ලාබයි ! ලාබයි ! සාරි ලාබයි ! (වැල් වටාරම්)

මගේ පුතුට යන්තම් මාස 4ක්විතර.

දරැවා බලා ගන්නට සිටි කාන්තාව සතියකට ගමේ ගිහින්.

( ඇගේ මාසික වැටුප රැ 100 යි. මුදලෙ වටිනාකම දැන ගන්නයි කිව්වෙ)

මගේ ස්වාමියාගේ දෙමාපියන්

අප සමග ජීවත් වුනත්,

ඔවුන් දරැවකු බලා ගැනීමට තරම් යහපත් සෞඛ්‍ය තත්වයක පසු වූයේ නැහැ .

එබැවින් එම සතිය තුල

මුළු දිනයම නිවාඩු දානවා වෙනුවට

අප දෙදෙනා දින 1/2 නිවාඩු ලබා ගනිමින් කිරි කැටියා බලා ගත්තා.

මම උදය වරැවේ පාසලට යනවා.

ඒ අතර ඔහු දරැවා බලා ගන්නවා.

මං පෙ.ව.11.00 ට ගෙදර පැමිණි පසු

ඔහු රැකියාවට පිටත් වෙනවා.

මං දරැවා බලාගන්නවා.

මේ කියන දිනයේත්

මා ගෙදර පැමිණි පසු

ඔහු රැකියාවට පිටත් වුනා.

දරැවා සුව නින්දක.

වෙලාව දහවල් දොලහට පමණ.

⁣එකවර දොරට තට්ටුකරන හඩක්.

දොර ඇරිය විට වයස අවුරැදු 25 ක පමණ අහිංසක පෙනුමැති හීන්දෑරි තරැණයෙක්.

මගේ මාමණ්ඩියත් ඉදිරියට ආවා.

මේ තරැණයා මෙහෙම කියනවා

” මං ශීුලාල්ගෙ යාළුවෙක්.ඉන්නෙ කටුකුරුන්දෙ.

වැඩ කරන්නෙ ස.තො .සෙ.

ස.තො.ස .ට සාරියි,හාරා කලිසම් රෙදියි තොගයක් ඇවිල්ලා තියෙනවා.

ශීුලාල් කිව්වා

(මගේ සැමියා ශීුලාල් )

මෙහෙන් සල්ලි අරගෙන

සාරි දෙකකුයි,

කලිසම් රෙදි දෙකකුයි

අරන් දෙන්න කියලා.

නංගි මා එක්ක ආවොත් ස.තො.ස. ලගට මට අරන් දෙන්න පුළුවන්.

( මේ කියන අවධියේ දැන් වගේ රෙදි මිලදී ගන්න නෑ.හරිම හිගයි )

මේ තරැණයා කියපු නම හා විස්තර සහිත මිතුරෙක් මගේ ස්වාමියාට සිටි බව මං දන්නවා

හැබැයි දැකලා නැහැ.

දැන් වගේ සැමියාගෙන් විමසන්නට,

ඒ අවධියේ දුරකතන පහසුකම් නැහැ.

කොහොමවුනත්

හිතට හරිම සතුටුයි .

මට සාරි දෙකක්ම

ලැබෙන්නයි යන්නෙ !

මොකටද හිත හිතා ඉන්නෙ

ඉතාම තරැණ වයසෙ හිටපු

මට විතරක් නෙවි,

ජීවිත අත්දැකීම් වලින් පිරිපුන්

මගේ ආදරණීය මාමණ්ඩියටවත්

මෙහි ඇති අන්තරාදායක බව වැටහුනේ නෑ.

එසැනින් මං

අම්මටයි තාත්තටයි කියනවා,

” අම්මා පුතාව ටිකක් බලා ගන්න.

මං ගිහින් රෙදි ටික අරන්

ඉක්මනින් එන්නම්.”

ඒ දිනවල මාසෙ වියදමට අවශ්‍ය මුදල්

ලියුම් කවරයක බහා

අල්මාරියේ තැබීම

මගේ ස්වාමියාගෙ සිරිතක්,

අපි දෙදෙනාම වියදම් කරන්නෙ ඒ මුදල්.

අල්මාරිය ලගට යන මං අල්මාරියෙන් ගන්නවා රැ 450 ක මුදලක්.

( මේ කියන අවධියේ මගේ මාසික වැටුප රැ 600ක් පමණයි !)

මගේ මාමණ්ඩිය ඔහුගේ විශුාම වැටුපෙන් තවත් රැ 100 ක් මට දෙනවා. (ඔහුගේ විශුාම වැටුප රැ.250යි ! )

ඒ ඔහුටත් හාරා කලිසම් රෙද්දක් ගෙන එන ලෙස ඉල්ලමින් !

අනේ මට මතක් වෙන කොට තාමත් දුකයි.

අතට ගන්නවා මං

රෙදි ගෙන ඒම සදහා ඒ අවධියේ තිබුණු ඉස්තරම් බෑගයකුත් !!

ස.තො.ස. පිහිටා තිබුනෙ

අපේ ගෙදරට හූවක දුරින්.

දැන් තරැණයයි මායි එක පෙලට කඩේ යනවා !

ඒ අතරෙ මං හිතෙන් හීන දකිනවා !

අළුත් සාරිය ඇදන් ඉස්කෝලෙත් යන හැටි !!

ස.තො.ස. ආසන්න වෙනවිට කොලූ කියනවා,

” ඔය බෑග් එකයි සල්ලියි මට දීලා නංගි මෙතනම ඉන්න. මං රෙදි ටික අරන් එන්නම්.”

අ⁣නේ, මේ අහිංසක මං ගුරැතුමී බෑග් එකයි, රැ. 550 යි ,ඔහුට දීලා

පාර අයිනට වෙලා ඉන්නවා !!

ඉන්නවා,ඉන්නවා,ඉන්නවා,……

ඉන්න බැරි තැන

ස.තො.ස.ට එබිලා බලනවා !

අනේ

රෙදිත් නෑ !

කොළුවත් නෑ !

මගේ ඉස්තරම් බෑග් එකත් නෑ.!

අඩ අඩා ගෙදර එනවා.

හවස ම⁣ගේ ස්වාමියා ගෙදර ආවම කියනවා විස්තරේ,

ඇස් දෙකේ කදුළු පුරෝගෙන.

බරවුනු නහය උඩට අදිමින්.

ඔහුගේ උත්තරය නිවා සනසනවා මගේ සියුමැලි හිත !!!

” කමක් නැහැ.

ඔයාට මුකුත් කරදරයක් වුනේ නැහැනෙ.

මට ඒ ඇති “

ඔහු එහෙම කිව්වත් එවකට ඉතා විශාල මුදලක්වූ එය නැතිවීම නිසා අපට මාස කිහිපයක්ම ඉතා අරපිරිමැස්මෙන් ජීවත්වීමට සිදු වූ බව නොකියාම බැහැ.

ඔන්න ඔය තත්වෙන් තමයි මං ගුරැතුමීගෙ මොළය ඒ දවස්වල වැඩ කළේ !