ඇදේ හරි බරි ගැහිල ඉදගෙන මින්දු එයයි සනුල්ගෙයි අප්සරාගෙයි පලවෙනු හමුවීම ගැන එයාගෙ යාළුවා සිතූට විස්තර කරන්න ගත්තා…….. මේ ඒ අතීත හමුවීමයි… මින්දුලි කියන්නේ පොඩි කාලෙ ඉදන්ම හරිම හිතුවක්කාර ළමයෙක් .එයගෙ අම්මයි තාත්තයි සාමන්‍යය මිනිස්සු මින්දුගෙ තාත්තාසාමන්‍ය රැකියාවක් කරේ අම්මත්
කවුරු කොහොම නැතැයි කීවත් කොයි කොයි වීරයටත් ඇති බිරාන්ති ගැන මේ ඇත්තෝ නොදන්නවා නොවෙයිනේ. එහෙව් බයක් ඔන්න මටත් තිබුනලු. දැනුත් තියේලු. ඉස්සරහටත් තියේවි මයෙ හිතේ. ඔන්න ඔයි බය ගැන තමයි ආයුබොවන්ඩ අද මයේ කතාව. ඔන්න ඉතින් මං පුංචි සන්දියේ අකුරු
මා අද මෙතනට පැමිනියේ මගුල් කතාවක් කියන්නයි. මන් සුටිම කාලෙ මල්කුමාරියන්ට හිටියා මිසක් සම්‍තින්ග් එකක් හොයාගන්න විදියක් තිබ්බෙ නැ. ඒ කීවෙ මාව අර ජයමංගල ගාතා කියන්න කවුරුත් ගත්තෙ නෑ. මන් සෑහෙන අප්සට් එකෙ හිටියෙ ඕකට. කොහොමත් තනියම සුතියක් අල්ලන්න දුන්නෙම
“නෙතුලි අහන්නකො පැටියො.නගින්න අපි යමු.ගිහින් තනියම කතාකරන්න පුලුවන් නිදහස් තැනකට ගිහින් කතාකරමු…..” “අනේ අනුහස් අයියා ප්ලීස්….ඔයා වාහනේ දාලා එන්නකො…අපි පයින් යන ගමන් කතාකරමු….” “මොකක්ද ලමයො…මං හිතුවා ඔයා තනියම මාත් එක්ක කතාකරන්න ඕනි නිසා ටවුන්එකට එන්න කිවුවෙ කියලා….මොකක්ද ලමයො මගේ බලාපොරොත්තු
කලබලයක් කියලා තේරුණ නිසාම නෙතුලි ඉක්මනින්ම ලෑස්තිවෙලා පහල තට්ටුවට ආවා.අසංකත් ඒ වෙද්දි ලෑස්ති වෙලා බලන් හිටියෙ නෙතුලි එනකල්…. “තාත්තා….කාර්එකේ යතුර දෙනවද?” “පුතා අර ළමයා බ….” අසංක තාත්තට ඉතුරුටික කියන්න ඉඩ දුන්නෙ නෑ….එහෙම කළොත් නෙතුලි සියල්ලම දැනගන්නවා….මේ ආරංචිය ඇයට කලබලයෙන් කිවුවොත්