ඕක්… ඔවෑක්……. (වැල්වටාරම්)

දැන් ඇඟට පණත් නෑ..

ඒ මදිවට වටේටම වමනේ ගඳ.

යාන්තං ඇඳුමේ හලා ගත්තේ නැති උනාට,

කවරේ මූණට ළංකරගෙන වමනේ කරන කොට, වමනේ උෂ්ණය මූණ පුරාමත් හිස පුරාමත් අරක්ගෙන ද මන්දා..

මාතර ඉඳල කෝච්චියේ නැග්ගේ හදිසියේ මල ගෙදරක එන්න කොළඹ.

ගාල්ලට එනකොට ඒ හුචක්කුව කැඩුන නිසා බස් එකකට නැග්ගේ.

එක්ස්ප්‍රස් වේ කියල එකක් තිබ්බේ නෑ ඒ කාලේ.

ගාල්ලෙන් ඒ සී එකක් ගත්තත් කොළඹ ට අවම පැය තුනයි.

හතරට විතර පිටත් වුනේ ගාල්ලෙන්.

දැන්නං තව දුර යන්නත් බෑ.

ඒ සී එකට ද බස් හුරු නැති හින්දද ගැස්සෙන හින්දද අරවද මේවද එක්දහස් එකක් දේවල් හින්ද තවත්නං යන්න බෑ.

මල්ලී මට අමාරුයි මාව මේකෙන් බස්සන්න නැත්තං වමනේ ගිහිල්ලා මැරෙයි මං.

මෙච්චර වෙලා මොනව කරන්නද කියල හිතා ගන්න බැරුව හිටිය ඌත් සෙනිකව කොන්දොස්තර මලයට කියල බස් එක නවත්ත ගත්ත අලුත්ගමදී.

මට කෙලින් ඉන්නවත් පණ නෑ.

බැස්ස ගමන් විසික් වෙලා ගිහින් ඉඳගත්තා පේව්මන්ට් එක උඩ.

ඉඳගත්තා නෙවෙයි ඉන්ඳුනා.

බුදු අම්මෝ මට නං ආපහු අඟලක්වත් බස් වලනං යන්න බෑ..

මාව කෝච්චියට දාලා ඔයා මල ගෙදර ගිහින් එන්න මම ගෙදර යන්නං .

කොහොම හරි එදා මල ගෙදර ගියේ නෑ මම.

ඊට පස්සේ දවසේ වැඩට යන්නත් බැරි වුනා ඇඟේ අමාරුවට.

හොඳ ම කෙලිය උනේ කසාදෙන් පස්සේ.

කසාද බැන්දේ කෑගල්ලෙන්.

මෙච්චර කාලෙකට සියලු විනෝද, වන්දනා, අධ්‍යාපන, නෑදෑ, ගමන් සියල්ලට ම කෝච්චිය පාවිච්චි කරපු මට කෙල ම වුනා ඕං.

දැන් පලකෝ කෑගල්ලට කෝච්චියේ..

පොල්ගහවෙල ඉඳන් කිලෝ මීටර් දොලහක් බස් එකේ යන්නම වෙනවා..

පළවෙනි දවසේ සැරසිලා ගියා සපිරිවරින්.

වමනේ දාන්නේම නෑ කියල.

වමනේ පෙති එහෙමත් බීල, බෑග් තුන හතරක් අරන්.

මේ..හ් කෙම් ක්‍රම දෙකකුත් කරා ඒයි..

එකක් පත්තර කොලයක් සීට් එක උඩ එලා වාඩි වීම.

දෙකක් නිදිකුම්බා මුල් අමුවෙන් සපා කෙල ගිලීම.

තව නිල තෙරපුම් දෙකකුත් අත්හදා බලන්න සූදානමින් ගියේ.

වලාමයි පොරකාල බස් එකට නැග ගත්තම සීට් නෑ ඕං ඉඳගන්න.

දැන් ඉතින් යමංකෝ හිටගෙන.

මට මොකද වමනේ ගියොත් ඔය අහක බලාගෙන යන එකෙක් ගෙ ඇඟ පුරාමනේ කියල හිත හදාගෙන මම යනවා දැන්. කටට වඩා හයියෙන් සීට් එකේ පොල්ල මිරිකාගෙන.

