දවස් කිහිපයක්ම විතාන නිවසේ රැදුන තරුනයින් මානම්කුල ගැන හුගක් දෙවල් කතා කරන ගමන් ඒ විස්තර එකතු කර ගත්තේ මානම්කුල යන්න කලින් අවම හොඩුවාව හරි එකතු කර ගන්න ඕන නිසා. ඒත් අක්ශි ඒ දිහා බලාන් හිටියේ නොව්මනාවෙන්. මානම්කුල අවුරුදු ගානකට කලින් වගේ කෙල්ලගෙ මතකයේ තිබ්බා වගේම දැන් වෙන දේවලුත් කෙල්ලට චායාවක් වගේ දැනෙනවා.
•• හස්ති වාරන් වර ආරන්…
සක් දුන් දෙවි වාරන්
අති බැමි බිඳ වාරන්
ගිරිකුල සාපි වාරන්
දොහොත් මුදු දී වාරන්
ගිරිපඬුරු අරබන් මේ වර ආරන්… ••
අක්ශි කවුරු කිව්වාත් නතර වෙන්නෙ නැ. කෙල්ල අධිෂ්ඨාන කරාන් ඉවරයි. කෙල්ල වෙනුවෙන් නෙවෙයි. මානම්කුල යුක්තිය වෙනුවෙන්.
හැමොගෙම සුහද පිලි ගැනිමෙන් පස්සෙ අවදානය තිබ්බෙ තාමත් අක්ශාටයි නිදුක්ටයි පිටි පස්සෙ ඉන්න අක්ශි දිහාට. ගිතා ඇස් වල කදුලු පුරවාන් බලාන් හිටියේ ආදරෙන්.
මිති දුව නේද… එන්න මැනික… අපි කොච්චර ආසාවෙන්ද අපි හිටියේ… පොඩි කාලේ දැක්කාට පස්සෙ… දු සුරන්ගනාවියක් වගේ… දහම් අනෙ මේ පොඩි කෙල්ල……
මානම්කුල වසාගත් සීතල මහ වරුසාව අස්සෙ තනි උන මානවි කදු මුදුන දිහාම බලාගෙන හඩා වැටුනේ මානම්කුල දෙවියන්ට ඇහෙන්න. ඒත් කෙල්ලගෙ කන්නලව්ව අහන්න දෙවියො ආවේ නැ. වැහි වතුරට බොද උන ඇස් සීතලින් වෙව්ලන ගත මානවිට තවත් එක පියවරක් තියන්න බැ.
මානම්කුල දෙයියො……
ටොනි නිවාන් අතේ හිටපු පුන්චි අක්ශව අතට අරන් නිවාන්ව වැලද ගත්තේ කෙල්ලො දෙන්නාව නිවාන්ට බාර කරන ගමන්.
මගෙ කෙල්ලො දෙන්නාව බාරයි නිනි… ඇස් දෙක වගේ බලා ගන්න… මොනවාම හරි ප්‍රශ්නයක් නම් මට ඒ වෙලාවෙම කියන්න… පුතා දන්නවානේ… මන් ඕනම දෙයක් කරනවා… මට කරන්න බැරි දෙයක් නැ……