ඇය චතුම්යා දේවින්දි සේනාරත්න.හැමෝම ආදරේට ඇයව ඇමතුවේ චතූ යන ආදරණීය නමින්ය.ඇයට සිටියේ මව හා පියා පමණි.ගමේ පාසලේ දී හොඳින් ඉගෙන ගත් ඇය සාමාන්‍ය පෙල විභාගයෙන් A8,B1 ඉහල ප්‍රතිපලයක් ලබාගෙන සමත් වූයේ මව්පියන්ගේ දුප්පත් බලාපොරොත්තු වලට නැවුම් බවක් එකතු කරමින්ය. “අම්මේ
“අයියෙ පොඩ්ඩක් ඉක්මනට යමුද….” මම ත්‍රීවිල් එකේ අයියට කිවුවෙ අහිංසා මිස්ගෙන් බැනුම් අහන්න වෙයි කියලා බයට. “පේනවනෙ මල්ලි ට්‍රැෆික් එක.ඉක්මනට යන්න බෑ…” ඒකත් ඇත්ත. පේන තෙක්මානෙ වාහන පෝලිම.මට දාඩියත් දාලා.රස්නෙට වඩා බයටම.අහිංසා මිස් මට කොච්චර නපුරු උනත් මට එයාගැන පුදුම
මමත් කලබල වුනා එකපාරටම.මොකද කියලා.ඉක්මනට දිවුවෙ ඒකයි එයා ළඟට. “අක්කෙ ඇයි මොකද ප්‍රශ්නෙ…”මම ඇහුවෙ අඳුරන්නැතිවුනත් කෙල්ලෙක්ට කරදරයක් වෙලාවට පිහිට වෙන්න ඕන නිසා. “අනේ මල්ලි අර දුවන එකා මගේ හෑන්ඩ් බෑග් එක අරන් දුවන්නෙ.” අක්කා අඬඅඬම කියවනවා.ඒගමන් එයත් දුවනවා අරූගෙ පස්සෙන්.මොනවා
මගේ වෙලාවට බොරුවක් මතක් වෙන්නෙත් නෑ.”ආ අපේ සර් කැමතිද දන්නෑ ඒකට….” මට වෙන කියන්න දෙයක් නැතුව නිකන්ම කියවුණා. “ඒක ප්‍රශ්නයක් කරගන්න එපා.මම එයාට කථාකළා.මුලින් නම් කැමති වුනේ නෑ.මම මේකට ගොඩකාලෙක ඉඳන් එනහින්දා ඒ ඇඳුනුම්කමටයි එක්කන් යන්න කිවුවෙ.” “ඉවරයි…..”මට නිකන්ම කියවුණා.වෙලාවට
මම පොඩ්ඩක් ඉඳලා ඇඳුම දාගත්තා.ඒක ගානට.මටම කියලා මැහුවා වගේ.මම එතනින් එලියට එන්න හදන කොටම මාව හොයාගෙන වේටර් අයියා ආවා. “මේ මල්ලි ඔයාගෙ නම මොකක්ද?” “මම පවන් අයියේ…..” “මේ ඔයාට කෝල් එකක්.” “කවුද අයියේ”? ” අපේ බොස්.” “හෙලෝ සර්.මම පවන්………….” සර්