වෛද්‍යවරුන් පැවසුවේ තව සතියක් යාමට පෙර සමීරට පෙර තත්වයට ඇවිදගතහැකි වන බවයි….රොබෝවරුන් මාර්ගයෙන් රෝගීන්ව ඇවිද්දවන නිසා අනතුරු අඩු වීම ඒ රටවල රෝහල්වල තිබූ සුවිශේෂීතාවයයි… ඒ නිසාම ලංකාවේ වෛද්‍යවරුන් නිර්දේශ කරන කාලයට වඩා අඩුකාලයකින් රෝගීන් සුවවීම ඒ රටවල ස්වාභාවයයි…මේ ගැන නෙතුලි
ඒගමන්ම අනුහස් පෑලියගොඩ බලා පිටත් වුනා….සචිනිගෙන් ප්‍රයෝජනයක් ගැනීමට නොහැකිවීම ගැන ඔහුට තිබුණේ පසුතැවීමක්…කෙසේ හෝ පසුදා ඇයව තමන්ගේ කරගැනීමටයි ඔහු වාහනයේ යනගමන් සිහින දැක්කෙ… දිනූෂාට එසැනින්ම නෙතුලි ඇමතුමක් ගත්තා…. “හෙලෝ දිනූ……දැන් එන්න ඔයා ඉන්නතැන ඉස්සරහා පාරෙන් එහාපැත්තෙ තියෙන ලොකු ගහ ළඟට…..”
“මේ…..සචිනි මට ඔයාට දෙයක් කියන්න තියෙනවා.ඔයා මංගැන වැරදියට හිතයිද දන්නෙත් නෑ…..” “අනේ නෑ…ඕන දෙයක් කියන්න අනුහස්.මං දැන් ඔයාගෙ නෙ….ඕන දෙයක් කියන්න…” “….ඔයා ඉතින් තාම මගේ වෙලා නෑනෙ සචිනි එහෙම කිවුවට….” “ඒ කිවුවෙ අනුහස්?” දිනූෂා කතාකලේ කිසිවක් නොදන්න ගානට.අනුහස් එන්නෙ කොතනටද
“මොකක්!!!!…..ඒ තිරිසනා….ඌ එහෙම එකෙක් කියලා මං දැනන් හිටියනම් කවදාවත් ඒවගේ එකෙක්ව ආශ්‍රය කරන්නෑ…පවුලෙම එකෙක්වගේ හිටියෙ එහෙනම් ඕකට තමයි…..” “අයියා…ප්ලීස් සන්සුන් වෙන්න…..ඔන්න ඕකයි මම ඔයාට මෙච්චර දවසක් මේක නොකිය හිටියෙත්…..ප්ලීස් අයියා….මේගැන කාටවත් දැනගන්න තියන්න එපා….එහෙම වුනොත් මගේ උත්සහය වතුරෙ….ප්ලීස් අයියා…..” “ඒත්
“කවුද අර ගර්ල් අනුහස් අයියේ….?” “අනේ දන්නෑ නෙතූ……මාත් එක්ක කථාකළා.ඉතින් මමත් කථාකළා මනුස්සකමට…එච්චරයි…” “එහෙමද…ඒ ගර්ල් නම් ගොඩක් ලස්සනයි නේ අනුහස් අයියේ….?” “හ්ම් ටිකක් ලස්සනයි…ඒත් ඔයා තරම් නම් නෑ සුදූ….” එහෙම කිවුවත් අනුහස්ගෙ හිතේ තිබුණෙ නම් වෙනත් පිලිතුරක්…මේ වනවිට නෙතූට ඉහලින්