මේ ලඟදි මගේ යාලුවෙක්ට පොලිස් සහතිකයක් ගන්න මමත් ගියා පොලිසියට.යද්දි දන්න කියන මූනක් ඉන්නව පැමිනිලි අංශයේ හිටගෙන.පොර මාව දැකල අසරණ බැල්මක් දැම්ම.මමත් හෙමීට ලඟට කිට්ටු කරා + මොකෝ මල්ලි මේ පැත්තෙ – මේ ආව අයියෙ ලෙඩක් වැටුනනෙ + වලියක්ද –
ගොඩක් දෙනාට නටන්න පුළුවන් ගොඩක් දෙනාට පීනන්නත් පුලුවන්, හැබැයි කාටද පුලුවන්ද වතුර යට පිනන ගමන් නටන්න? එදිනෙදා අපි ගොඩබිමදි කර දේවල් වතුර යට දි කරන්න? ඔහු ඒ හපන්කම කරන්න පුළුවන් කෙනෙක් ඉන්දියාවේ ඉන්නවා. ඒ ඉන්දියාවේ ගුජරාට් ප්‍රාන්තයේ ජයිදීප් ගෝහිල්. කුඩා
මේක ඉස්කෝලෙ A/L කාලෙ කතාවක්. මන් හය වසරෙ ඉදන් 13 වසරට එනකන්ම නාට්‍ය හා රංගකලාව තමයි කරෙ. සමස්ත ලංකා පාසල් නාට්‍ය තරග වලින් මගේ ඉස්කොලෙත් අනිවාර්යයෙන්ම ප්ලේස් එකක් ගහනවා හැම අවුරුද්දෙම. අපේ ඉස්කෝලෙ බාලිකා පාසලක් නිසා පිරිමි චරිත කරන්නෙත් කෙල්ලොම
ප්‍රාර්ථනා ඒ විදියටම ඇස්පියාගෙන ටිකක් වෙලා සමීරගෙ පපුවට හිස තියාගෙන ඒ හදගැස්ම වින්දා. “පුංචි දොස්තර නෝනා……” “හ්ම්……..” ප්‍රාර්ථනා කෙටියෙන් උත්තර දුන්නෙ අැස්පියාගෙනමයි.ප්‍රාර්ථනාට ඇස් අරින්නත් ලෝභයි.තව ටිකක්වෙලා එහෙම ඉන්න තියෙනවා නම් කියලා ප්‍රාර්ථනාගෙ හිත මිමිණුවෙ. “අපි යමුද?….” “කොහේද.?ඇයි මෙච්චර ඉක්මනට සුදු
බහිරව කන්දෙ සුන්දරත්වය ප්‍රාර්ථනාව වෙනමම ලෝකෙකට අරන් ගියා.ඇත්ත තමයි.මැදවච්චියෙ කාෂ්ඨක ඉරිතැලුණු පොළවට වඩා මේ ප්‍රාණවත් පරිසරය කොයිතරම් සොඳුරුද.සමීර ඇයගෙ රසවින්දනයට බාධා නොකලෙ ඒ නිසාමයි. “පුංචි දොස්තර නෝනා….අපි යමු නේ දැන්.හවස් වෙලානෙ.ඔයාට හොඳ නෑ රෑවෙනකල් කොල්ලෙක් එක්ක ඇවිදින එක….” “ඉතින් මම