සෙනසුරාදා දවසක උදේම අපේ අම්මා අයියයි මමයි උදේ පාන්දරම ඇහැරවලා මහා බයානක ප්‍රශ්ණයක් ඇහුවා .
” අද නැන්දම්මා ගම්පොල චුටී නැන්දම්මලා ගෙදර යනවා , ඔයාලා දෙන්නගෙන් එක්කනෙක් එයා එක්ක එහෙ යන්න ඕනි . කව්ද යන්නේ ? “
දෙවියනේ ඒක අමාරු ප්‍රශ්ණයක් . අද සෙනසුරාදා ස්පෙල්බයින්ඩර් කතාව යන්නේ අද . අශ්කා අද මොන වින්නැහියක් කරයිද දන්නේ නෑ .
” මට යන්න බෑ ….”
මං එක හෙලාම අම්මට කියලා ඔළුවේ ඉදං පොරවගන නිදාගත්තා .
” මටත් යන්න බෑ …”
අයියත් එහෙම කියනවා බෙඩ් ෂිට් එක අස්සේ හොරාට නිදි වගේ හිටපු මට ඇහුණා .
ඒ වෙලාවේ ඉදං හරියටම පැය දෙකක් හරි තුනක් හරි යනකම් අපි දෙන්නා සැපසේ නිදාගත්තේ නෑ . කොහේ නිදාගන්නද අම්මා බනිනවා බනිනවා ඉවරයක් නෑ .
” උබලට මං දෙයක් කිව්වහම අහන්න බෑ , තව කොහෙද උබලා ලොකු මිනිස්සු වෙලා අපිට කරන්නේ , කරයි අපිට , යන්න වෙන්නේ මහළු මඩම් වලට , අපි උබලට කරනවා වැඩි , අතට පයට කරලා දෙන නිසා තමයි උබලා ඔහොම කරන්නේ , බ්ලා ….. බ්ලා …… බ්ලා …..”
අම්මා විස්වාස කරේ අම්මා බැන්නට පස්සේ අපි සිරිමත් අයියයි නංගි වගේ චුටී නැන්දම්මලා ගෙදර යන්න ලෑස්තිවෙයි කියලා .
එත් ටික වෙලාවක් ගිහාම අම්මට තේරුණා අපි දෙන්නා අපේ තීරණය වෙනස් නොකරන බව .
උබලා දැන් යන්න බෑ කියන්නේ අර මගුල් කතාව නිසානේ , මං යනවා දෙන්නා ඕනි දෙයක් කරගන්න කියලා අම්මා නැන්දම්මා එක්ක ගමන යන්න පිටත් උනා අපි දෙන්නව ගෙදර තනියම දාලා .
යන්න එලියට බැස්ස අම්මා ආයෙත් ගෙදර ඇතුලට දුවගන ඇවිත් කබඩ් එක අවුස්සලා ඉබ්බෙක් හොයාගත්තා . මං හොදටෝම බය උනා අපිව ගෙදර ඇතුලට දලා දොර වහන්න වෙන්න ඇති කියලා . එත් අම්මා ඒ ඉබ්බව අරගන ගියේ tv එක ලගට . Tv එකේ වයර් එක අම්මා ජනේලයේ ඔතලා ඔතලා ඒක එහෙ මෙහෙ කරන්න බැරිවෙන්න වයර් එකයි ජනේලයේ ග්‍රිල් එකයි අල්ලලා ඉබ්බා දැම්මා .
අහෝ දුකකි ඉරකි තිතකි . දැන් ස්පෙල්බයින්ඩර් බලන්න බෑ . Tv එකයි ප්ලග් පොයින්ට් එකයි පේදුරු තුඩුවයි දෙව්න්දර තුඩුවයි වගේ .
” තමුසේ හින්දා තමයි ඔක්කොම ” කියාගන අයියා මට බැනගන කුස්සියට ගියා .
දෙවියනේ අපිට කන්න කිසි දෙයක් නෑ , බත් කෙසේ වෙතත් බිස්කට් එකක් , පාන් ලේල්ලක්වත් නෑ .
එත් අපි දෙන්නා සැලුනේ නෑ . ගෙදර අල්මාරි උඩ , පහන යට අරහේ මෙහෙ තියන කාසි එකතු කරගත්තා . ඒ දවස්වලත් අපේ පාරේ දැන් ඔය යන චුන් පාන් වගේ පාන් වෑන් එකක් ගියා . අර මලකඩ කාපු , පුස් අල්ලපු කාසී දීලා අපි පාන් ගෙඩියක් ගත්තා .
අහ්හ් ඒ පාන් වෑන් එක අර කලින් කතාවක හිටපු මොන්ටිසෝරියේ රෝසමල් අයිසින්ගේ තාත්තා ඈ .
