වේගවත්ම, මිනිසා විසින් සාදන ලද වස්තුව හයිපර්සොනික් ජෙට් හෝ අභ්‍යවකාශ යානයක් නොව විශාල මෑන්හෝල් ආවරණයක්! 
එක්සත් ජනපදය භූගත න්‍යෂ්ටික අත්හදා බැලීම් කිරීමට පටන් ගත් විට,ඉන් කුමක් සිදුවේදැයි කිසිවෙකු දැන සිටියේ නැත. පරීක්ෂණ කිරීමට එක් බෝම්බයක් 1957 ජූලි 26 වන දින අඩි 485 ක් ගැඹුරු පතුවළක පතුලේ තැන්පත් කරන ලද අතර, පිපිරීම පාලනය කිරීම සඳහා ටොන් භාගයක යකඩ මෑන්හෝල් ආවරණයක් ඉහළින් සවි කරන ලදී ඒ පිපිරවීමෙන් සිදුවන හානිය අවම කිරීමටය.. එ එහි පලපෑම කොතරම් භයානක වේදැයි නොදැන සිටී නිසාය.
ඉන්පසු පරීක්ෂණය සදහා බෝම්බය පුපුරුවා හරින ලද අතර ඉන් සුවිශාල අඅගාධයක් නිර්මානය විය. නමුත් පුදුමය මෑන්හෝල් කවරය කොතැනකවත් සොයාගත නොහැකි විමයි. පරීක්ෂණය සැලසුම් කළ තාරකා භෞතික විද්‍යාඥයෙකු වන රොබට් බ්‍රවුන්ලීට අවශ්‍ය වූයේ අධිවේගී කැමරා සවිකර අත්හදා බැලීම නැවත සිදු කර ආවරනයට කුමක් සිදුවූවාදැයි බැලීමටය.
එබැවින් තවත් අත්හදා බැලීමක් නිර්මාණය කරන ලද අතර, මෙවර අඩි 500 ක් ගැඹුරට බෝම්බය තබා ටොන් භාගයක මෑන්හෝල් ආවරණයක් ඊට ඉහළින් තබා තිබිනි. 1957 අගෝස්තු 27 වන දින ඔවුහු බෝම්බය පුපුරුවා හැරියහ. අධිවේගී කැමරාවල ආවරණයක් සටහන් වූයේ වලේ මුදුනෙන් ඉවත්ව අහසට විසිවන ආවරණය යි. පැයට සැතපුම් 125,000 කට වඩා වැඩි වේගයක් ගණනය කිරීම සඳහා බ්‍රවුන්ලී රාමු භාවිතා කර තිබිනි.
පෘථිවියේන් ගුරුත්වාකර්ෂනයෙන් මිදී ඉවත්වීමට අවශ්‍ය වේගය මෙන් පස් ගුණයකට වඩා ආවරණයෙ වේගය වැඩි වීම නිසා ඉතිහාසයේ වේගවත්ම මිනිසා විසින් සාදන ලද වස්තුව එය විය.
ඊලගට තවත් ප්‍රශ්නයක් ඉතිරිවිය. එනම් මෑන්හෝල් ආවරණ දෙක තිබෙන්නේ කොහේදැයි භෞතික විද්‍යාඥයින් විවාද කර ඇත. මෑතකදී, සුපිරි පරිගණකවල සහ තවත් විද්‍යාත්මක දැනුමක් ඇතිව, භෞතික විද්‍යාඥයින් අනුමාන කලේ එය වායුගෝලයෙන් පිටවීමට පෙර සම්පූර්ණයෙන්ම ගිනිබත් කිරීමට ප්‍රමාණවත් කාලක් නොමැති බවයි.
මෙයින් අදහස් කරන්නේ ඉතිරි කොටස් දෙකම 1961 දී පමණ ප්ලූටෝගේ කක්ෂය පසුකර ගොස් මේ වන විට සෞරග්‍රහ මණ්ඩලයේ සීමාවෙන් ඔබ්බට ගොස් ඇති බවයි.
උපුටා ගැනීම: රාම්වණා