හලෝ මා ප්‍රියාදර හිතමිත්‍ර සියලුම මිතුරනි.අද මා මෙතනට පැමිණියේ කතාවක් ඔබ හමුවේ තැබීමටයි. මෙය නිකන්ම නිකන් කතාවක් නොව මටම උනු හරි ලස්සන පජාත කුජීත සීන් එකක්ය.. ඉතින් මෙහෙමයි කේස් එක.. අපි කතාවට බහිමු.. දියරෙදි ගහන් බහින්න එපා ඕක ගැලවිලා ගියොත්
අවංකවම සිනාවෙන්නේ කිරිදරුවන් පමණි. ටික කාලෙකට කලින් අහපු එකක්. මොකා කිව්වත් ඒක කිව්වත් පට්ටපල් බොරුවක්. උන් තරං සටකපට, කෛරාටික, අණ්ඩපාල ඩයල් ලොවෙත් නැත. බොරුවට අඬන්න, මංඤාවට හිනාවෙන්න, වාසියට හුරතල් වෙන්න දන්න උන් තවත් නැත. මේ තත්පරයේ කඳුලු පෙරෙන්නට අඬන එකාම
හුග කාලෙකින් කතාවක් ලියන්නේ. ගොඩක් අය ඇහුවා කො අනේ ඔයාගෙ කතාවක් නැද්ද කියලා. මන් මේ දවස්වල ජීවිතේ ගැන බොහොම බරසාරව හිතන්න පටන් අරන් ඉන්න නිසා නැගිටිනකොට පාන්දර දහයවත් වෙනවා. ඔව් ඔව් ගෑණු ළමයි හැදෙන්නෙ එහෙම තමයි. දවසක් දෙකක් නැගිටින්න පරක්කු
(දඩිබිඩිස්ගේ හඬින් කියවා බලන්න) පස්සෙන් එලෝගෙන එන සද්දන්තයෙක් වගේ දුවගෙන එන්ටෙ කවුද හැබෑටම ඈ? ඇන්ඩෘ රසල්වත්ද? ටිකක් ලං වෙලා බැලුවනං? හෑ…. සුරංග ලක්මාල් නේද? පන්දුව දමන්ටයි සූදානම. හපොයි… විකට් නේද. අලියන්ට ගුනයන්ට නලියන්ටමයි හිත කියනවනෙ. දනුශ්ක ගුනතිලක ආපයිම්ම ක්‍රීඩාගාරයට යන්ටයි
එදා උදෑසන පවා ඇය අවදි වූයේ තම පුතුගේ ඝාතකයා එල්ලුම් ගසට යවනු බැලීමේ පරම චේතනාවෙනි. ඝාතකයා පුටුවක් මතට නංවා ඔහුගේ ගෙලට තොණ්ඩුවක් දමනු ලැබූ විට, පුටුව පෙරළා දමා ඔහු එල්ලීමට සැලැස්වීමෙන් පළිය ගැනීමට ඉරානයේ නීතියට අනුව ඇයට අවස්ථාව හිමි ය.