නංගි උස්සන් යාම (වැල්වටාරම්)

අපේ ගෙවල් වලට පල්ලෙහා මහවැලි ගඟ යන්නේ. ඒ හරියට කියන්නේ හල්ඔලුව. ඒ හරියෙදී ගඟ ගොඩක් අතු වගේ බෙදිල ගිහින් දූපත් ගොඩක් හැදිල තියෙන්නේ. අපි පුරුදු වෙලා හිටියා ඔය දූපතකට කෑම ජාති ඇරන් ගිහින් උයන් කාලා, නාන ගමන් බිබී ජොලි දාලා එන්න. උදේ ගියාම හවසට එලියට එන්නේ. නිර්මලාව බැඳලා නෑ ඒ කාලේ.

ඉතින් ඔන්න මගේ නන්ඟිටත් එන්න ඕනෙ කිව්ව දවසක්. මගේ යාලුවෝ සෙට් එකත් පොඩි කාලේ ඉඳන් එකටම හැදුන උන්. මගේ මල්ලිලා දෙන්නයි, යාලුවොයි, එක යාලුවෙකුගේ වයිෆුයි, මගේ නන්ඟියි, එයාගෙ හස්බන්ඩ් අයියයි ගියේ. අපි ඇරන් ගියා කොස්, දෙල්, මස්, කොච්චි සම්බෝල එහෙම. පට්ට බන් ඒ සෙශන්ස්! පට්ට. රාත් තිබ්බා. බෝතලුත් තිබ්බා. රොකට් මල්ලිලා දෙන්න ලඟ ඒවත් තිබ්බා. අපි මොන නසරානියෝ වුනත් කවදාවත් අපිට අනතුරක් වෙන තරමට බොන්නෙ නෑ. ඒ වගේම කාටවත් කරදරයක් වෙලා වලි දාගන්නෙත් නෑ. ජොලි වුනාට සාමකාමී උන්. හිටපු ගමන් කාලි වැහෙන උන් අපි අතරෙ නෑ. ඔක්කොම උන් ජන්ගි අඳින කාලේ ඉඳන් එකටම හැදුනු උන්නේ.

ඉතින් ඔන්න දැන් කෙල්ලො දෙන්නගේ අනු දැනුම ඇතුව කස්ටිය කෑම හදනවා. බොන උන් බොනවා, නාන උන් නානවා, රොකට් එකේ හඳේ යන උන් හඳේ යනවා. දැහැමෙන් සෙමෙන් සින්ඳුවක් එහෙමත් කියනවා. මරේ මරුවට බොන්ගො එක ගහන්න පුලුවන් එකෙක් ඉන්නවා. ඌට පුලුවන් සින්ඳු නැතුව මිනිස්සු නටවන්න. ජිඟිටි ජිඟට ජිඟිටි ජිඟට් කියල ගහනවා ආයෙ ලෝකප්‍රකට තබ්ලා වාදක සකීර් හුසේන් පුකෙන් යන්න. දැන් ඔන්න කස්ටිය අමරදේව ශූරින්ගෙන් පටන් ගෙන, වික්ටර් රත්නායක ශූරීන්ල පහු කරල ඇවිත් ඇරපන් කරාමෙන් ඉවර කරා. දැන් කස්ටියට හොඳ ගනන්. අර ගඟේ බැහැලා එතෙර වෙන්නත් ඕනෙ එක තැනකින්. ඒකෙන් යනකොට වතුර තිබ්බේ දනිහ ගාවට වුනාට එනකොට මෙන්න යකෝ වතුර ඉනගාවටත් උඩට! වැඩි රල පහරක් නැති හින්ඳා එච්චර ගේමක් නෑ.