පොල්ගහවෙල ඉස්ටේසම පහු කොරල වංගු තුන හතරක් ගන්න කොට ආමාසේ කුජීත වෙලා කැරකිලා දෙන්න හදන්නේ පාර මට නෙවේ ඉඳගන්න සීට් එකක් නොදුන්න උන්ට.

ඒත් උන් පවු නේ කියල කට තද කර ගත්තට ආමාසේ පහු කොල්ල අග්න්‍යාශය දිගේ ක්‍රමාකුංචනය වැරදි පැත්තට වෙලා බඩු උගුරට ඇවිල්ල.

තවත්නං බෑ ඉතින්.

ඕ වෑ…ක් ගාලා දත් බැමි, දෙතොල් බැමි කඩාගෙන දි ඇල්ල වාන්, පිටවාන්, වේලි, සොරොව් සියල්ල කඩාගෙන නිදහස් උනා පැයක කිලෝ මීටර් තිස් එක් මිලියන දෙබිලියන එක්දාස් ලක්ෂ පනස් තුන හමාරක වේගෙන් .

මැනල කීවේ හොඳේ..

නෑ නෑ ඉඳගෙන හිටපු අයගෙ ඇඟට වැටුනේ මං. යාන්තං අන්තිම තප්පර දශම බාගෙදි කට උල් කරල තුඩ ජනේලෙන් එලියට යොමු කරා අති දක්ෂ ලෙස.

දෙයියනේ කියල බස් එකේ කාටවත් හානි නෑ.

හැබැයි පාරෙ ගිය උන් දෙක හමාරකට බරපතලයි..

ලොකු දෙන්නයි පොඩි එකයි.

ඉතින් මං මක් කොරන්නද.

බැනල වැඩක් තියෙනවෑ

හිතල කරපු දෙයක් යෑ..

හත් වලාමේ වෙච්චි දේට මක් කොරන්නද කියල

බනින උන්ට බස් එකේ හිටපු කෙනෙක් කීවෙ.

ඉතින් මාත් මක් කොරන්නද.

කට පිහ දාගෙන මාත් හිටියා ඉතින් මං නෙවෙයි වගේ.

එළියට නොගිය බත් ඇට කටේ තැන් තැන් වල ඉඳල වරින් වර එලි බහිනවා.

නොදෝමකින් වතුර බෝතලේ ගන්නත් විදිහක් නෑ.

බෑග් එක හුඩ් රැක් එකේ ඈත කෙලවරේ.

ඉතින් හොඳ ට හපලා ගිල්ලා ඒවත්..

කොහොම හරි හත් අට පාරක් නෙවෙයි විසි තිස් ගාණක් යනකොට ඒ අසනීප ඉබේම හොඳ උනා.

ඒත් අදටත් වංගු වැඩි පාරක ඇස් ඇරගෙන ගියොත් බඩු තමා..

මේ සම්බන්ධයෙන් මා විසින්ම සිදු කල පර්යේෂණ ගණන අප්‍රමාණයි අපරිමිතයි.

ඒ නිසා හුදී ජන පහන් සංවේගය උදෙසා මෙවන් ආබාධ ඇති අය සඳහා පහත උපදෙස් මාලාව නිකුත් කරමි.

වාහන වල යනවිට

කියවන්න එපා.

හිස් බඩ යන්න එපා.

ඉදිරිය මිස පැත්තෙන් වේගයෙන් පසුපසට යන දේවල් දිහා බලන්න එපා.

හැකි තරම් ඇස් වසාගෙන යන්න.

වමනේ යන කෙනෙක් ළඟ පාතක ඉන්න එපා..

හොඳින් වාතාශ්‍රය ලැබෙන පරිදි ඉන්න.

ඒ සී වාහන වලනං ඔය මොනවා කලත් සමහර ඒ සී නොදිරවන සීන් එකක් මේ වමනයා ට තිබේ.

එය අත් හදා බලා ම උගෙන ගත යුතු වේ.

ආ හ්..අ මේ..

මතක් කරල බෑග් එකේ හරි,පර්ස් එකේ හරි, සාක්කුවේ හරි සිලි බෑග් එකක් දාගෙන ඉන්න.

සූටි වතුර බෝතලයකුත්.

නැත්තං පවු…….

හුදී ජනයා….

එහෙනං ගිහිං එඤ්ඤං.

ඈ….