පාන් ගෙඩිය ගත්තට වැඩක් නෑ . නිකං කන්න බෑනේ අපි ළුණු තෙල් දාමු කියලා ළුණු කපලා , ලුණු මිරිස් දාලා තෙල් තාච්චියත් ලිපේ තියාගන බලාගන ඉදලා ළුණු ටික තෙල් තාච්චියට දාද්දීම බුහ්හ්ක් ගාලා දෙවියනේ අමාරුවෙන් හදාගත්ත ළුණු එකටයි තෙල් තාච්චියට ගිණි ඇවිලුනා . කටින් පිම්බා පිම්බා ඔහේ නෑ , අපේ අයියගේ පුංචි මොළේට අදහසක් ඇවිත් කොප්පෙකට වතුර පුරවන් ඇවිත් ජබුක් ගාලා තෙල් තාච්චියට හැලුවා . ගින්න දෙගුණ උනා . අපි දෙන්නා අශ්කට බයේ දුවන ගම් වැසියෝ වගේ මිදුලට පැනලා කෑ ගැහුවා . උඩ ගෙදර අක්කගේ අම්මයි , පහළ ගෙදර පුංචි දුවගන ඇවිත් ගින්න නිමුවා . අපි දෙන්නගේ ඔළුව අත ගාලා අපි දෙන්නට ගෙවල් දෙකෙන්ම වේල් දෙකකුයි , තේ බිස්කට් , කෙක් , කෙසෙල් වගේ ඒවත් අඩ ගහා ගහා කන්න දුන්නා . එතැනින් කෑම ප්‍රශ්ණේ විසදුනා .
එත් අපේ ස්පෙල්බයින්ඩර් බලන්නත් ඕනි . මගේ සහෝදරයාගේ මොලේ පුංචි කිව්වට , සමහර කුප්ප වැඩ කරද්දී ඒ මොළේ ලොකු වෙනවා .
මං කකුල් දෙකත් උඩ තියාගන ඕන් කරගන්න බැරි tv එක ඉස්සරහා ඔහේ බලාගත්තු අත බලාගන ඉද්දී . සහෝදරයා ගේ වටේ ගිහිං එක්ස්ටෙන්ෂන් කෝඩ් එකක් හොයාගන ඇවිත් අර ඇතින් තිබුණ ප්ලග් එකටයි , ජනේලයේ ග්‍රිල් වල ගලවන්න බැරිව තිබුන තැනයි සම්බන්ධ කරා . එක්ස්ටෙන්ෂන් කෝඩ් හදලා තියෙන්නෙම ඔය වගේ දුරින් තියන දෙන්නෙක් සම්බන්ධ කරන්නනේ .
ඊට පස්සේ ඔන්න අපි දෙන්නා උදේ ඉදං tv බල බලා , කාකා , බීබී සතුටෙන් කල් ගෙව්වා .
එත් අම්මලාගේ ප්‍රර්ථනා ඉෂ්ඨ වෙනවා යාළුවනේ , හරියටම හවස පහට , ස්පෙල්බයින්ඩර් පටන්ගන්න කූ … කූ … කූරූ …. කූ කියලා මියුසික් එක යද්දීම හුචුස් ගාලා කරන්ට් ගියා . උදේ ඉදං සතුටින් ප්‍රීති ගගේ පීන පීන හිටපු අපි දෙන්නා ජබුක් ගාලා ගොඩට ආවා .
මොනවා වෙන්නද මිත්‍රවරුනේ අම්මා ආයේ ගෙදර එන්න කලින් සියල්ල පෙර ලෙස සකසා අම්මා එද්දී අපි පොත් දෙකක් කියව කියවා හිටියා .
අම්මා ඇවිත් අපි දෙන්නා බදා ගත්තේ ” දෙවියනේ …. මගේ පැටව් දෙන්නා …. උදේ තරහට ගියාට බස් එකට නැග්ග වෙලේ ඉදලා මං පිච්චී පිච්චී හිටියේ ” කියලා .
අම්මලාගේ ආදරේ එහෙමනේ ඉතිං .
දෙයියන්ගේ පිහිටින් අපිට හොද අසල්වැසියෝ ඉන්න නිසා තවමත් අපි එදා නටපු නාඩගම් රහසක් . බැරිවෙලාවත් අද උදේ මේ සිද්ධිය අම්මා දැන ගත්තොත් එදා ගෙනාපු පුහුල් දෝසි මල්ල පල්ලා වයස නොබලා අපි ගුටි කනවා ඒකාන්තයි .
උපුටා ගැනීම: – හසිකා විජේතුංග –