හතරවන කොටස…….. “මම බලාගෙන හිටියෙ.වව්නියාවෙ ගියපු උඹ නෙවෙයි ආයි ආවෙ.උඹ මාර රිලැක්ස් එකේ බස් එක වව්නියාවට අරන් ගියෙ.ඒත් අර නංගි මැදවච්චියෙන් නැග්ගට පස්සෙ උඹ මාර දාර්ෂණික මූඩ් එකක ඉන්නෙ.” “අනේ මන්දා තුෂාර අයියෙ.මගේ හිත දැන් හෙන බරයි.යද්දි තිබ්බ නිදහස දැනෙන්නෙ
සමීර මුහුණ හෝදගෙන ඇවිත් බස් එකට නැග්ගෙ ප්‍රාර්ථනා ඉන්නවද බලලමයි. අැය සමීර දෙස බිය මුසු මුහුණෙන් අසුනේ සිටම බලාසිටියා. යන්තමින් හිනාවූ ඔහු බස්රථය පණගැන්වූයේ තුෂාරගේ ප්‍රශ්නවලට උත්තර දෙන ගමන්මයි. “කොහෙද බන් ගියෙ.මම උඹව හැමතැනම හෙවුවා….” “ආ…මං මූණ පොඩ්ඩක් හෝදගෙන එන්න
“අම්මා, අයියා කෝල් කරාද.බස්එකක් කීයට තියෙනවද දන්නෑ….” “ඔව් කථාකළා චූටි දූ …රෑ බස් එකක් තියෙනවලු.දහයයි කාල වෙද්දිවත් පාරට ඇවිත් ඉන්න කිවුවා.ගම්පොල යන බස්එකක්.ඔයාට කැම්පස් එක ලඟින්ම බහින්න පුලුවන්…” අම්මා ප්‍රාර්ථනාට එහෙම කිවුවම මෙතෙක් ඇය තුල තිබූ බය ටිකක් නැතිවුණා. ඇය
“අම්මේ මං ගිහින් එන්නම්.” සමීර අම්මට දණගහලා වඳින ගමන් එහෙම කියාගෙනම වැඳලා නැගිට්ටා. “අනේ පරිස්සමින් පුතේ.මේ ටිකේම වැස්සනෙ.පාරවල් ලිස්සනවා ඇති.හයියෙන් එහෙම යන්න එපා.රේස් යන්නත් එපා….” තමන්ගෙ පළවෙනි ගමනෙදිම අම්මගෙන් ලැබුණ උපදෙස් ටික සමීර පුලුවන් තරම් ඔලුවට දාගත්තෙ අම්මට හිනාවකුත් දාලයි.ඒගමන්ම
“විලි ලැජ්ජාව කියලා දෙයක් නෑ පුතා, විලිලැජ්ජාව කියන්නෙ සෙලවෙන මනසට….” අන්න එහෙම හිතලා තමා යකුනෙ හිත හදාගෙන මෙහෙම හතර විලිලැජ්ජාවක් නැති වැඩ කලේ..ඒ ලැජ්ජ නැති වැඩ මම ම ලියල මේකෙ පෝස්ට් දාන්නෙ….. අපි ඇවිල්ලා ත්‍රිපිටකය දෑතෙ දරාගෙන,ධර්මචක්කරේ ඔලුවෙ නමාගෙන ඉපදිච්ච