“ඇයි බන් ප්‍රාර්ථනා උඹ ලෙක්චර්ස් ඉවරවෙලා ආව වෙලාවෙ ඉඳන් කල්පනා කරන්නෙ.මොනවද උඹට ඔච්චර තියෙන ප්‍රශ්න.අපිට කියන්න බැරි දෙයක්වත්ද?” නිමේෂා ඇසුවේ බලා හිඳ බැරිම තැනයි.ඔහේ බිත්තියක් දෙස බලාගෙන ප්‍රාර්ථනා කල්පනා කරන්නේ කුමක්දැයි නිමේෂාහට වැටහීමක් නොවුණි. “මේ……උඹට මං කියන දේ ඇහෙන්නෙ නැද්ද
“අම්මේ ,තාත්තේ මම ගිහින් එන්නම්…..” සමීර සුපුරුදු ලෙස වව්නියා යාමට මවගෙන් හා පියාගෙන් ආශිර්වාද ලබාගෙන නිවසින් පිටත් වුනා.නමුත් ඊයේ තරම් උද්‍යෝගිමත් බවක් ඔහුගෙ මුහුනෙන් පෙනුනෙ නම් නැහැ. ඒ බව දුටුවෙ අඳුරෙ උවත් ඔහුගේ සහයක තුෂාරයි. “මොකෝ බන්.ඊයෙ තිබ්බ එළිය කෝ
අපේ කාලෙ නම් හාන්දුරුවනේ ශිෂ්‍යයත්වය සමත්වීමට අවශ්‍ය වූයේ ලකුණු 113කි. මට ලැබුණේ 112කි ලකුණු 1ක් හෝ 2ක් අහිමි කරගත් ඒ ඓතිහාසික ප්‍රශ්නය මෙසේය. විදුලි පේනු ආදියෙහි විදුලිය තිබේදැයි දැනගන්නට භාවිත කරන උපකරණය කුමක් ද? පිළිතුර ටෙස්ටරය බව මම තක්කෙටම දැන
ඉස්කෝල කෙල්ලෝ (විනීත විදියට කිව්වොත්) වොස්රූම් යන්නේ දෙන්නා දෙන්නා අත් අල්ලාගෙන ය.ඒ මොන එහෙකටදැයි කියා මා දන්නේ නැත.හැබැයි කෝමහරි,ඒක එහෙමය.මේ යෝදයා එන පොට මොකද්දැයි දැන් ඔබ කලබල වනු ඇත.අපෝ කලබල නොවන්න.කතාව අවසානය වනතෙක් කියෙව්වොත් ඔබට සියල්ල තේරෙනු ඇත.කෙල්ලෝ දෙන්නා දෙන්නා
නංගීගේ මනාලයා අඩන එක නතර කරලා කෙල්ල කලේ ආයෙත් චිකන් එක්ක කෑම එකක් බෙදාගෙන කාමරේට ගියපු එක…යශ් යන්න ගියේ නොකාමයි…එකමයි ආයෙත් අරගෙන ගියේ… කාමරේට යද්දි යශ් හිටියේ දොර දිහාම බලාගෙන හරියට මන්දාකිණිව බලාපොරොත්තු උනා වගේ …මන්දාකිණි එනවා දැක්කා විතරයි අහක