මම මූලික අධ්‍යාපනය ලැබුවේ ඇලහැර අතරගැල්ලාව ප්‍රාඨමික විද්‍යාලයේ. ඒක දුෂ්කරම පාසලක්. ගුරුවරුත් වැඩිකාලයක් ඉන්නේ නෑ.අපිට උගන්වනවාට වඩා පුළුවන් තරම් ඉක්මනින් අපේ ඉස්කොලෙන් අයින්වෙලා යන්න තමයි ගුරුවරු මහන්සි ගත්තේ. ඒක තමයි ඇත්ත කතාව.
ගමේ ගුරුවරුන් තමයි කොහේවත් මාරුවීම් ලබාගන්නේ නැතුව පාඩුවේ උගන්නගෙන හිටියේ. ඉස්කෝලේ වගා කටයුතුත් අපි කරනවා. ඒක අපිට අමුතුවෙන් උගන්වන්න දෙයක් නෙමේ. අස්වැන්න නම් ගුරුවරු සම සමව බෙදා හදා ගත්තා..
ගෙදර ඉදලා පයින්ම කිලෝමීටර් තුනක් විතර පයින්ම ගිහින් හවස හතර පහුවෙලා තමයි අපි ගෙදර එන්නේ. ඒ එනකොට වැවේ නාලා කැලේ දං, හිඹුටු ,නාරන් කාලා ඇදන් හිටපු නිලඇදුම අපි හැමෝගෙම කහට ගෑවිලා දුර්වර්ණ වෙලා. ඒ සංකෘතිය හැමතැනම නෑ..
පාසැලේ ගුරුවරුන් වෙනුවෙන් ගමේ තියෙන මොනවා හරි අරගෙන යන පුරුද්දක් ළමයින්ගේ තිබුනා. අඹ කාලෙට අඹ අරන් යනවා සැපතිල්ලා,ජම්බු,පේර,වෙරළු වගේ ගමේ තියෙන පලතුරු ගුරුවරුන්ට ගිහින් දුන්නාම ඒගොල්ලන්ටත් හරි සතුටුයි. සමහරු හොයාගන්න අමාරු කැලේ ගිහින් උගුල්ලල ගේන කටුඅල වගේ ඒවත් අරන් එනවා.හුඟ වෙලාවට පන්තියේ ගැහැනු ළමයින් තමයි මේවා ගෙනවිත් දෙන්නේ.
ඔහොම කාලය ගතවෙන අතරෙදී ඉස්කෝලෙට ඉංග්‍රීසි උගන්නන්න පන්නිපිටිය පැත්තේ ලස්සන සුදු මහත මිස් කෙනෙක් ආවා.ජානකී මිස් කියලා. අපි දන්නවා අපිට වගේ මේ ජීවිතය හුරුනැති මිස්ලා නම් වැඩි කාලයක් අපෙත් එක්ක මේ දුශ්කර ජීවිතය ගෙවන්නේ නැතිබව.
රම්‍යලතා හැමදාම වෙරළු ගෙනත් ජානකී මිස්ට දෙනවා. ඒ පොල් වෙරළු කියන වර්ගය.ගෙඩිය හුගක් ලොකුයි. ඒ වගේම රසයි.ඉතින් ජානකී මිස්ගේ ආදරය කරුණාව රම්‍යලතාට නොඅඩුවම ලැබුනා.
හැමදාම පොල්වෙරළු ගෙනාපු රම්‍යලතා එක දවසක් ගෙනාවේ නෑ.. අමතකවෙලා වෙන්න ඇති.
ජානකී මිස් ඒක ගැන රම්‍යලතාගෙන් ඇහුවා.
“රම්‍යලතා අද දුවට මට වෙරළු ගේන්න අමතක උනාද දුවේ”
“මම එලිබහින්න අද වෙරළු ගහ යටට නෙවේ මිස් ගියේ”
හෑ තොපි මේ වෙරළු ඇහිදන් එන්නේ එලිබහින්න යනතැන් වලින්ද.. ? තුප්.. තුප්.. මට ඔක්කාරෙට එනවා.හිරිකිතේ බෑ.මොන ජරාවක්ද මම මෙච්චර කාලයක් කාලා තියෙන්නේ. තොපි එකෙක්වත් මට ආයිත් කිසිම දෙයක් ගේන්න එපා. නොදකින් අපිත් මේවට උගන්නන්න ආවනේ.
ජානකී මිස් රම්‍යලතා සමග පමනක් නොවේ අප සමගත් අමනාප වූවේ ඒ ආකාරයෙනි..
උපුටා ගැනීම: Lalith ID