මම කලින් කතාවකත් ලියල තිබුනා නිම්මිගෙ මාමා කෙනෙක් ඕස්ට්‍රේලියාවෙ මහ කොමසාරිස් වෙලා ඉන්න කාලේ එයා අපට රෑ කෑමට එන්න කියනවා කියලා එයාගේ පාලු කපන්න. ගොඩක් වෙලාවට මට විතරක් එන්න කියනවා මී විත බෙදා ගන්න. ඒ වගේම ලංකාවෙන් කවුරුහරි ආවමත් අපට එන්න කියනවා. ඉතින් එක එක ජාතියේ චරිත හමු වුනා. අර මන්ත්‍රීවරිය හමු වීම ගැනත් කතාවක් ලිව්වේ. ඒක නම් සත්‍ය දෙයක් නෙවෙයි, නමුත් මේක නම් ඇත්තටම වුනු දෙයක්.
අන්කල්ගේ කෑම උයන්න හිටියා මිත්තපාල කියල වයසක මනුස්සයෙක් බෙලිඅත්ත පැත්තේ කෙනෙක්. එයාගේ කෑම නම් කියල වැඩක් නෑ, පුදුම රසයි. මිනිහ ලංකාවේ හම්බන්තොට, වැල්ලවාය පැතිවල හෝටල්වල උයපු එක්කෙනෙක්, ආයේ අර ගම් පලාත්වල කෑම වගේ රසට හොඳට සැරට උයනවා. ඒ දවස්වල තංගල්ල, හම්බන්තොට රෙස්ට් හවුස්වල කෑම මතක් වුනා මේක ලියන්න ගිහිල්ලා. මෙහේ චිකන් කරියක් හැදුවම කිසිම රසක් නෑ, ඒත් මිත්තපාල හැදුවම ලංකාවෙ රසම එනවා. එයා ඉතින් ගමේ මනුස්සයනේ, ඒ නිසා කැන්බරා මිනිහට ඇල්ලුවෙ නැහැ විශේෂයෙන්ම සිත කාලය. නිම්මි දොස්තර කෙනෙක් බව දැන ගත්තු දවසෙ ඉඳලා එහේ ගියොත් ඇත්නම් එයාගේ හෙම්බිරිස්සාව, උගුරෙ අමාරු, හන්දිපත් අමාරුවගේ ලෙඩ කියලා ඒවට බෙහෙත් ඉල්ලගන්න එක පුරුද්දක් කරගෙන හිටියේ.
මට ඒකෙන් තව අතුරු කතාවක් මතක් වුනා. මගේ අයියා කියපු කතාවක්. දෙණියාය, හම්බන්තොට, මිද්දෙනිය, ඌරුබොක්ක වගේ මාතරින් ටිකක් දුර බැහැර පලාත්වල අය මාතර ආවොත් කච්චේරියෙ වැඩකට දෙයකට හරි දානයකට, මගුලකට හරි, ෂොපිං පාරක් දාලා දොස්තර කෙනෙකුත් හම්බවෙලා යනවලු. ලෙඩේ මොකක්ද කියල ඇහුවම ‘එහෙම කියන්න තරම් ලෙඩක් නැහැ, මාතර ආපු එකේ මහත්තය ලඟට ඇවිල්ල බෙහෙතුත් අරන් යන්න හිතුනා’ කියනවලු. ඒ වගේද මන්දා නිම්මි ගියොත් ඇත්නම්, මිත්තපාලට ලෙඩක් මතක් වෙනවා. මම ඉතින් නිම්මිට හිනාවෙනව, මම තනියම ආපු දවසට අපට බයිට් එහෙම හදල දීලා හිනා වෙවෙඊ ඉන්න මිනිහා, ඔයා ලෙඩ කරවනව නේ කියල.
ඔන්න එක පාරක්, ලංකාවේ බොහොම ප්‍රසිද්ද ඇමතිකෙනෙක් ඕස්ට්‍රේලියාවෙ ඇවිල්ලා කියලා, එදා රෑ භෝජන සංග්‍රහයට අපටත් ආරාධනාවක් ආවා. ඒ ඇමති ගැන බොහෝ දේවල් අසා තිබුන නිසා, අපි දෙන්නට පොඩි චකිතයක් ආවා එයා එක්ක කොහොමද කතා කරන්න ඕන කියලත්. මිනිහ විහිලුකාරයෙක්වගේම, මගෝඩි වැඩටත්, කටට බ්‍රේක් නැති එකටත් ප්‍රසිද්ද වුනු කෙනෙක්. අපි ගියාම අපිට බොහොම වැදගත්විදියට ආමන්ත්‍රණය කරලා වැදගත් විදියට කතා කරාම අපි ටිකක් කොන්ෆියුස් වුනා එයා ගැන අහල තිබුනු හැටියට. කොන්ඩේ හොඳට කලුකරලා හිටියට ලොකු වයසක් පෙනුනෙත් නැහැ, ඒ වගේම පිලිවෙලකට ඇඳලත් හිටියා.
