මේකත් උනේ මම කොග්ගල ශාඛාවේ ඉඳපු කාලේ. මම කිව්වනේ ඒකේ ඉඳපු සෙට් එක ගැන. ඉතින් ඒ විදියටම අනුමත වෙන දවසක් ආවා. එදත් සුපුරුදු විදියටම හැමදේම සෙට් කරගෙන යද්දී හරියට පහයි කාලට ෆෝන් එකේ ටීක් ටීක් ගාලා සද්දේ ආවා. මම දන්නවා ඒ මොකක්ද කියලා. ඒක නිසා සැනෙන් බැලුවා. හරි ඒක තමයි.
ඔයා එද්දී මේ ටික අරගෙන එන්න.
එලවළු මොනවා හරි
බිත්තර
පොල් ගෙඩි දෙකක්
සෝයා මීට් පැකට් දෙකක්
අනිත් ඒවා නැතත් පොල් නම් මතක ඇතුව ගේන්න.
පරිස්සමෙන් එන්න. රෑ වෙන්න එපා.
හරිනේ ඉතින්. බොන්න කලින්ම වැඩේ වන උනා. එහෙම කියලා මේක දාලා යන්නත් බෑනේ. පොඩ්ඩක් ඉඳලා යනවා කියලා වාඩි උනා. දන්නෙම නැතුව දහයත් උනා. හැබැයි මම වැඩිය බිව්වේ නෑ. එදා බයික් එකේ ආව නිසා.
බයික් එකෙත් විනාඩි හතලිස් පහක් විතර යන්න ඕන. කොහොම හරි මාතරට එනකොට වැස්ස වලාහකත් මගෙන් ආතල් ගන්න ගත්තා. ලොකුවට නැතත් ඒ පොද ඇති ගෙදර ලඟට යද්දී නාගෙන යන්න. එක පාරට අකුණක් ගැහුවා වගේ මැසේජ් එක මතක් උනා. හැමිනේෂන් කිව්වලු. රෑ එකොලහටත් කිට්ටුයි, වැස්සත් එක්ක නිසා කඩත් වහනවා. යන්තම් තනි පලුවෙන් තිබ්බ කඩයක් ලඟ නවත්තලා. ඉතුරු පලුව දාන්න කලින් කඩේට පැන ගත්තා. පැනලා බලනකොට මම ඇතුල් මුදලාලි එලියේ. ඉතුරු ලෑල්ල දැම්මානම් මට ඊලඟ දවසේ කඩේ අරිනකන් ඒකේ ඉන්න වෙන්නේ.
කොහොම හරි බලනකොට. අත්‍යාවශ්‍යම එක පොල් නිසා පොල් බැලුවා. හෆොයි සාන්ත. ටෙනිස් බෝලෙකට වඩා පොඩ්ඩක් ලොකු පොල් ගෙඩි දෙකමයි කඩේටම තියෙන්නේ. මොනවා කරන්නද ? ඒ දෙකත් බෑග් එකක දාගෙන හැන්ඩ්ල් එකේ එල්ලගෙන එනකොට ගෙදරට කිලෝමීටර් තුනක් විතර තියෙද්දී පාරේ කොල්ලෙක් යනවා බෑග් එකත් ඔලුවට තියාගෙන. අන්තිම බස් එක මිස් උනා කියලා. මට ඔහොම ඒවා දැක්කම උණුවෙනවා ආයිත් නෑ දියවෙන්නම. මම කිව්වා නැගපං මල්ලී බයික් එකට කියලා ඌත් දාගෙන කිලෝමීටරයක් එන්න උනේ නෑ. පොලීසියෙන් පැන්නා පාර මැදට ටෝච් එකකුත් ගහගෙන.
දැන් මම දන්නවා බඩු කියලා. පිටිපස්සේ ඉන්න කොල්ලට හෙල්මට් නෑ. මගේ ලඟට ආවොත් නැවුම් සුවඳ එනවා. මේ පොදේ මොන මගුලකට මෙතන ඉන්නවද මන්දා කියලා හිතලා බයික් එක නැවැත්තුවා.
පොලීසිය – කෝ හෙල්මට්.
මම – මම මේ එද්දී මේ මල්ලිගේ අන්තිම බස් එක ගියා කියලා වැස්සේ පයින් එනවා දැකලා දාගත්තේ. ඒකයි හෙල්මට් නැත්තේ.
පො – එහෙම බෑ නේ.. අපිට ලියන්න වෙනවා. කරුණාකරලා ලයිසන් ඉන්ශුවරන්ස් දෙන්න.
දැන් අර බයික් එකේ දාගෙන ආව කොල්ලත් කියනවා. “අනේ සර් ලියන්න එපා .. මේ අයියා මට උදව්වක් කරන්න ගියේ කියලා”. කොහෙද මුන් දෙන්නා අහන්නෙම නෑ. ලයිසන් එක ඉල්ලනවා.
