“මොන කරුමයක්ද දෙයියනේ මං මේ කරගත්තේ.මංවගේ මෝඩියෙක්.නිසල් කියනදේ නිකමට හරි ඇහුවනම් මෙහෙම වෙන්නෑනෙ.ඒ ළමයා මං හින්දා ගුටිකාලා ඉස්පිරිතාලෙ.මං මහ පව්කාරියක්”ඇය දවස පුරා තනිවම කියවන්නේ ඔය වචන ටිකයි.ඇයගැන අනුකම්පාකල එකම පොලිස් නිලධාරිනියක් එම පොලිස් ස්ථානයේ සිටියාය.චතූගේ පැත්තට සිටියේ මුලු නීති ක්ෂේත්‍රයේම
“ප්‍රවීන් දොර ඇරහන්.උඹ කිවුවෙනම් කොහොමද.උඹේ වැඩේ ඉවරඋනගමන් මට දෙනවා කියලා.උඹේ සුරංගනාවි මගේ කරගන්න ඉවසිල්ලක් නැතුව ඉන්නෙ මං”ඔහු උමතුවෙන් මෙන් කියාගෙන ගියේය.ඇය තමාටම දොස්නගා ගත්තේ කල මෝඩකම තේරුණ නිසයි.උදවුවක් ගතහැකි යමක් තිබේදැයි ඇය වටපිටාව බැලුවාය.එක් කාමරයක අඩි තුන හතරක පොල්ලක් වැටී
ප්‍රවීන්ගේ වියරු සිනාහඬ පරදා චතූ කලේ කඳුළු හලමින් හැඬීම පමණි.මෙතෙක් අම්මයි තාත්තයි තමාව හදාවඩාගැනීමට කල වෙහෙසත් ඇය ප්‍රවීන් නිසා ඔවුන්ට බොරු කල අයුරුත් මැවී පෙනුන ද කරන්නට දෙයක් ඉතුරුව නැත.සියල්ලට ප්‍රමාද වී වැඩිය.”අනේ ප්‍රවීන් මට මොකුත් කරන්න එපා.මං ඔයාටමයි පලවෙනියටම
දින දෙකකට පසු චතූට දැනගන්න ලැබුණේ පහරකෑමක් නිසා නිසල් රෝහල් ගතකර ඇති බවයි.එහෙත් ඒ ගැන ඇයට පසුතැවීමක් නොවිණි.” චතූ අපි හැමදාම පන්තියෙදි විතරයි හම්බවෙන්නෙ.හරියට කතාකරන්නවත් විදියක් නෑ ඔයත් එක්ක.යමුද හෙට පොඩි ගමනක්?”.ඒකොහෙද ප්‍රවීන්?”. ” ඔය ඉතින් ඔයා ප්‍රශ්න අහනවනෙ.විශ්වාස නැද්ද
චතූගේ සිතේ දෙමාපියන්ට දුරකතනය හසුවේවි යැයි බියක් තිබුණි.ඇයට දුරකථනයක් අරන් දෙන්නට තරම් චතූගේ මාපියන්ට වත්කමක් තිබුණේ නැත.චතූගේ පියා ඇයව උස්මහත් කලේ ලොතරැයි කූඩුවක ලොතරැයි විකිණීමෙනි.නමුත් කෙතරම් අගහිඟකම් තිබුනද ඇයට අඩුපාඩුවක් ඔවුන් නොකළහ. ” පිස්සුද චතූ,මට ඔයාව නැතිවෙන්නෙ නෑ.ඔයාව නැතිවෙන්නෙ දෙන්නෙත්
ඇය චතුම්යා දේවින්දි සේනාරත්න.හැමෝම ආදරේට ඇයව ඇමතුවේ චතූ යන ආදරණීය නමින්ය.ඇයට සිටියේ මව හා පියා පමණි.ගමේ පාසලේ දී හොඳින් ඉගෙන ගත් ඇය සාමාන්‍ය පෙල විභාගයෙන් A8,B1 ඉහල ප්‍රතිපලයක් ලබාගෙන සමත් වූයේ මව්පියන්ගේ දුප්පත් බලාපොරොත්තු වලට නැවුම් බවක් එකතු කරමින්ය. “අම්මේ
“අයියෙ පොඩ්ඩක් ඉක්මනට යමුද….” මම ත්‍රීවිල් එකේ අයියට කිවුවෙ අහිංසා මිස්ගෙන් බැනුම් අහන්න වෙයි කියලා බයට. “පේනවනෙ මල්ලි ට්‍රැෆික් එක.ඉක්මනට යන්න බෑ…” ඒකත් ඇත්ත. පේන තෙක්මානෙ වාහන පෝලිම.මට දාඩියත් දාලා.රස්නෙට වඩා බයටම.අහිංසා මිස් මට කොච්චර නපුරු උනත් මට එයාගැන පුදුම
මමත් කලබල වුනා එකපාරටම.මොකද කියලා.ඉක්මනට දිවුවෙ ඒකයි එයා ළඟට. “අක්කෙ ඇයි මොකද ප්‍රශ්නෙ…”මම ඇහුවෙ අඳුරන්නැතිවුනත් කෙල්ලෙක්ට කරදරයක් වෙලාවට පිහිට වෙන්න ඕන නිසා. “අනේ මල්ලි අර දුවන එකා මගේ හෑන්ඩ් බෑග් එක අරන් දුවන්නෙ.” අක්කා අඬඅඬම කියවනවා.ඒගමන් එයත් දුවනවා අරූගෙ පස්සෙන්.මොනවා
මගේ වෙලාවට බොරුවක් මතක් වෙන්නෙත් නෑ.”ආ අපේ සර් කැමතිද දන්නෑ ඒකට….” මට වෙන කියන්න දෙයක් නැතුව නිකන්ම කියවුණා. “ඒක ප්‍රශ්නයක් කරගන්න එපා.මම එයාට කථාකළා.මුලින් නම් කැමති වුනේ නෑ.මම මේකට ගොඩකාලෙක ඉඳන් එනහින්දා ඒ ඇඳුනුම්කමටයි එක්කන් යන්න කිවුවෙ.” “ඉවරයි…..”මට නිකන්ම කියවුණා.වෙලාවට
මම පොඩ්ඩක් ඉඳලා ඇඳුම දාගත්තා.ඒක ගානට.මටම කියලා මැහුවා වගේ.මම එතනින් එලියට එන්න හදන කොටම මාව හොයාගෙන වේටර් අයියා ආවා. “මේ මල්ලි ඔයාගෙ නම මොකක්ද?” “මම පවන් අයියේ…..” “මේ ඔයාට කෝල් එකක්.” “කවුද අයියේ”? ” අපේ බොස්.” “හෙලෝ සර්.මම පවන්………….” සර්