පන්ති ඇරී ආ වේලේ සිට කීප වරක් තම විසි දෙහැවිරිදි මුනුපුරා නිසංක සාලය පැත්තේ කැරකෙනු සීයා නිරීක්ෂණය කළේය.
“මොකද කොල්ලො උඹ හොර ගල් අහුලන්නෙ?”
“මුකුත් නෑ සීයෙ”
“මුකුත් නැති වෙන්න බෑ…මොකද කොල්ලෙක් එක්ක වලියක් ද?කෙල්ලෙක් එක්ක හුටපටයක් ද?”
“එහෙම මුකුත් නෑ සීයෙ”
“නැත්නං කමක් නෑ”
නිසංක කල්පනා කළේය.
මේවා සම වයස් යාළුවන්ට කියා විසඳුම් සොයනවාට වඩා සීයාගෙන් ඇසීම ප්‍රායෝගික වගේය. අන්තිමට මේ ප්‍රශ්න වලට මුහුණ දීමට වන්නේ තමන්ට තනිවමය.
“මේ….සීයේ..පොඩි අවුලක් වෙලා අප්පා”
“හ්ම්….කියපංකො බලන්න”සීයා කට කොණකින් සිනාසුණේය.
“මගේ පොඩි සම්බන්ධයක් තියෙනවා ගෑණු ළමයෙක් එක්ක……ඒක ඒ ගෙදරින් දැනගෙන හරි බර බරේ ලු”
“ඉස්කෝලෙ යන ළමයෙක් ද?”
“නෑ නෑ දෙවෙනි පාරට ඒ ලෙවල් ලියන්න ඉන්නේ…..දැන් ක්ලාස් එන්න දෙන්නෙ ත් නෑ.ෆෝන් එකත් ගෙදරින් අරන් ලු……අද යාළුවෙක් අතේ පණිවිඩයක් එවල තිබ්බා කොහේ හරි පැනල යමු කියල”
“ඈ….පොඩි සම්බන්ධයක් නේද තියෙනවා කිව්වෙ?”
“පොඩි කිව්වට ටිකක් කල්…. අවුරුදු දෙකක් විතර…..”
“හහ්…හොඳ පොඩි”
“විහිළු නෙවෙයි සීයේ….මං දැං මොකද කරන්නේ?”
“උඹ අතින් ඒ ළමයට මුකුත් වරදක් එහෙම වුණා ද?”
සීයා එවර බරපතල ලෙස ඇසුවේය.
“පිස්සුද සීයේ “නිසංක වහා කීවේය.
“පැනල යන්න බැරි නම් එයා වහ ටිකක් බීල මැරෙනවලු”
“අප්පට සිරි හරි ෆෝවර්ඩ් කෙල්ලක් නෙ……උඹ එතකොට පැනල යන්න ද කල්පනාව?”
“අපොයි නෑ මං කොහොමද එහෙම කරන්නෙ?”
“ඇති යන්තම් උඹට එහෙව් මොළයක් හරි තිබ්බා…..දැං ඒ ළමයා ට පන්ති එන්න කෝල් ගන්න විදියක් නැත්නම් කොහොමද උඹ ඕවට උත්තර දෙන්නෙ?”
“එයාගෙ යාළුවෙක් අපේ පන්තියට එනවා…..එයා අතේ තමා පණිවිඩ එවන්නෙ.ඒ ළමයා ගයාශිගෙ ගෙදර යනවා එනවා”
“හ්ම්…..හ්ම්….”සීයා බර කල්පනාවකය.
නිසංක දෙවියන් යදින්නාක් මෙන් ඔහු දෙස බලා සිටියි.
“උඹට ආයෙ කවදද ඒ යාළුවා මුණ ගැහෙන්නෙ?”
“ආයෙ ලබන සඳුදා පන්ති ගියා ම”
“එහෙනං උඹට එදා වෙද්දි මම විසඳුමක් දෙන්නම්……කලබල නොවී හිටපං දැං”
” ශුවර් නේද එහෙනම්”
නිසංක මහත් සතුටින් ඇසුවේය. ඉස්කෝලේ යන කාලේත් තමන් දා ගත් බොහෝ ලෙඩ වලින් ගොඩ ආවේ සීයාගේ ගොඩ බෙහෙත් වලින් නිසා මේ වෙලාවෙත් ඔහු සීයා ව විශ්වාස කළේය.
“හරි හරි ගිහින් අදවත් උඹේ හම්පඩ ඇඳුම් ටික හෝදල දාපං…ගෑණු ගන්න කල්පනාව….. රෙද්දක් වත් හෝද ගන්නෙ නැතුවට. නහයක් නැති කෙල්ලක් වෙන්න ඇති උඹට කැමති වුණේ……”
නිසංක ට ඒවා ගානක් නැත.මේ ප්‍රශ්නය විසඳෙනවා නම් බැණුම් කෝටියක් ඇහුවත් මොකද.
“මේ සීයේ….”පිනුමක් ගහගෙන කාමරයෙන් එළියට පැනගත් නිසංක ආයෙත් ආවේය.
“ඒ පාර මොකක්ද?”
“තාත්තා ට නම් කියන්න එපා….. දන්නවනේ”
“හරි හරි උඹට කලින් මං දන්නෙ උන්දැගෙ හැටි”සීයා තමන්ට ම මෙන් කියා ගත්තේය.