කොහොම හරි කෑම මේසෙට වාඩි වුනාම මිනිහ කෑම කටවල් දෙක තුනක් කාලා,
‘මොනවද තානපතිතුමා මේ කෑම? මෙලෝ රහක් නැහැ නේ. කිසිම තුනපහ මිරිස් රහක් නෑ නේ’
කිව්වම අපිට පුදුමයි. අපිට ඒවා දිව්‍ය භෝජන වගේ නිසා වෙනද ඉතින් අපි කන්නෙ අපි උයන ඒව නේ. ඉතින් අන්කල් හිනා වෙලා,
‘මිත්තපාල මිත්තපාල’
කියලා එයා මිත්තපාලට කතා කරාම, අර ඇමතිගෙ මූන ටිකක් වෙනස් වෙලා
‘තානාපතිතුමා ඔය මිත්තපාල කියන එක්කෙනා බෙලිඅත්ත පැත්තෙන් ද?’
කියල ඇහුවම
‘ඔව් මිනිහ බෙලිඅත්ත පැත්තේ’
කියල අන්කල් කිව්වා.
‘එහෙනම් කමක් නැහැ, එයාට ඕක කියන්න ඕන නැහැ. වයසක් මනුස්සයෙක් වෙන්න ඇති නේ’
‘නෑ නෑ, එයාට කියමු. එතකොටනේ එයාගේ කෑමවල අඩුපාඩු හදාගන්න පුලුවන් වෙන්නේ’
‘නෑ නෑ ඕන නෑ’
‘කමක් නෑ කමක් නෑ’
කියලා අන්කල් ආපහු ‘මිත්තපාල’ කියලා කතා කරා උස් හඬින්.
‘ඇයි සර්’
කියාගෙන මිත්තපාල එනකොට, ඇමති හිටියෙ මිත්තපාලට පිටුපස හරව ගෙනයි. අන්කල් ඉතින් මිත්තපාලට කිව්වා,
‘මිත්තපාල, මේ ඇමතිතුමා කියනවනේ මේ කෑමවල කිසිම තුනපහ මිරිස් රසක් නෑ කියල’
ඒ මනුස්සයගේ මූන අමුතුවුනා බලන් ඉඳිද්දීම. මිත්තපාල දිහාට ඇමති හැරුනම මිත්තපාලගෙ ඇස් දිලිසිලා, හිනාවක් ගිහිල්ලා
‘ආ මේ අපේ xxxx නේ’
කියල කියවුනා නේ. අන්කල් පුදුම වෙලා,
‘මේ ඔය දෙන්නා දන්නවද එකිනෙකා?’
කියල ඇහුවම, මිත්තපාල
‘ඔව් සර්, මෙයයි මායි එක ඉස්කෝලෙට නේ ගියේ’
කියල හිනාවෙලා කිව්වම, ඇමතියා හිනාවෙලා
‘මිත්තපාල පලයං මෙතනින්. උඹ හින්දා මගේ වයසත් අහුවෙනවා’
කියලා මිත්තපාල එතනින් එලෙව්වෙ විහිලුවට වගේ. ඒත් ඒ වෙනකොට ඩැමේජ් එක වෙලා ඉවරයි. මම ඉතින් කුරිරු සතුටක් ලබන්න කිව්වා,
‘හානේ මිත්තපාල හරි වයසයි වගේනේ, මිස්ටර් xxxx තවම කොල්ල වගේ නේ’
කියලා. මිනිහ ඉතින් ඇමතිවෙලා තියෙන්නෙ නිකම් නොවෙයි නේ, හොඳට තෙම්පරාදු වෙලා නේ,
‘මිස්ටර් දේව්, මාව මුරුංග අත්තේ තියන්න වගේ ඕක කිව්වට, නොකිය කිව්වේ මම මිත්තපාලගේ වයසෙම පොරක් කියන එක නේ’
කියලා හිනාවුනා.
නිම්මි මේසේ යටින් මගේ කකුලට එයාගේ කකුලෙන් ගැහුවා, මම ඒ සංඥාව තේරුම් ගත්තා. ඉතින් ඇමතිට බය නූනට, කෑමෙන් පස්සේ ගෙදර යන්නත් ඕන නිසා මම ඒ විහිලුව තව දුරටත් අරන් ගියේ නැහැ.
බය නැහැ කිව්වට, මෙච්චර කල් මගේ ආරක්ෂාව ගැන හිතල මේ කතාව ලිව්වෙත් නෑ. ඒ ඇමතිත් දැන් බලයෙ නැති නිසා කතාව බය නැතුව ඔන්න ලිව්වා. හැබැයි මම කියන්නෙ නම් නෑ එයාගෙ නම.
උපුටා ගැනීම:Devapriya Siriwardena