“අම්මේ මම ආවේ මේ.. ලයිට් කපන්න..” “හරි මහත්තයා… ඔන්න ඔය ආපු වැඩේ කරලා යන්න…” එවකට මා විදුලිබල මණ්ඩලයේ සේවකයෙක් ලෙස එම නිවසට ගියේ.. විදුලිය විසංඳි කරන්න, මොකද ඒ ගෙදර බිල මාස කිහිපයක් තිස්සේ ගෙවා නොමැති නිසා.. විදුලිය සිඳලීමේ නියෝගය නිකුත්කර
ඕනම කෙනෙක්ගෙ ජීවිතේ සුන්දරම පරිච්ඡේදයක් තමා විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතය කියන්නෙ. ඒ කාලෙදි වෙන අමතක නොවන සිද්ධි ඉහේ කෙස් ගානට ඇති. මේ පොටෝ එක දැක්කම ඔය පොටෝ එක ගහලා විනාඩි පහකින් විතර මට වෙච්ච කුජීත සිද්ධියක් මතක් උනා. අපි රුහුණෙ දෙවන වසරෙ
මගෙ යලුවෙක්ගෙ අත්දැකිමක් “අම්මො මේ බබාගේ කැත.. කලුම කලුයී.. මෙයා බඩේ ඉද්දී සිගරට් බීලද කොහෙද… අප්පෝ තොල් වල කලූ පාට.. නලලක් ඇත්තෙම නෑ… ඇගේ මවිල් ගොඩායී හරියට වලස් බබෙක් වගේ.. ලොකු උනාම සැලුන්වලම ඉන්නවෙයි… කියලා මගේ මහත්තයාගේ නංගී චූටී රත්තරන්
මේ ලෝකේ බහුතරයක් දෙනා ඔබ මම ඇතුලුව Heart break නැත්තම් දරුණු විදියේ හදවත් බිදීමකට මුහුණ දීලා ඇති.ඒ බිදීම නිසා කී දෙනෙක් අද වෙද්දී සාර්තක වෙලා තියෙනවද?එහෙම සාර්තක වෙන්න පුලුවන්ද ? මම කියනවා ඔව් පුලුවන් ඔබට මට මේ හැමෝටම දරුණුම හදවත්
මේ අලකලංචිය උනේ මේ උන්දෑ ඇංගලන්තෙ ගිය අලුත සිස්‍යයෙක් වෙලා ඉන්න කාලෙ ටෙම්පිං ජොබක්.. ඒ කිව්වෙ තාවකාලික රැකියාවක නිරත වෙච්ච අවස්ථාවක. ඉතිං ගානක් හොයාගන්න මම සෙන්ට්‍රල් ලන්ඩන් වල බ්‍රිටිෂ් ඉන්ඩියන් – ඩට්ටානි කියන ගුජරාටි මෑන් කෙනෙක්ගෙ කෝනර් ශොප් එකක ඇසිස්ටන්ට්