අපි ඉස්කෝලෙ නමය වසරෙ ඉද්දි අපේ ප්‍රින්සිපල්ට ඕනි වුනා අපේ ක්ලාස් වල ඉන්න ඔක්කොම ලමයි මික්ස් කරලා සෙක්ශන් එකම ආපහු අලුතින් ක්ලාස් වලට බෙදලා වෙන් කරන්න.
සංසාරෙ පතාගෙන ඔතාගෙන ආපු ලතාලා ටික වෙන්වීමේ දුකට කදුලු ගංගා වගුරවපු දැරිවියන්ගෙ දුක් අදෝනා තඹේකට මායිම් නොකර අපේ ක්ලාස් ටීචස්ල සැරසේන් එලවේන් යා කියලා ප්‍රින්සිපල්ගෙ ඕඩර් එක අකුරටම ක්‍රියාත්මක කලා.
ඒ කරපු වැඩෙන් ඉස්සර එක ක්ලාස් එකක විතරක් යාලුවො ඉදලා ,අනිත් ක්ලාස් වල ඉන්න උන් සංසාරගත වෛරක්කරයෝ කියලා හිතං හිටපු අපිට ,ඒ ක්ලාස් වල ඉන්න උනුත් අපි වගේම ලෝකෙ ඒට් කරලා වතුර ඩ්‍රෑන්ක් කරපු හොද මිනිස්සු ටිකක් කියලා දැනගන්න ලැබුනා.
දැන් ඔහොම කාලය ගෙවිලා ගිහින් ඕලෙවල් වලට කලින් තිබ්බ අවසාන ටර්ම් ටෙස්ට් එක උදා උනා.
මුලු සෙක්ශන් එකේම උන්ගෙ නම් ලිස්ට් එක අකාරාදි පිලිවෙලට ලිස්ට් කරලා ඒ පිලිවෙලට තමයි ටෙස්ට් එකට වාඩි කරවන්නෙ.මගේ ලග ඉස්සරහයි පිටිපස්සෙයි දෙපැත්තෙයි මුලු හතර කෝරලේම හිටියෙ මටම ගැලපෙන මගේ ජාතියෙම මගෝඩි ඩයල් ටිකක්.ලග පාත ඉන්න උන් ටික එකම උන් උනාට දවසින් දවස අපිට වාඩිවෙන්න තියෙන තැන් වෙනස් කර කර මුලු හෝල් එකම අනිත් පැත්ත ගහන්න අපේ ටීචස්ලා ටික අප්‍රතිහත ධෛර්යයෙන් වෙහිසී වැඩකලා.මොකද හැමදාම විශයන් නමයක් එකම තැන ඉදන් ලියන්න දුන්නා නම් අපි අච්චු පොත් ටික අච්චුගහලා අරන් ගිහින් වහලේ අලෝගෙන කිරිමැටි ගිල්ල කිඹුල්ලු වගේ උඩබල බල හරි පේපරේට කොපියක් ගහනවා කියලා අපේ ගුරු දෙවිවරු දැනගෙන හිටියා.
ඔන්න ටෙස්ට් එකේ අන්තිම දවසෙ මට වාඩි වෙන්න සෙට් වුනේ හෝල් එකේ කෙලවරේම බිත්තිය අයිනෙ පුටුවක.මට පිටිපස්සෙන් එකෙක් හිටියා .ඌට පිටිපස්සෙන් තව පුටුවක් දාලා තිබ්බා ටීච කෙනෙක්ට හරි සර් කෙනෙක්ට හරි වාඩි වෙන්න.එදා ලියන්න තිබුනෙ ඉතිහාසය පේපර් එක.
විභාගෙට කලින් දවසෙ පශ්චාත් භාගෙ කැඩිච්ච කඩියා වගේ සිවිලිම උඩිනුයි,ඇද යටිනුයි,කුස්සියෙ පෝරනුව අස්සෙනුයි අරහෙන් මෙහෙන් අම්ම ගායනා කරන නෛයියඩි වන්නමට පාද තියලා නට නට නෝට් ටික එකතු කරගෙන උඩින් පල්ලෙන් සිලබස් එක වනපොත් කරගත්තට ,විභාගෙ දවසට එහා පැත්තෙ ඉන්න එකාගෙ පේපරේ දිහා හොරෙන් බලලා ඇගිලි එහෙක් මෙහෙක් කරලා ප්‍රශ්න අංකෙ පෙන්නලා උත්තරේ කන්ෆම් කරගන්න එක තරම් ආද්‍යාත්මික සුවයක් වෙන කොහෙන්ද.
මට නම් අපිට සබ්ජට් එක උගන්නපු සර් ඇවිත් උත්තරේ මේකයි ඒක ලියපිය කියලා කිව්වත් ඒකෙන් අර තරම් ගැම්මක් එන්නෙ නෑ..හිතට සැටිසුත් නෑ….
