මේ කියන්න යන්නෙ මං පිංවැඩ පොතක් ලියන්න කියලා පටන් ගත්තු පලවෙනි වෙනි පිංවැඩේ ගැන. කෙලින්ම ලොකුවගෙන්ම පිනක් කරලා තමා පිංවැඩ පොත ලියන්න පටන් ගත්තෙ. චුටි චූටි පිංවැඩ ගොඩක් කරලා තිබුනට ලියන්න ගිහින් නෑ. ඒත් කාට උනත් මාරයා අත වැනුවම කරපු
සමීර ප්‍රාර්ථනාවත් චතුරංග අයියාවත් පේරාදෙණිය නිවසට ඇරලවා ගම්පොල යාමට පිටත් වුනේ සැලසුමෙන් පිට සිදු වූ දේවල් ගැන සිතමින්. මෙසේ දින කීපයක් සාමාන්‍ය ලෙස ගෙවී ගියේ කිසිදු විශේෂත්වයක් නොමැතිවයි.බස්රථය කැකිරාව පොලීසියෙන් නිදහස් කලේ දින හතරකට පසුවයි.ඒ වැරදි කරුවන් අත්අඩංගුවට ගත් පසුවයි.බස්
රෑ එළිවන තුරු සමීරට නින්දක් තිබුණෙ නෑ.උදෑසනම පොලිස් නිලධාරියෙක් සිර මැදිරිය අසලට පැමිණියා. “අන්න තමුන්ට ඕ අයි සී මහත්තයා එන්න කිවුවා…” සිර මැදිරියෙන් එලියට විත් සමීර ගියේ ස්ථානාධිපතිතුමා සිටි කාමරයට. “ආ….එන්න එන්න….” පොලිසියෙ ස්ථානාධිපති වරයෙක් සිර කරුවකුට මේ ලෙස කාරුණිකව
මේ කියන්න යන්නෙ මම කැම්පස් ඉද්දි පලවෙනි බැජ් ට්‍රිප යද්දි වෙච්ච සිදුවීම් කීපයක්. මේ සේරම සිදුවීම් උනේ අපේ බැජ් එකේ ඉල්ලං පුපේ මාමයිට් ගාගැනීමෙන් සහ යන යන තැන කුජීත වී පජාත වීමට උපං හපංකම් ඇති චාටර් වීමේ රාජයෝගයකින් උපත ලද
ඇලඩින් ට වගේ “අරුම පුදුම පහනක්” තිබුණ නම්, මේ සේරම දේවල් අතෑරලා යන්න පුලුවන්නම්?