පහුගිය ටිකේම හොල්මං කතා කියවලා මටත් මතක් උනා මට මීට අවුරුදු 9කට කලිං වගේ වෙච්ච සීන් එකක්. මගේ භාශාවෙන් කියනවනං හික් ගැවෙන සීන් එකක්.මේ කියන කාලෙ මං හිටියේ වාකරේ තිබ්බ කදවුරක. කදවුරට කියපු නම තමා සවර්ණම් බේස්. මං පානම කෑම්ප්
සෙනසුරාද හවස. “අම්මා නන්ගිට එහෙම මේවා පෙන්නනවා නෙමේ.” “නන්ගි දැන ගත්තම මොකද වෙන්නෙ ඕක දැක්ක කියලා” “එයාට මේවා දැක්කම ආසාවක් එයි. ඊට පස්සෙ හිතෙයි එයාටත් කොල්ලෙක් හිටිය නම් හොදයි කියලා. එයා තාම චුටි. ඕවා ඕන් නෑ දැන්ම.” මේ මොන මන්ගල්‍යක්ද
වයිබ්රේට් දාලා තිබුණ පෝන. හෙල්ලෝව්…. ලතාවට කියනව මේං ළඳක්. හෙලෝ කවුද මේ..? “ආනී…. ඔයාට මතක නැද්ද ඒයි…..?” හා ගෙස් කරන්න බලන්න….” මේකි හුරතල් වෙනව මේං ඒ පාර. මොන බෝට්ටුවක් ද මේ.. ඇයි යකෝ කටහඬ අඳුරගෙන මූණ මතක් කොර ගන්න කී
රැවටිලි හරි විවිධාකාරයි. හේතු ඇති ඒවට. ඒ ඒ අයට සාධාරණ.. ඒත් ඒ රැවටීමක් ඔස්සේ පාඩු ලබන කොට තමයි බඩේ අමාරුව හැදෙන්නේ. අනුන්ගේ පාඩුවකට උඩ දාගෙන හිනාවෙන අපි ම තව වෙලාවක අපේ පාඩුවකදි මහසෝන් සමයම නටනවා දුකට.. මෑත කාලෙක මං හොඳ
පාර මාරු වෙන්න කහ ඉර ළඟට ගියා.. ඇයි … මොකෝ..? හා සුදු ඉර ළඟට ගියා. පාර පනින්න හදනකොට,මෙන්න බොලේ වාහන එනවා එනවා ඉවරයක් නෑ. කහ (හෝ සුදු) ඉර ළඟට එනකල් එක වාහනයක් ආවෙ නෑ… අතුරු පාරේ ඇවිත් ප්‍රධාන පාරට දාන්න
ගෙදර ගියාම ආඩපාලි, බැණුම්, රැවිලි, ගෙරවිලි,නෝක්කාඩු, ඇනුම්පද වලින් අඩුවක් නෑ.නැති පස්න මේ හාදයට. හිත හොඳ එකා. ඉඳ හිට දුමක් ඇදල, සෙට් උනාම කරටි කැඩෙන්න නැතත් වදින්න සොට් එකක් දාන ඩෑල් එක. හැබැයි ගෙදර ට වෙනසක් අඩුවක් පාඩුවක් කරන් නෑ. දවසක්
ඕක්… ඔවෑක්……. ඕ……ක්…. යනව යනව ඉවරයක් නෑ.. ගමන පටන් අරන් විනාඩි පහක් ගියේ නෑ ගෙනාපු සොපින් බෑග් ඔක්කොම ඉවරයි. දැන් ඇඟට පණත් නෑ.. ඒ මදිවට වටේටම වමනේ ගඳ. යාන්තං ඇඳුමේ හලා ගත්තේ නැති උනාට, කවරේ මූණට ළංකරගෙන වමනේ කරන කොට,
කුඩා දරුවන් 7 දෙනෙකුගේ මිත්තනිය වන ඇය ප්‍රංශයේ පළමු කාන්තාවයි. එහෙත් ඇය සිය සැමියාට වඩා වසර 25 ක් වයසින් වැඩිය. ඒ පමණක් නොව ඇය සිය සැමියා තරුණ වයසේ සිටියදී ඔහුගේ නාට්‍ය ගුරුවරිය වශයෙන්ද කටයුතු කර ඇත. දැන් 67 වැනි වියේ
මේ දවස් වල කලාවක් ගෑවිච්චවත් නැති කෙල්ලො දෙන්නෙක් මුනගැහුනම… + ඒ හලෝ අර පොදූ මාරයි නේ.. – ඔව් අනේ ආදි.. + ඒකනේ. ඒකට මන් එක්ක යාලු උන එකා. – මන් යාලු වෙලා ඉන්න අයියටනම් එයා වගේම තරහ යනවා. + මාත්
මගේ සැමියා වෘත්තියෙන් ඉංජිනේරුවෙක්. මම ආදරය කලේ එයාගේ සෘජු බවට එයාගේ පළල් උරහිසේ මට දැනුන ආරක්ෂාවට උණුසුමට. වසර තුනක ආදර සම්බන්ධතාවයකින් පසුව අපි විවාහ වෙලා දැනට අවුරුදු දෙකක්. අවුරුදු දෙකක් යනකේට මට විවාහය එපාවුනා. ඒ විවාහ ජීවිතය වෙහෙසකාරී අත්දැකීමක්. මුල්