එහෙම එකේ පිටිපස්සට වෙලා මිස් කෙනෙක් වාඩි වෙලා ඉද්දි කොහොම කොපියක් ගහගන්නද කියලා තනියම හිත හිත ඉන්නකොට මගේ වටේට ස්ථාන ගත වෙලා හිටපු උන් ටිකත් උදේ එසෙම්බ්ලී ඉවර වෙලා ආවා හෝල් එකට.අර රාජාසනේ දැක්කා විතරයි උන්ටත් හික් ගෑවිලා.
“මොකද කරන්නෙ බං.”
“අද නම් කොප්පක් ගහල ඉවරයි”
“කාට කරපු පවක්ද බං මේ පලදීලා තියෙන්නෙ”
“අද අනිවාරෙන් හෝල් එක හදන්න ඇත්තෙ ඉස්කෝලෙන් අවුට් උනාම උන්ගේ ප්‍රතිමාවක් ඉස්කෝලෙ හදයි කියලා හිතන් ඉන්න ප්‍රිෆෙක්ට් ගොට්‍ටෙක් “
“මෙහෙම හෝල් එක හදපු එකා හම්බුනොත් අම්මපා කඩන් කනවා ඕකගේ.ගස් බල්ලා”
කිය කිය දැන් කට්ටිය එක්ක හෝල් එක හදපු එකාගෙ සෙවන් පර්ල් පරම්පරාවම මතක් කර කර බනිනවා.
ඒ අතරේ මට වැහුනා මහෝෂධ පඩිතුමාව.පහල වුනා මහා කුප්ප සුප්පා අයිඩියාවක්.අනිත් උන් එපා කියද්දි ගත්ත එහා පැත්තෙ හිටපු කොල්ල පිල්ටර් කරලා ගෙදරින් ගෙනත් තිබ්බ වතුර බෝතලේ. හැලුවා අර ගුරු පුටුවට.මම දාපු වතුර ටික මදියි කියලා මම වගේම තව නසරානි කොල්ලෙක් ඉතුරු වතුර ටිකක් හැලුවා පුටුවෙ වාඩි වෙන්නම බැරි වෙන්න.
ඔන්න පේපර් ටික බෙදුවා,ඊට පස්සෙ මිස් කෙනෙක් ආවා එතනින් වාඩි වෙන්න වගේ ලයින් එකක් දාගෙන කොන්ඩේත් ගස්සගස්ස මොණරි වගේ.මෙන්න යකෝ ආපු වේගෙන්ම අනිත් පැත්තට මේ නාරිලතා දුවනවා. ටිකකින් අපේ සෙක්ශන් හෙඩ් සර් එනවා නිකං රොකට් ඔයිල් ගහපු පරණ ලංගම බස් එකක් හයිස්පීඩ් යනවා වගේ වයිබේට් වෙවී.ඒ ටිකට නාරිලතා ගින්න දීලා ලෙසටම.
බැලුවා පිටුව දිහා.බැස සීතල ගගුලේ වගේ තමයි ඉතින් වතුර දෝරේ ගලනවා.පොරට තේරුනා මේක මිස් කෙනෙක් වාඩි වෙනවට කවුරු හරි කරපු වැඩක් කියලා.
“මොකාද මේ අලුගුත්තේරු වැඩේ කරපු එකා හරි එකී හරි නැගිටිනවා”
කියලා පොර සීන් එකට එන්ටර් වුනා.එතන අහල පහල ඉන්නෙ අපි සෙට් එකනෙ, අපි හොරෙන් බලන බැලිල්ලට සැක හිතිලද කොහෙද අපිව අර හෝල් එකේ ඔක්කොම ඉස්සරහා නම් කියලම නැගිට්ටෙව්වා.
සර් අපෙන් අහනවා
“මේක කලේ තමුසෙලා නේද”
” මේකට වතුර දැම්මා නේද”
“එහෙම කලේ ගුරුවරයෙක් ඇවිත් වාඩිවෙනවට නේද”
“තමුසෙලා කොපි කරන්න නේද ලෑස්ති වුනේ”
කිය කිය.ඔය ඔක්කොම ප්‍රශ්න වලට කෙටියෙන්ම “නෑ සර්” කියලා තමයි අපි කියන්නෙ.දැන් සර්ගෙ මල අතේ.විභාගෙ වෙලාවෙ මුකුත් කරන්නත් බෑනෙ.
“දැන් වාඩි වෙලා ඕක ලියනවා.පේපරේ ලියලා ඉවර වෙලා ප්‍රින්සිපල් සර්ගෙ ඔෆිස් එකට එනවා” කියලා වෙන පුටු දෙකක් දාලා එතනින් මිස්ලා දෙන්නෙක්වම වාඩිත් කරවලා සර් මිසින් වුනා.
