියන්න එපා කියල කොයි තරම් කිව්වත් අපේ මහත්තුරු ඒව අමතක කරනව..

තවත් එක්කෙනක් එයාට මගෙන් මිස් කෝල් එකක් ගිහින් තියනව කියල ඇයි අහනවා.. මම කතා කරන්නේ අහවල් හොටෙල් එකෙන්ය එය කතා කරලා තිබ්බ නිසා මම ගත්තය කිව්වට එයාට කතා කරපු හොටෙල් එක මතක නැති බව පේනව.. වටේම තියන හෝටල් වලට කතා කරලා කොන්ෆියුස් වෙලා ඉන්නේ කියලත් කියනව..ඊට පස්සේ එයා මට මිස් කෝල් තියනව..

තව නෝනා කෙනෙක් සතියකට දවස් තුනක් විතර සිල්වා සාජන් මහත්තයව හොයනවා. වැරදි නොම්මරයක් බලල කතා කරන්න කියල කොයි තරම් කිව්වත් ආයේ ගන්නවා. ඕක බ්ලොක් කරලා දනවකෝ කියල අපේ මහත්තය කිව්වට මට ඒක අමතක වෙනව.. එක දවසක් ටිකක් රෑ වෙලා කෝල් එකක් එනවා. මම නිදි මතේ පොඩ්ඩක් බලන්න අනේ කියල අපේ එක්කෙනාට කියනව..අද සිල්වා කාරය එන්නේ නෑ.. හන්දියේ බාර් එකේ කන පැලෙන්න ගහල හිටය..පාලුයි නම් අල්ලපු ගෙදර පෙරේරා මහත්තයට වත් කතා කර ගන්න කියල අපේ එක්කෙනා උත්තර දෙනව මට ඇහෙනව..

උපුටා ගැනීම:  Roshani Senarath