දවස දවස ගත වෙද්දී නිසංක ගේ කුතුහලයේ නිමක් නැත.එහෙත් සීයාට වගක් වත් නැත.ඉරිදා හවසත් ඔහු නිවාඩු පාඩුවේ පත්තරයේ අකුරක් නෑර කියවයි. සීයාට අමතක වෙලා වත් ද
“සීයේ….හෙට සඳුදා”
බැරි ම තැන නිසංක කීවේය.
“ඔව් ඉතින් අද ඉරිදා නෙ”සීයා ගාණක් නැතුව කියයි.
“මට පන්ති හෙට”
“ඉතිං මට මොකෝ……..හරි හරි බය නොවී ඉඳපං”
සඳුදා උදේ ම නිසංක සීයාගේ කාමරයේ දොරකඩ ය.
“ආ ඉළන්දාරියා අද උදෙන් ම යන්න ද….හා මෙන්න මේක ගිහින් පණිවිඩ අදින යාළුවට දීපං උඹේ ගෑණු ළමයට දෙන්න”
සීයා අලවන ලද ලියුම් කවරයක් ඔහු අතට දුන්නේය.
“මේ මොකක්ද මේ?”නිසංක එය ගලවන්න ට උත්සාහ කළේය.
“හා හා ඕක තියෙන්නෙ උඹට බලන්න නෙවේ…ඒ ගෑණු ළමයට විතරමයි.ඔය දූතයාට ත් කියපං ඔහොම්ම ගිහින් දෙන්න.මේ ප්‍රශ්නෙට මට පේන හොඳම විසඳුම ඕක තමයි”
නිසංක කුතුහලයෙන් වුවත් එය ගෙන බෑගයේ සුරැකිව දමා ගත්තේය.
නිසංකගේ අතින් මිනුකා හරහා රහසින් ලද ලියුම් කවරය ගයාශි ගැලෙව්වේ ගැහෙන අතිනි. කළ යුතු සියල්ල එහි ලියා ඇති බව නිසංක කියා තිබුණි.
එහි මුලින් ම වූයේ පැහැදිලි අකුරින් ලියූ කෙටි ලිපියකි.
උපදින්නත් මාස ගාණකට කලින් ඉඳන් ආදරෙන් තමන්ට පුළුවන් තරමින් හැම හොඳ දෙයක් ම දීලා අත පය නොකඩා ලොකු මහත් කරපු අම්මා තාත්තාට වඩා අවුරුදු දෙක තුනකට කලින් දැන අඳුන ගත්ත කොල්ලෙක් ගැන තිබ්බ විස්වාසෙට මං ඔය ළමයා ට ගරු කරනවා.හැබැයි දුවේ තව අවුරුද්දකට වත් කිසිම ආදායම් මාර්ගයක් හොයා ගන්න ඕනකමක් නැති ඔලුවට ගාන ජෙල් එකේ ඉඳන් කකුලෙ සෙරෙප්පු දෙක දක්වා හැම සතයකටම දෙමව්පියන් ගෙන් යැපෙන මේ කොල්ලාට තමන්ගෙ ජීවිතේ බාර දෙනවට වඩා ඔයාගෙ දෙවෙනි විකල්පය හොඳයි.මට ත් පැන්ශන් එක ගන්න තව සතියක් තියෙන නිසා ලොකු ගාණක් දෙන්න අමාරුයි.මේ රුපියල් දෙසීයත් වහ බෝතලේ ගන්න මදිපාඩුවක් වුනොත් තියාගන්න.
ගයාශි ලියුම් කවරය තුළ බැලුවාය.රුපියල් සීයේ කොළ දෙකකි.ඇයට තනියෙන් හීල්ලුනේය.එහෙනම් මාව විහිළුවකට අරන් නේද.මම කරන්නම් කො හොඳ වැඩක්. සීයටයි මුනුපුරාටයි දෙන්නට ම පොළවෙ හැපි හැපි අඬන්න…. දෑසේ කඳුලු ගලා එද්දී
ඇය කඩදාසිය අතේ ම පොඩි කළාය.
එහි පිටුපස තවත් අකුරු පේළි කීපයකි.
ගයාශි නැවත කඩදාසිය දිග හැරියාය.
දරුවෝ,
දෙමවුපියෝ විරුද්ධ වෙන්නෙ ඔයාගෙ ආදරේටවත් ආදරවන්තයාට වත් නෙවේ. ඉගෙන ගන්න ඕන කාලෙ මේ වගේ දේවල් නිසා ඔයාගෙ ජීවිතේ
විනාස වෙයි බයට.ඒ නිසා මුලින් ම හොඳට ඉගෙන ගෙන ජීවිතේ හදා ගන්න.ඊට පස්සෙ හතර පේරුවෙ ම ආශිර්වාද මැද්දෙ ලස්සන වැදගත් මනමාලියක් විදියට තවත් පවුලකට යන්න.
ගයාශි මොහොතක් ඒ දෙස බලා සිටියාය.නැවත වරක් ඒ වාක්‍ය ටික කියෙව්වාය.
දවස් ගානකට පසු හිතේ සැනසීමෙන් කඳුළු පිස දා ගත්තාය.
උපුටා ගැනීම: —–Shanika Tennakoon———