එවෙලෙ ඉදන් මගේ වටේ ඉන්න සොම්බියෝ ටික, මම උත්තරයක් අහගන්න මිස්ලා අහක බලනකම් ඉදලා උන් දිහා බලනකොටම කටවල් අඹර අඹර කුනුහබ්බෙන් මට බනිනවා හරිම හුරතල් විදියට.උන් බැන්නට මගෙ ඇගෙන් පතෙන් යනවා කියලයැ මම උන්ගෙන් උත්තර අහනවා.අරුන් කුනුහරප සීයක් විතර මැදට උත්තරෙ දාලා කියනවා.ඒ කුනුහරප ටිකෙන් උත්තරේ වෙන් කරලා ගන්න මට අර හංසයා දියෙන් කිරි වෙන් කරගන්නවට වඩා අමාරු වුනා. අම්මපා.
පස්සෙ පේපරේ ඉවර වෙලා ප්‍රින්සිපල් ඔෆිස් එකට ගිහින් ඉන්නවා අපි දැන් තුන්බෑ ජටිලයන්ගෙ පුංචි බැදපු බාප්පගෙ අක්කගෙ ලමයි ටික වගේ…අපේ සෙක්ශන් හෙඩ් ගිහින් ගින්න අවුලෝලා තියලා ආවා.ඒක ඇහුවම අපේ වයිස් ප්‍රින්සිපල්ට හිනාත් ගියා.ඇයි යකෝ ජීවිතේට එහෙම නඩුවක් ඇවිත් නැතුව ඇති විභාග පරීක්ෂකගේ ආසනේට වතුර වක්කලා කියලා.
පෙර වැරදි කිසිවක් නැති නිසයි .ඒ වෙනකොට කරපු තරමක් මගෝඩි වැඩ ඔක්කොම හොරෙන් හොරෙන් කරලා ලොකෙට පේන්න හොද නම රැකගෙන හිටපු නිසායි, ඒ කාලෙ මම මේ අඩමට ඇවිල්ලා විහින් පජාත වෙලා රටකට ලෝකෙට විහිලුවක් වෙලා තිබ්බෙ නැති හින්දයි වයිස් ප්‍රින්සිපල් අපිට අරන් පලයන් කියලා සමාවෙන් දමල ගැහුවා.
ඒක එහෙමම එතනින් ඉවර වුනා.සතියකට විතර පස්සෙ පේපර් වල ලකුනු දෙන දවසෙ ඔන්න එනවා අපේ ඉතිහාසය සර් මාව හොයාගෙන.ඇවිල්ලා මුලු පංතියම ඉස්සරහා මම පේපර් එකට ලියපු උත්තර ටික කියෝනවා..
ඒක අහනකොට වහ කාලා ,ගගේ පැනලා, හුස්ම හිරවීගෙන එද්දි දුවලා ගිහින් කෝච්චියට බෙල්ල තියන්න හිතුනා යකෝ..
ශ්‍රී වික්‍රම රාජසිංහ රජතුමාට විහාරමහා දේවිව සෙට් කරලා…
වලගම්බා රජතුමාව ලංකාවේ අවසාන පාලකයා කරලා….
එලාරව දේශීය පාලකයා කරලා කාවන්තිස්ස රජතුමාට ඉන්දියාවෙන් ඇවිත් අපේ රට අල්ලගත්ත පරදේශක්කාර ගෙරි රජා කියලා බැනලා…
මුට්ටාස් දේවිව දෙවෙනි චන්ද්‍රගුප්ත රජතුමාට කසාද බන්දලා.ඒ උනාට මුට්ටාස් මැරුන දුකට සාජහන් ලව්වා ටජ්මහලක් හදෝලා…
දේවානම්පියතිස්ස රජතුමා මිහිදු හාමුදුරුවෝ වඩිනකොට අඹ කකා හිටියා කියලා ලියලා…
මුලු ඉතිහාසයම නව සංශෝධනයකට ලක් කරලා දෙවියනේ..
පංතියෙම හිටපු අසමජ්ජාති පාපමිත්‍රයො ටික හැක හැක හුකු හුකු ගගා හිනාවෙද්දි ලැජ්ජාවෙන එක මම උපතින් ලද එකම උරුමයනෙ කියලා හිතලා හිත හදාගත්තා ඉතින්.අනික එව්වා ලියන්න මම විදපු දුක එකෙක්වත් දන්නෙ නැනෙ.කුනුහරප වලින් උත්තර වෙන් කරගන්න මම මොන තරම් දහදුකක් වින්දද.මට ඔය බලු උත්තර කියපු උන්ගේ ආච්චිවයි සීයාවයි දෙන්නවම හික්කඩු යවන්න හිතුනා නොමිලේම.
අනික ඔය රජවරු ටික ඒ වෙද්දි ජීවත් වෙලා හිටියා නම් උන්දැලගේ නෝනලා මාරු කරා කියලා මාව රාජ උදහසට ලක් කරනවා…අනිවා.ඩෙපා.ඒක මතක් වෙද්දි ඇග හීතල වෙලා යනවා යකෝ මම දංගෙඩියට ඔලුව තියන් ඉන්නවා මැවිලා පෙනිලා..හැම්මෝහ්…
උපුටා ගැනීම: Nirmani Sandareka