ටික වේලාවකින්ම කුරුණෑගල රෝහලට එන්න අසංකටත් නෙතුලිටත් පුලුවන් උනා…අසංක තනිවම රෝහලතුලට යන්න උත්සහ කලත් නෙතුලි කැමති වුනේ නෑ.. “අයියා ඔහොම ඉන්න.මමත් එනවා….” “නෙතූ ඔයා ඉන්න..මම ගිහින් බලලා එන්නම් එයා මෙහෙද කියලා…..නැත්නම් අපිට කොළඹ යන්න වෙනවා..” “කමක් නෑ අයියෙ මමත් එනවා….”
නෙතුලි කාර්එකේ දොර ඇරලා බස් එක ළඟට දිවුවා.අසංකටවත් ඇයව නතර කිරීමට නොහැකි වුනා…..බස් රථය ළඟට ගොස් ඇය එහි මුහුණ වසා තිබූ කලුපැහැ ටෙන්ට් රෙද්ද පැත්තකින් ඉවත් කලේ දෑස් වසාගෙනමයි….ඇයට බස්එක එහෙම බලන්න ශක්තියක් තිබුණෙ නෑ….ඇය දන්නවා බස්රථයට සිදු වී තිබුණු
නෙතුලි කාර්එකේ දොර ඇරලා බස් එක ළඟට දිවුවා.අසංකටවත් ඇයව නතර කිරීමට නොහැකි වුනා…..බස් රථය ළඟට ගොස් ඇය එහි මුහුණ වසා තිබූ කලුපැහැ ටෙන්ට් රෙද්ද පැත්තකින් ඉවත් කලේ දෑස් වසාගෙනමයි….ඇයට බස්එක එහෙම බලන්න ශක්තියක් තිබුණෙ නෑ….ඇය දන්නවා බස්රථයට සිදු වී තිබුණු
“හායි නෙතූ ගුඩ් මෝර්නින්……” “ගුඩ් මෝර්නින් ලෝචනා….” “ඉතින් ඉතින් ….අපේ සුබපැතුම් ඔයාගෙ මිෂන් එක කම්ප්ලීට් කළාට…” “ඒක අපේ මිෂන් එක….මගේ නෙවෙයි.අපි හැමෝගෙම…..” “ඕකේ ඕකේ…කවුද මේ හැන්ඩ්සම් බෝයි.අඳුන්නලා දෙන්නෙ නැද්ද අපිට….?” ලෝචනා ඇසුවේ සිනාසෙමිනි.සී අයි ඩී ඔෆිසර්ස්ලාගෙන් නෙතුලිව මුලින්ම පිළිගත්තේ ඇයයි….
“මේ ඒක නෙවෙයි ඔයා මොකද්ද ඇහුවෙ දැනුනද කියලා.මොකක්ද ඒ……? “ ” ඔයාට මතකද සුදු අයියේ එදා මේ ගහ මල් හැලුවෙ මගේ ඇඟට විතරයි.එදා මං ප්‍රාර්ථනා.අද අපි දෙන්නවම මේ ගහ මේ ලස්සන රොබරෝසියා මල්වලින් නෑවුවා…අද මම නෙතුලි. ඔයාටයි ප්‍රාර්ථනාටයි එකතුවෙන්න බෑ