බඩු වගයක් ගන්න කඩේකට යන්න ඕනෙ ඒ නිසා වාහනය නවත්වන්න පුලුවන්ද? නවත්වන්න තැනක් නෑ ඔයා ගිහින් එන්න.මම වාහනේ අයිනෙන් තියාගන්නම්. එහෙම කියලා එයා කඩයක් ලග නැවැත්තුවෙ මට ඉක්මනට එන්න කියලා. පුතාව උකුලෙන් සීට් එකේ තියලා මම මට උවමනා කරන දේවල් ගන්න ගියත් එයත් දන්නවා මම බඩු ගන්න ගියාම ටිකක් පරක්කුයි කියලා. මම බඩුගන්නකොට එයා මගෙ පිටිපස්සෙ. හරිද යමුද කියලා අහද්දි තව පොඩ්ඩයි කියලා මම බඩු ලිස්ට් එක දුන්නා. ඔයා යන්න මම ඉක්මනට අරගෙන එන්නම්. වාහනේට යන්න හදද්දි මම ඇහුවෙ කෝ පුතා කියලා. බැස්සුවෙ නෑ, ඉක්මනට යන්න මම අරගෙන එන්නම් කිව්වෙ වාහනේ පැත්ත බලාගෙනම.
මම වාහනේ ලගට යද්දි ඒක ලොක් කරලා මම එයා එනකම් පුතා දිහා බලාගෙන හිටියා. පාරෙ යන එන අයත් අහනවා මොකද වාහනේ ලොක් වෙලාද කියලා. මම හිනාවෙලා මොකුත් නොකියා වාහනේ දිහා බලද්දි දැක්කෙ වාහනේ කී එක වාහනේ ඇතුලෙ තියෙනවා. මම දොරවල් හතරම අරින්න බැලුවා, දොරවල් ඔක්කොම ලොක් වෙලා. පුතා ඇතුලෙ ලොක් වෙලා, මට ඉබේම කියඋනා අනේ මේක ඇරෙන්නෙ නෑ කියලා. ඒ අවට හිටපු අය ඇවිත් බැලුවා දොරවල් අරින්න පුලුවන්ද කියලා. ඒක ලොක් වෙලා. සමහරක් මට කෑගහන්න ගත්තා මෙහෙම දරුවො ලොක් කරලා යනවද? වෙන යතුරක් නැද්ද? වීදුරුවක් කඩන්න වෙන්නෙ කියලා. අවට මිනිස්සු දහසක් දේවල් කියද්දි සමහරක් දොරවල් වල ලොක් වලින් අදිනවා, වාහනේ වීදුරු වලට ගහනවා. පුතා ඇතුලෙ ඉදන් කෑගගහා අඩනවා.
එයා බඩු අරගෙන ඉවරඋනාමයි දැකලා තියෙන්නෙ කලබලයක් සිද්ද වෙලා කියලා . එයා මගෙ ලගට ආවම මට දැනුනෙ දැන්නම් ඔක්කොම හරි කියලා ඒත් එයා යතුර බලද්දි යතුර සාක්කුවෙ නෑ. මිනිස්සු එයාට බනිනවා. අවට කඩසාප්පු වල මිනිස්සුත් එතනට එකතු වෙලා. පුදුම මිනිස්සු කිසි වගකීමක් නැතිව වැඩ කරන්නෙ කියලා. එයා කිව්වා, හරි හරි ඔක්කොම හරි මම මේක ඇරගන්නම් කියලා. ඔයාලා යන්න කියලා. මූ හෙන පන්ඩිතයෙක් යතුරත් නැතිකරගෙන පන්ඩිතකම් කියවනවා, තමුසෙ ගිහින් දොර අරින්න බාස් කෙනෙක් එක්කන් එනවා නැත්නම් අපි වීදුරුවක් කඩලා ලමයව එලියට ගන්නවා කියලා. එයා කියලා කියලා මිනිස්සු එතනින් යැව්වා මම මේක ඇරගන්නම් කියලා. මිනිස්සු යන්න ගියේ මුන්ගෙ ලොකුකම උදව් කරන්න එනවට අපිට ගහන්න ඕනෙ වගේ දේවල් කියාගෙන.