ඒ මිනිස්සුන්ගේ වැරැද්දක් නෑ.. වැරදි මම නේ. ඒ උනාට ඒ 2006 දී රුපියල් පන්සීයක් කියන්නේ අම්බානකට දැනෙන ගානක්. මොකද ගල් බෝතලෙත් පන්සිය පනහයි ඒ කාලේ. පොලීසියට බෝතලයක් දුන්නා වගේනේ දෙයියනේ එතකොට.
ඒ අතරේ තමයි බයික් එකේ එල්ලි එල්ලි තියෙන බෑග් එකේ තිබ්බ පොල් ගෙඩි දෙක මම දැක්කේ.
රංකිරි කට ගාපු අපේ තාත්තට පිං දීලා. රංකිරි කට ගාපු සවලත් මතක් කරලා මම පටන් ගත්තා.
සර්.. ලියන්න එපා සර්. මුලු දවසක් හිටගෙන ඉඳලා දුක් මහන්සියෙන් අපි හම්බ කරන්නේ සර්. දැනුත් මම මේ ඊයේ ගියපු ගමන් එන්නේ. එක දිගට වැඩ. මම කොග්ගල ගාර්මන්ට් එකක වැඩ කරන්නේ. එච්චර කරලත් අපිට ලැබෙන්නේ පොඩි පඩියක් සර්.
කියලා බෑග් එකට අත දාලා ගත්තා පොල් ගෙඩි දෙක මූන ඉස්සරහට කරලා රවුම් කරලම පෙන්නුවා. පෙන්නලා කිව්වා.
සල්ලි තියෙනම් මේ තරම් චූටි පොල් ගන්නවද සර්. ඒත් ගෙදර ඉන්න පොඩි එකාටවත් කන්න දෙන්න ඕන නිසා මෙහෙම හරි ගත්තේ. (එතකොට ලමයි හදන්නවත් හිතලා නෑ). අපිට නම් බඩගින්නේ උනත් ඉන්න පුලුවන්. පොඩි උන්ට මේවා තේරුම් කරන්න බෑ නේ.
මූඩ් එකට කොච්චර සිරාවට ආවද කියනවා නම් දැන් මගේ කටහඬත් වෙවුලනවා ඇඬෙන ගානටම.
අපි දුක දන්න නිසා තමයි සර් මේ මල්ලි බස් එක ගියා කියලා පයින් එනකොට දාගත්තේ. සර් දැන් ලිව්වොත් පඩියෙන් තව පන්සිය පනහක් යනවා. ඒකත් අඩුවෙන්නේ මගේ පොඩි එකාට කන්න තියෙන දේවල් වලින්. සර් ඕනම නම් ලියන්න. හැබැයි සර් මේ වැස්ස වෙලාවේ කරුවලේ පරිස්සමෙන් ඉන්න. එක්කෝ සතෙක් සර්පයෙක් ගහන්න බැරි නෑ. එහෙම නැත්නම් අකුණක් ගහන්න බැරි නෑ. සර් මේක ලියනවා නම් මේ මාසේ පඩියෙන් පොඩි එකෙකුටවත් කන්න දෙන්න එපා සර්.. බඩ යාවි. ඒ තරම් අමාරුවෙන් හම්බ කරන සල්ලි සර්.
පොලීසියට මල විද්දා ඒකට. තමුසේ මාර මිනිහෙක්නේ ඕයි. තමුසෙම හෙල්මට් නැතුව ඇවිල්ලා අපිට සාප කරන්නේ. අපේ පොඩි උන්ට බඩ යන්නයි. පලයන් දෑහැට නොපෙනී.
පිං සිද්ධ වෙනවා සර් කියලා පොල්ගෙඩි දෙක බෑග් එකට දාගත්තා. සර් මේ මල්ලි. මම දාගෙන යන්නද?
නැතුව දැන් ඌ අපිත් එක්ක ඩියුටි කරන්නද? පලයවු දෙන්නම.
කොල්ලා විදලා ආවා. මම ඒක කොච්චර තාත්විකව කරලද කියලා තේරුනේ. අර කොල්ලව මම හැරෙන හන්දියෙන් දැම්මම ඌ මට රුපියල් සීයක් දෙන්න හදද්දී.
ඒ කියපු තරම් අහේනියක් මට නෑ බං. ඕන උනොත් උඹ මෙතනින් යන වෙලාවක රැකගෙන ඉඳලා උඹේ සල්ලි ඉල්ල ගන්නම්. දැන් මෙතන ඉඳලා වෙන මොකක් හරි එකක එල්ලිලා පලයන් කියලා මම ආවා.
උපුටා ගැනීම: Sajitha Roshan