මගේ නන්ඟි කිව්වා එයාට හෙම්බිරිස්සාව වගේ කියලා එයාව උස්සන් යන්න කියලා මට. දැන් යකෝ ඒ මහ ගෑනිව උස්සනව තියා තනියම කෙලින් යන්නෙත් අවුරුදු දෙදාස් පන්සීයෙම හිටපු රජවරුන්ගේ ගට ඇරන්. ඒත් ඉතින් මම ඒ කාලේ යකඩ උස්සලා අරව මේව කරල ෆුල් ෆිට් එක පෙන්නන් හිටපු බුවා. ඉතින් නන්ඟිව උස්සන් යන්න බෑ කියන්න බෑ. එයාව හරහට වඩා ගත්තා ඔන්න ආනෝල්ඩ් සමරසේකර ෆිල්ම් වල නිලියෝ වඩා ගන්නවා වගේ. එහෙම වඩා ගන්නකොටම මගේ මල්ලිලයි, යාලුවොයි කිච කරන්න ගත්තා ‘අදනන් චූටි නානවා’ කියලා! උන්ටත් පාට් එක දාලා මම කිව්වා ‘චූටි මගේ බෙල්ල බදන් අල්ල ගන්න. මම ඔයාව වට්ටන් නැතුව ගෙනියනවා බය වෙන්න එපා’ කියලා. චූටිත් ඉතින් මාව හැම වෙලේම විශ්වාස කරනවා. එයාටත් ඒ වුනාට හිනා. ඒකිත් කියනවා ‘මේ උඹ මාව ගඟේ එහෙම දාන් නෑ හරිද?’ කියලා. ඔන්න දැන් මගේ යාලුවොයි, මල්ලිලයි, මස්සිනයි, අර අක්කයි බලා ඉද්දී සුසන්ත වීරයා කෙල්ලව උස්සන් දෙපයින් හිට ගත්තා මහා මහවැලි නදියට අභියෝග කරමින්. ‘හහ් ගන්ඟා රාජයා බලව තොට වඩා මම බලවත් වෙන විලස’ කියල සින්හ නාද දෙමින් ඒ බලවත් සින්හබාහු අර දුඹුරුම දුඹුරු වතුරට අඩිය තිබ්බා. අබාධයක් නෑ. අරුන් කටත් අයන් ඉන්නවා ඒ බලාපොරොත්තු වුනු අනතුර දැන් දැන් වෙයි කියලා. ඒ කාරිස් කොහෙද මේ අමාරිස් එක්ක.. හුහ්.. දැන් චූටි මගේ බෙල්ල බදාගෙන ඒකිගෙ මුලු ජීවිතේම මට දීලා බලා ඉන්නවා. ඒ අතරේ ගහපු අරක්කුයි, කාපු කොසුයි බඩේ පාටියක් නටනවා. වෙරි යකෝ.. ඒත් ඉතින් ඉස්සරහට තිබ්බ අඩියක් පස්සට ගත්ත උන් නෙවෙයි ආයුබෝවන් අපි. තිබ්බ අනේ අනිත් කකුලත් වතුරේ. තිබ්බ තමා. ගියා යකෝ අඩිය තිබ්බ ඉවුර කඩාන බෲස් ගාලා බෲස්ලීට බඩ යනව වගේ. අම්මේ සාන්ත දෙන්නත් එක්ක ජබොහ් ගාලා වැටුන කියහන්කෝ වතුරට!! දෙන්නම යට ගියා!!! අරුන් පෙරලි පෙරලි හිනා වෙනවා. දනි පනි ගහලා චූටිත් එක්කම හිට ගත්තා. අනේ අපරාදෙ කියන්න බෑ දෙන්න නියෙමෙට නාලා. චූටිගෙ කොන්ඩෙන් වතුර බේරෙනවා. ඒ මදිවට මම තාමත් ඒකිව උස්සන් යන්න හදනවා. ‘අනේ සුසාන් අයියා මාව බිම තියපන්. මම ඉතින් මගේ කකුල් දෙකෙන් යන්නන් දැන්’ කියපි ඒකි. ඒකත් හරි. ආයෙ මොන මගුලකට උස්සන් යන්න යනවද?! අරුන් තාම හිනා වෙනවා එගොඩ ඉඳන්.. නන්ඟිගෙ මනුස්සයාට මාර චූන්. ඇයි ඉතින් ඌට කිචේකුත් දාලනේ චූටි මට කිව්වේ එගොඩ කරන්න වතුර නොගාවා කියලා.

ඕන් ඔහොමයි අපි සහෝදරියන්ව රැක්කේ..

උපුටා ගැනීම:  Susantha Pethiyagoda