මයුදා ගෙදර ආවේ හිතාමතාම පරක්කු වෙලා.
ගෙදර ලයිට් දාලා තිබ්බ අතරේ අමාන්ගෙ වාහනේද පාක් එකෙ තිබ්බෙ මයුදාට සුසුමක් පිට වෙද්දි.
ඉස්සර මේ ගෙදර දෙන්නාම හිටියේ නමට වගෙ කිසිම තෙරුම් ගැනිමක් නැතුව තරුන ජිවිත වල සාමාන්‍ය දෙයක් විදිහට.
ඒත් අද හුගක් දේවල් වෙනස් වෙලා.
ඇස් වල කදුලු පිරිලා කොච්චර ගැලුවත් අමාන්ගෙ හිත උනු වෙන්නෙ නැ.
ඒ ඇස් ඒ හිත දන්නෙ අයිති කර ගන්න විතරයි.
ඒත් මයුදා ආදරෙයි ඒ නපුරාට.
ඇස් වල කදුලු පිහදාපු මයුදා වෙව්ලන අතින් පැන අරන් තත්පර කිහිපයෙන් ලියවිලි වල අත්සන් කලේ දරා ගන්න බැරි වේදනාවෙන්.
මයුදා දොර වහන් යනවාත් එක්කම සමුද් අත් දෙකෙන්ම ඔලුව අල්ලා ගත්තේ දුකටයි කේන්තියටයි.
එකවරම නැගිට්ට සමුද් කෙල්ලගෙ පස්සෙන් ගියේ කොල්ලාත් මේ දේවල් වලට සම්බන්ධය හින්දා වගේම මේ පටලැවිල්ල ලිහා ගන්න ඕන නිසා….
විමුද් කෙල්ලගෙ ඇස් දිහාම බලාන් හිටියේ දුකින්.
මයු…
මට ආයේ හැරෙන්න බැ විමු…
මන් අමාන්ගෙ වෙලා ඉවරයි…
අපි දෙන්නා වෙන් වෙන්න බැරි තරමට බැදිලා ඉවරයි…
අමාන් මුලු උදේ වරුවම තද නින්දේ ඉද්දි මයුදා කොල්ලාට බැන බැනම ගේ අස් කලේ ඉක්මනට ඔෆිස් යන්න ඕන හින්දා.
ඒත් ඊයෙ වෙච්ච් දේවල් හින්දා කොල්ලා එක්ක හරියට මේ හැමදෙයක් ගැනම කතා කරන්න ඕන කියලා කෙල්ල හිතුවේ සවිනි ගැනත් කල්පනා කරන ගමන්….