මම ඇහුවා කොහොමද පුතාව එලියට ගන්නෙ කියලා ගන්නෙ කියලා. එකපාරටම එයා මගෙන් අහනවා මොන පුතාද මොකෙන්ද එලියට ගන්නෙ කියලා. මගෙ ඇඩිල්ල පැත්තකින් තියලා හොදඒවගෙන් දෙකක් කියන්න හදනකොටම මෙන්න එයා පොඩි එකෙක් වගේ පුතාට ටටා බායි කියනවා. මගෙ කේන්තිය දෙගුන තෙගුන උනා. ඒගමන් ලතෝනි තියතියා කෑගහල අඩපු ලමයා ඇඩිල්ල නවත්තලා එයාට බායි කියනවා. මම ඇහුවා මොකද්ද කරන්නෙ කියලා. එයා කිව්වා ටිකක් ඉන්න ඉක්මනට යමු කියලා. ඒපාර පාරෙ යන වාහන පෙන්නනවා බිල්ඩින් පෙන්නනවා පුතත් ආසාවෙන් බලනවා පෙන්වන දේවල්. පස්සෙ වාහනේ ඇතුලෙ කෑලි පෙන්නලා ඒව දාන හැටි පෙන්නනවා. පුතත් ආසාවෙන් ඒවා කරනවා අන්තිමේදී දොරේ ලොක් එක පෙන්නලා අරින හැටිත් පෙන්නුවා. පුතා ඇතුලෙන් දොරේ ලොක් එක ඇරියා.
මම බනින්න හිතාගෙන හිටියත් මට එයාට බනින්න විදියක් නෑ මට පුදුම සතුටුයි ඒ වගේම කේන්තියි. බනින්නත් බැරි නිසාම මම ඇහුවෙ ඇයි ඔහොම කරනවා කියලා මට කිව්වෙ නැත්තෙ, මොන පුතාද කියලා ඇහුවෙ මොකද කියලා. මෙන්න ඒපාර කියපි එහෙම කිව්වෙ නැත්නම් මෙහෙම කරනවා තියා තාම ඇඩිල්ලවත් නවත්තන්නෙ නෑ ඔයා කියලා.
මම එතකොට තමයි තේරුම් ගත්තෙ එයා මම ලග හිටියත්, පුතා ලග හිටියත්, මුලින්ම වටේ කලබල කරපු අය සාමකාමීව අයින් කරලා මටත් නොතේරෙන්න මාවත් සංසුන් කරලා පුතාවත් සංසුන් කරලා අපිව ගෙදරත් එක්කරගෙන ගියා මොකුත්ම නොවුන ගානට.අවුරුදු තුනක් වෙන පැටියටනම් ඒ සිදුවීම කවදාවත් මතක හිටින එකක් නෑ ඒත් ඒක අත්විදපු මට එහෙම දෙයක් උනාම දැනුනු දේවල් වචනවලට ගලපන්නනම් තේරෙන්නෙ නෑ. මේ සිදුවීම වෙලානම් මාස හතරක් වගේ වෙනවා. නමුත් මේක ඔයාලට කියන්න හිතුනෙ මේ සිදුවීම ඔයාලටත් වටීවි කියලා හිතුන නිසා. මොකද අතපසුවීම් වැරදි කා අතිනුත් වෙනවා සෑම ගැටලුවකටම විසදුම් තියෙනවා, අපි මුලින්ම කලබල වෙලා නැති ප්‍රශ්නත් ඇති කරගන්නවා. කලබලවෙන්නෙ නැතිව අපි ඒවා කරන විදිය ගලපගන්න විතරයි ඕනෙ. කරදරයක් උනාම එතෙන්ට ආපු උදව් කරන්න හදපු සෑමදෙනාටම ස්තූතියි.
මම රන්ඩු කරන කෙනෙක් නෙවෙයි.ඒත් වෙනසකට එක්ක පොඩ්ඩක් රන්ඩුවක් අල්ලන්න ට්‍රයි කලත් එයා මාව ඒ වෙලාවට ගනන් ගන්නෙවත් නෑ. මට ඒ වෙලාවට හිතෙනවා එයාට මං ගැන ගානක්වත් නෑ කියලා. දැන්නම් දන්නවා මොකද ඒකට හේතුව කියලා. මම එයාට කොච්චර ආදරේ උනත් මම එයා ගැන පුදුම වෙන්නෙ නෑ . මොකද එයා රණවිරුවෙක් නිසා.
උපුටා ගැනීම: Nishani Madumela