මම ජීවත් වෙන්නෙ කැනඩාවෙ. මමයි පුතයි ගියා හවස් වරුවක ඇවිදින්න අපි ආසම කරන මිටියාවතකට.මිටියාවතක් කිව්වට ඒක හරිම වචනයද කියල මට ෂුවර් නෑ.ඒ නිසා ඒ පසුබිම ටිකක් විස්තර කරන්න ඕනෙ.
එතන තියෙනවා විශාල කන්දක්.කන්දක් කිව්වට වැඩියෙන්ම තියෙන්නෙ අති විශාල ගල් කුට්ටි. පහළ හරිය ඝන වනාන්තරය උනාට කන්ද මුදුන පෙදෙස වැඩි වශයෙන්ම සමන්විත වෙන්නෙ ගල් පර්වත වලින්.
කන්ද ක්‍රමයෙන් බෑවුම් වේගෙන ගිහින් මේ කියන දීර්ඝ තැනිතලා මිටියාවත වෙනකන්ම දිවෙනවා.බෑවුම අවසන් වූ තැන සිට පේනතෙක් මානයට තිබෙන්නේ තැනිතලා භූමිය. ඒ භූමියේ වැඩිහරියක ඉරිඟු වවලා තියෙන්නේ.තවම ඒවා පොඩි පැල.හරියට වැඩුණු ඉරිඟු යායක් නම් ඒක ඇතුලට ගියාම පාර හොයාගන්න පවා අමාරුයි.
මේ මිටියාවතේ තරමක් පළල දිය පහරකුත් ගලාගෙන යන්නේ පින්තූරය සම්පූර්ණ කරන අලංකාරයද එක් කරමින්.මේ දියපහර අසබඩ ගලක් උඩ වාඩිවෙලා කකුල් දෙක සීතල වතුරට දාගෙන ඉන්න එක අපේ ප්‍රියතම අංගයක්.
ඉතින් අදත් ඒ විදියටම මායි පුතයි ඇවිදලා ඉවර වෙලා වතුරට කකුල් දෙක දමාගෙන මිනිත්තු කිහිපයක් ඉන්නකොට තමයි මම දැක්කේ වතුරෙ යම්කිසි අස්වාභාවික චලනයක්.
” පුතේ, වතුර උඩ පහළ යනවා වගේ පේනවද ඔයාට ?”
” ඔව් තාත්තී මාත් දැක්කා”
වතුර පාර ඒ තරම් වේගයෙන් ගලන එකක් නෙවෙයි නිසා මේ කම්පනය හොඳටම පේනවා.කුමක් හෝ අනතුරක ඉවක් මට දැනෙන්නට වූ නිසා මම වහාම පුතාත් සමඟ ගොඩට ආවා. එහෙත් ඒ අනතුර කුමක්ද යන්න ගැන මට කිසිම අදහසක් තිබුණේ නෑ.
කොහොම උනත් අද දවසට ඇවිදිල්ල ඇති කියලා සිතුණ නිසා ගෙදර යන්න පිටත් උනා. වාහනය නවත්වලා තියෙන්නෙ කන්ද අයින දිගේ සැලකිය යුතු දුරක් ඇවිදන් ගියාම තියෙන කැලෑ තීරුව හරහා වැටුණ කුඩා අඩිපාරක් අවසානයේදී හමුවන මාර්ගය අයිනේ. ඒ නිසා අපි ගෙදර යන්න හිතාගෙන දැන් මේ ඇවිදන් යන්නේ කන්ද දෙසට.
ඉතින් ඔහොම කන්ද පැත්තට ඇවිදගෙන යනකොට මහා හෙණ හඬක් ඇසුණා.ඇත්තටම එක් වරක් නෙවෙයි එක දිගට ඒ මහා බයංකාර ශබ්දමාලාව ඇහෙනවා.ශබ්දය එන්නේ කඳු මුදුන දෙසින් නිසා මම වහාම ඒ දෙස බැලුවා.මේ වෙද්දි අපි ඉන්නෙ කඳු බෑවුම දිගේ ඇවිදින ගමන් කන්දට ඉතා ආසන්නව.
එක්වරම කිසිවක් පැහැදිලිව නොපෙණුනත් වෙන්නට යන දේ මට විදුලියක් වගේ අවබෝධ උනා.කන්ද මුදුනේ තිබෙන මහා ගල් පර්වත ගැලවී මහා හඬ නගමින් පහලට පෙරලී එන බව මම වටහා ගත්තා. ඒ මහා ගල් පහළට අධි වේගයෙන් ඇදිල එන්නේ අපි දැන් මේ ඉන්න බෑවුම දිගේ බවත් ඒකෙන් වෙන්න පුළුවන් දේත් මගෙ ඔලුවෙ රූප පෙළක් වගේ මැවෙන්න ගියේ තප්පරයකටත් වඩා අඩු කාලයක්.
