කොලපුවේ පස්ස තියන් ඇදගෙන ගිහිල්ලා, රබර් ටයර් එකකට කෝට්ටකින් තලලා වේගෙන්ම යවලා, කොස් කොළයක් ෆුට් සයිකලේට දාලා සද්දෙට පැදලා, කෝම්පිට්ටු ගහලා, සෙල්ලම් ගෙවල් හදලා, පොඩි මැටි හට්ටි වල උයලා, කොස් කොළෙන් ඔටුණු ආභරණ දාලා, ඇඳ උඩට කොට්ට දාලා අලියා පිටේ ගිහිල්ලා, පුටු කොට්ට වලින් බංකර් හදලා, ලස්සනම ටීක් බෝල එකතුවක් හදලා, ගස් වලත් ගෙවල් හදපු අපේ ළමා කාලේ අද කොහෙද?
ඒ කාලේ අපි අහපු ලස්සනම දේ තමයි, හෙට අපි ගමනක් යනවා, හෙට අපි පෙරහැරක් බලන්න යනවා වගේ වචන. ඒකට හේතුව වුණේ අපේ සතුට රැඳිලා තිබුණේ හරිම සරල ළමා කාලයකට.
කොල්ලෙක් විදියට මුලින්ම කියලා දරුණු සිතුවිල්ලක් පහළ වුණා නම් ඒ තමයි පෙරහැර බලන්න ගියාම අරගෙන එන කැප්රෝල් තුවක්කු පොඩිය. අල්ලෙන් එකක් තරම්වත් නැතත්, රෝසපාට පොඩි කාර්ඩ්බෝර්ඩ් රවුමේ ඇතුළේ තියෙන අපේ වෙඩි බෙහෙත් පටිය කියන්නේ අපේ උණ්ඩ ටික. තුවක්කුව වැඩ කරන්නේ නැති දවසට පෑනෙන් පැන්සලෙන් එහෙම ඇනලත් ඕක පිපිරෙව්වා.
මෙහෙම කාලයක් යද්දී අපේ වයස වගේම තුවක්කුවත් නවීකරණය වුණේ හරිම අපූරුවට. බෝල තුවක්කුව ආවේ අන්න ඒ විදියට. තැඹිලි පාට බෝල පැකට් එකක් එක්ක ගලවලා ලෝඩ් කරන්න පුළුවන් තුවක්කුව තරම් අඬලා ගත්තු සෙල්ලම් බඩුවක් නැති තරම්, අනේ ඉතින් ඒ අරගත්තම පූසෝ බල්ලෝ පේන්න බෑ. වීරයා වගේ තියලා පස්සේ පැය ගණන් උණ්ඩ හොයපු ඒ අතීතය ආපහු කවදා නම් එයිද?
ෆෝන් නම් කොහෙද ඒ කාලේ. ඔන්න ඔය රෙඩියෝ කෑල්ලටම ආවා වයර් එක අල්පෙනෙත්තක් තරම් වත් නැති හෙඩ් සෙට් එකක්. සිග්නල් අල්ලන්න ගස් උඩකට නගින්න ඕන. ඒත් ඉතින් HD කොලිටි නැතත් අපි පුදුම විනෝදයක් ඔය රේඩියෝවෙන් ලැබුවා.
වයි සිටි, අයි ජී අයි නම් මොනවද? ඔය බ්‍රිච් ගේම් එකේ තාප්ප කෑලි ටික එකට හදන්න අපි විඳපු දුක. ගහලා ගහලා බැට්‍රි බැස්සම කී සැරයක් නම් අඬලද බැට්‍රි ගෙන්න ගන්න සල්ලි ඉල්ලගන්නේ.
ටෙලස්කෝප් එක, ඔය දුරදක්නයක් අතේ තියෙන එක ඒ කාලේ හරි ලොකු ස්ටේටස් එකක්. මොකද හැමොටම නෑ. අයිතිකාරයා ඕක බෙල්ලේ දාගෙනමයි ඉන්නේ. පොඩි කලු නූල් පොටකින්. මහා ලොකු දුරක් නොපෙනුනත්, ලබපු සතුට ගැන කියන්න වචන නැහැ. වෙඩිතියාගන්න් සෙල්ලම් වලදී නැතුවම බැරි වුණු ආයුධයක් වගේ ඕක.
කොච්චර සෙල්ලම් කරත්, අපි පොතටත් අබ්බැහි වෙලා හිටියා. ඒ කාලේ අපේ වීරයා ශර්ලොක් හෝම්ස්. පොතක් එනකන් ඇඟිලි ගැනගෙන උන්නේ..
ඒකට අද,
ළමා කාලය සමානයි පරිඝණකය සහ දුරකථනය. ඇත්තටම දැන් උපදින උන්ගේ ළමා කාලය ගැන තියෙන්නෙ අවංකවම දුකක්.
උපුටා ගැනීම: ලයාන් ඉරංග හේවා යද්දෙහිගේ