අපේ ගෙදර බටු ඇටයක් ඉන්නවා. ඒක ඔයාල දන්න සාමාන්‍ය කාරණාවක් නෙ. ඒත් ඔයාලා නොදන්න කාරණාවක් තමා මේ කියන්න යන්නෙ ඒ බටු ඇටයා සම්භන්දව. හැබැයි මට සෑහෙන්න විස්වාසයක් තියනවා මේකට වැටෙන කමෙන්ට් වලින් වැඩි හරියක්ම අනේ අපේ ගෙදරත් එහෙමයි කියන එක වෙයි කියලා.. 
ඔන්න අපේ බටු ඇටේ ඉස්කෝලෙ ගේට් එකෙන් එලියට එනවා –
මම – පුතේ හෙට ඉස්කෝලෙට ගේන්න කීවෙ මොනාද ?
පුතා – මුකුත් නෑ අම්මේ.. අද මාර වැඩේනෙ වුනේ.. බ්ලා.. බ්ලා.. බ්ලා…
ඔන්න අපේ පුතා ගෙදරට එනවා වොශ් දානවා –
මම – පුතේ හෙට ඉස්කෝලෙට මුකුත් ගේන්න කීවද ?
පුතා – නෑ අම්මෙ නෑ.. මට තව පීට්ස කෑල්ලක් දෙනවද ?
අපේ පුතා කාටුන් බලනවා –
මම – පුතේ හෙට ඉස්කෝලෙට ගෙනියන්න මොනාද තියෙන්නෙ ? බෑග් එක හදාගන්න – හෙට වෝකල් ටෙස්ට් තියනවද ? හෙට මොනාහරි වෙන ටෙස්ට් තියනවද ? හෝම්වර්ක් තියනවද ? ඩයරි එකේ නෝට් තියනවද ?
පුතා – මුකුත් නැතෝ….
පුතා නිදාගන්න ලෑස්ති වෙනවා
මම – පුතේ බෑග් එක හැදුවද ? ඔක්කොම හරි නේද ? කෝ බලන්න බෑග් එක.
බෑග් එක හදා නැත. එවෙලෙට කාලසටහනට අනුව පොත් දමාගනී.
පුතා – ආ.. හරි හරි ඔක්කොම හරියෝ.. ගුඩ්නයිට් අම්මේ..
පහුවදා උදේ..
මම – පුතා නැගිටින්න..
පුතා – අම්මේ… ප්‍රින්ට් අවුට් එකක් අරන් දෙන්නකො. අම්මේ පොතක් ඕන – අම්මේ ඉස්කෝලෙන් කීවා අද එනකොට කලු රෙද්දක් ගේන්න කියල – අම්මේ මගෙ පෑන ඉවර වෙලා..
මම –
ඇයි දෙයියනේ ළමයි මෙහෙම ?
උපුටා ගැනීම: Prabhani T Abeykoon