“පුතේ දුවමු” කියමින් මහා හඬින් කෑ ගැසූ මම පුතාවත් ඇදගෙන ආපස්සට හැරී දුවන්න පටන් ගත්තේ අපිට තිබූ එකම බලාපොරොත්තුව එය නිසා. පුතාව ඇදගෙන දිවීම සාර්ථක දෙයක් නොවන බව ඉක්මණින්ම වැටහුණේ ඔහු මා ඔහුව ඇදගෙන දුවන වේගයට දුවන්නට බැරි නිසා කීපවතාවක්ම පය පැටලී ඇද වැටුණු බැවිනි.
තවත් ප්‍රමාද වුවහොත් අප පසුපසින් අපව චප්ප කරදැමීමට වේගයෙන් පෙරළී එන මහා ගල් කුට්ටිවලට යටවීම ස්ථීර බව හොඳින්ම දැනගත් මම ක්ෂණිකව පුතාව ඔසවා ගෙන ජීවිතයේ කිසිදා නොවූ වේගයකින් දුවන්නට ගත්තා. ඒත් එක්කම ඒ තරම්ම විශාල නොවුවත් මිනිසුන් කීපදෙනෙක් පහ්සුවෙන් මරා දැමිය හැකි තරමේ ගල් කුට්ටියක් අපට එහා පැත්තෙන් අපිව පසුකරගියේ ඇඟේ ගෑවී නොගෑවෙන තරම් ආසන්නයෙන්.
පසුපසින් නොකඩවා ඇසෙන කැඩෙන බිඳෙන පුපුරන ශබ්දය කියාපෑවේ කන්ද මුදුන සිට පහළට ගල් ගැලවී ඒම තවමත් නැවතී නැති බවයි.ගැලවී එන ගල්වල යෝධ බවට අමතරව පහළට පෙරලී එන වේගය ඒවාට අති මහත් ශක්තියක් එක් කර තිබුණා.
මේ විදියට කොපමණ දුරක් දිව්වේදැයි මට නිනව්වක් තිබුණේ නෑ. කොච්චර දුර උනත් මට නවතින්න කිසිම අදහසක් තිබුණෙත් නෑ. මට ඕන උනේ පුතාට කරදරයක් නොවෙන්න හැකි තරම් වේගයෙන් හැකි තරම් දුරට ගමන් කරන්නයි. පුදුමයට කරුණ නම් පුතාව ඔසවාගෙන වේගයෙන් දිවීමේදී මට කිසිදු මහන්සියක් නොදැනීමත් මටම විස්වාස කිරීමට අපහසු අධි වේගයක් මගේ දිවිල්ලට එක්වී තිබීමත්ය. අනතුරු හමුවේ මිනිසුන්ට ලැබෙන සුවිශේෂී හැකියාවන් මෙය වෙන්න ඇති යන්න මට මේ කලබල අස්සේ වුවත් හිතුණා.
දැන් නම් ආරක්ෂිත යැයි සිතිය හැකි තරම් දුරකට අපි පැමිණ ඇති බව සිතුණත් මට නවතින්නට කිසිදු සිතක් පහළ උනේ නෑ.ඒ නිසා තවත් දුරක් වේගයද අඩු නොකර දිවගියේ අනතුර පහව ඇති බව සිතා නැවතීමේ අවදානමක් ගැනීමට කිසිසේත්ම නොසිතුණ නිසාය.
මෙසේ සෑහෙන දුරක් ගමන්කල බව මට තේරුම් ගිය නිසා පළවෙනිම වතාවට පසුපස හැරී බැලුවේ වේගය මඳක් අඩුකරන අතරේමය.මේ දිවිල්ල පුරාවටම පුතා කිසිවක් කිව්වේද නැද්ද මට මතකයක් නැත.කෙසේ වුවත් දැන් නම් නැවතී මඳක් බැලීමට සුදුසු බව සිතුණ බැවින් මම එසේ කළෙමි.
දැණුනේ මහා සැනසිල්ලකි. පෙරළී ආ මහා ගල් පර්වත බෑවුමද අවසන් වී තැනිතලාව දිගේද බොහෝ දුරක් පැමිණ තැන් තැන් වල නැවතී තිබෙනු දිස්වුනේ අපි නොදිව්වා නම් වෙනදේ ගැන හිතන්නටවත් ඕනෑ නැති තරමේ බිහිසුණු සිතුවිලි ඉතිරි කරමිනි.
දැන් හිතට දැනෙන්නේ විස්තර කළ නොහැකි තරමේ මහා සැනසිල්ලකි.ස්වප්නයකදී වුවත් මෙසේ ගැලවීම ලෙහෙසි දෙයක් නොවන නිසාය.
උපුටා ගැනීම: Asela S Rupasinghe