තම නිවසේදී තමා කෑ පිගානවත් නොසේදූ ,මගේ ප්‍රේමවන්තයාට,විවාහවී ඔහුගේ නිවසට මා කැන්දාගෙන ආ පලමු දා මාගේ ආදරණීය නැන්දම්මා ,අවුරුදු 28ක් තම පුතු ආදරයෙන් උකුලෙහි තබාගත් හිස අතගාමින් “චූටි පුතේ දැන් ඔයා කසාද බැදලා,දුවත් රස්සාවක් කරනවා,දුවට හැමදේම තනියම කරගන්න බෑ.දුවටත් ගෙදර
අක්කාගේ කොල්ලා පොඩි කාලේ.. මේ සිද්ධිය වුනේ කොල්ලා කීය පන්තියේ ද කියලා මට දැන් මතක නෑ..සිද්ධිය මතකයි… ගුරු දෙගුරු සමිතියට අක්කා ගිහින් ඇවිත් මුහුණ එක්ක රතු වෙලා ඉන්නවා කේන්තියන්…අපි මොකද කියලා ඇහැව්වම තමා විස්තරේ කිව්වේ…… ඉස්කොලේ දී පන්ති භාර ගුරුතුමිය
මේ සිද්ධිය වුණේ මගේ මුල් ම රාජකාරි ස්ථානයේ ඉන්න කාලේ.. ඒ දවස්වල අපිට පුහුණු සැසියක් සඳහා කොළඹට එන්න සිද්ධ වුණා.. ඒ ගමන සංවිධාන කටයුතු මට සෙට් වුණා කොහොම හරි.. පුහුණු සැසියක් කිව්වට එවකට බලය තිබූණු දේශපාලනඥයන් කිහිප දෙනෙක් සැසිය සමාරම්භක
කැම්පස් ඉන්න දවස් වල හොස්ටල් කැන්ටිමේ හරි ෆැකල්ටියේ කැන්ටිමේ හරි කෑම කන අපිට පිටින් කන්න ලැබෙනවා කියන්නේ ඉතිං රජ මඟුල් තමා. එකත් දානේ ගෙයක් නම් ඉතීං කියන්න ඕන නෑ නේ.. රත්නපුර පැත්තේ අපේ යාලූවෙකගේ ගෙදර දානයක් කියලා අපි හතරක් යන්න
මගේ පියා මීට වසර දෙකකට පමණ පෙර හෘදයාබාධයකට මුහුණ දී මරණය පෙනි පෙනී ජීවිතය ගලවාගත් අයෙකි.. ඉන් අනතුරුව ඔහුව ඉක්මන් බයිපාස් සැත්කමකට යොමු කරවීම වෛද්‍ය නිර්දේෂය විය.සහෝදරයන් දෙදෙනාම තාත්තාව එවැනි සැත්කමකට භාජනය කිරීමට අකමැතිවූ හෙයින් මේ සදහා ප්‍රතිකාර ලබාගන්න ගමන්