මං හැමතිස්සෙම වැටෙනවා. මම වැටෙන බව දන්න නිසා වැඩිය හීල්ස් දාන්නෙ නැ. මොකද එහෙම උනොත් මිනිස්සු හිතයි බැරි වැඩ කරන්න ගිහින්නෙ වැටිලා තියෙන්නෙ කියල. සෙරෙප්පු නැතුව ගියත් වැටෙන මට හීල්ස් මොකටද? වැටිලි හැප්පිලි වලට කප් ගහලා ඉන්නේ. නරකම දේ තමයි
අපි එතකොට ඒලෙවල්ස් කරනවා.. GIT කියලා විශයක් තිබ්බා දැනුත් තියෙනවද දන්නෙ නැහ්.. ඔය කාලේ BMICH එකේ එක්ශිබිශන් එකක් තිබ්බ ඉතින් ඒකේ කරන්න පොඩි පොඩි වැඩ තියෙන නිසා අපේ බැජ් එකෙන් කීප දෙනෙක් මිස් එක්ක එහෙට යන්න දාගත්තා.. ප්රිෆෙට්ස්ලට බ්ල්රේසර්ස් දාගෙන
“Raging Tiger” චිත්‍රපටයට විරුද්ධව මේ දවස් වල ලංකාවේ facebook පරිශීලකයන් ලොකු විරෝධතාවයක් දක්වනනේ. එතනදී ඒ චිත්‍රපටයේ ප්‍රචාරක පෝස්ටුවට comment කරලා, report කරලා විරුද්ධත්වය පළ කරලා තිබුණා. දහස් ගණනක් comments අතර නිතරම කියැවිලා තිබුණා “ලංකාවත් දැන් පප්ප ගම වගේ” කියලා. කිව්ව
පවන් හා ශෙනුල්‍යා බලාපොරොත්තු වූ වා සේම අහිංසා නිසල්ටත් නිසල් අහිංසාටත් ආදරය කරන්න ඔවුන්ටත් නොදැනීම පටන් ගෙන තිබුණි.ශෙනුල්‍යාගේ විවාහය සියලු දෙනාගෙම ආශිර්වාදය මැද හිතුවාටත් වඩා හොඳින් සිදුවුණි. ශෙනුල්‍යා වෙනුවෙන් විවාහයේදී නියෝජ්‍ය පොලිස්පති ප්‍රදීප් විජේසුන්දර මැතිතුමාද සදෙව් වෙනුවෙන් ඔහුගේ දෙපාර්තුමේන්තුවේ ප්‍රධානී
තුර්කි ජාතික ගෘහනිර්මාණ ශිල්පියෙකු විසින් නෝර්වේ රාජ්‍යයේ අඩි 1,982 ක ප්‍රපාතයක් මත ගුරුත්වාකර්ශනයට විරුද්ධ ආකාරයෙන් හෝටලයක් නිර්මාණය කිරීමට සැළසුම් කර තිබෙනවා. නෝර්වේ රාජ්‍යයේ දකුණට වන්නට පිහිටි, දැනටමත් ලොව පුරා සංචාරකයන්ගේ ආකර්ශනය දිනාගෙන ඇති ප්‍රෙයිකෙස්ටෝලන් නම් ප්‍රපාතය ඇතුළට වන්නට මෙම අපූරු
හතරවන කොටස…….. “මම බලාගෙන හිටියෙ.වව්නියාවෙ ගියපු උඹ නෙවෙයි ආයි ආවෙ.උඹ මාර රිලැක්ස් එකේ බස් එක වව්නියාවට අරන් ගියෙ.ඒත් අර නංගි මැදවච්චියෙන් නැග්ගට පස්සෙ උඹ මාර දාර්ෂණික මූඩ් එකක ඉන්නෙ.” “අනේ මන්දා තුෂාර අයියෙ.මගේ හිත දැන් හෙන බරයි.යද්දි තිබ්බ නිදහස දැනෙන්නෙ
සමීර මුහුණ හෝදගෙන ඇවිත් බස් එකට නැග්ගෙ ප්‍රාර්ථනා ඉන්නවද බලලමයි. අැය සමීර දෙස බිය මුසු මුහුණෙන් අසුනේ සිටම බලාසිටියා. යන්තමින් හිනාවූ ඔහු බස්රථය පණගැන්වූයේ තුෂාරගේ ප්‍රශ්නවලට උත්තර දෙන ගමන්මයි. “කොහෙද බන් ගියෙ.මම උඹව හැමතැනම හෙවුවා….” “ආ…මං මූණ පොඩ්ඩක් හෝදගෙන එන්න
“අම්මා, අයියා කෝල් කරාද.බස්එකක් කීයට තියෙනවද දන්නෑ….” “ඔව් කථාකළා චූටි දූ …රෑ බස් එකක් තියෙනවලු.දහයයි කාල වෙද්දිවත් පාරට ඇවිත් ඉන්න කිවුවා.ගම්පොල යන බස්එකක්.ඔයාට කැම්පස් එක ලඟින්ම බහින්න පුලුවන්…” අම්මා ප්‍රාර්ථනාට එහෙම කිවුවම මෙතෙක් ඇය තුල තිබූ බය ටිකක් නැතිවුණා. ඇය
“අම්මේ මං ගිහින් එන්නම්.” සමීර අම්මට දණගහලා වඳින ගමන් එහෙම කියාගෙනම වැඳලා නැගිට්ටා. “අනේ පරිස්සමින් පුතේ.මේ ටිකේම වැස්සනෙ.පාරවල් ලිස්සනවා ඇති.හයියෙන් එහෙම යන්න එපා.රේස් යන්නත් එපා….” තමන්ගෙ පළවෙනි ගමනෙදිම අම්මගෙන් ලැබුණ උපදෙස් ටික සමීර පුලුවන් තරම් ඔලුවට දාගත්තෙ අම්මට හිනාවකුත් දාලයි.ඒගමන්ම
“විලි ලැජ්ජාව කියලා දෙයක් නෑ පුතා, විලිලැජ්ජාව කියන්නෙ සෙලවෙන මනසට….” අන්න එහෙම හිතලා තමා යකුනෙ හිත හදාගෙන මෙහෙම හතර විලිලැජ්ජාවක් නැති වැඩ කලේ..ඒ ලැජ්ජ නැති වැඩ මම ම ලියල මේකෙ පෝස්ට් දාන්නෙ….. අපි ඇවිල්ලා ත්‍රිපිටකය දෑතෙ දරාගෙන,ධර්මචක්කරේ ඔලුවෙ නමාගෙන ඉපදිච්ච